WK 2010: Waarom Argentinië van Nigeria won

Vier wedstrijden gespeeld, vijf goals gezien. Dat houdt niet over. Gisteren viel de openingswedstrijd nog best mee voor een openingswedstrijd door het enthousiasme van het thuisland. Maar later op de dag deed Frankrijk-Uruguay pijn aan de ogen. Geen ramp, vonden mijn zoon en ik, omdat we toch een beetje bang waren dat Luis Suarez een leuke partij op de mat zou leggen in de spits van Uruguay en daarmee al te nadrukkelijk in beeld zou komen bij een Europese topclub. Als Ajax-fans zien wij hem namelijk liever nog een tijdje in Amsterdam blijven.

Vanochtend hebben we Griekenland-Zuid-Korea laten lopen. Vonden we te vroeg. Bovendien spreken beide landen niet bepaald tot de verbeelding en is het zaak de krachten als tv-kijker te sparen voor de komende weken. Liefst twee goals voor de dappere Zuid-Koreanen, maar die zien we later wel. Voor de Argentijnen waren we wel helemaal klaar vanochtend. Het zijn geheide titelkandidaten met al die wereldspitsen, het degelijke middenveld en de overdaad aan meedogenloze verdedigers.

In de eerste minuten liepen ze dan ook over Nigeria heen en het was dat die keeper zijn dag had, anders was het doelpuntengemiddelde van het toernooi meteen weer een beetje op niveau gekomen. Het bleef bij één treffer die vanuit onze huiskamer gezien trouwens net zo goed afgekeurd had kunnen worden. Ook in de herhaling speelt zich in de doelmond namelijk een partijtje onvervalst vrijworstelen af. Op zichzelf is dat de laatste tijd niets bijzonders voorafgaand aan een corner, maar in dit geval had het er alle schijn van dat een Nigeriaanse verdediger in de houdgreep werd genomen terwijl hij anders een kopduel met doelpuntenmaker Heinze had kunnen aangaan. Ja hallo, zo ongehinderd kunnen wij hem ook wel in de bovenhoek koppen.

Toch was dat niet de reden dat Argentinië zonder al te veel moeite van Nigeria won. Dat lag namelijk aan de coach. Over Diego Maradona wordt vaak beweerd dat hij hoogst persoonlijk de achilleshiel van het Argentijnse team vormt. Met de hakken over de sloot de kwalificatie voor het eindtoernooi afdwingen, doodleuk topspelers als Zanetti en Cambiasso thuis laten en altijd maar weer vreemde uitspraken doen in de pers. Zo heeft Diego aangekondigd dat hij naakt door de straten van Buenos Aires gaat rennen als zijn land wereldkampioen wordt. Sommigen verklaren hem voor gek maar ik houd het op een meesterlijke zet. Hoe moet je anders die verwende Argentijnse vedetten prikkelen? Die zijn zo langzamerhand ook toe aan wat afwisseling in hun oersaaie bestaan als profvoetballer.

Maar vandaag was het toch vooral zijn voortdurende aanwezigheid langs de lijn waarmee Argentinië de wedstrijd beheerste. Schreeuwen en vloeken bij verkeerde beslissingen van de scheids kan elke coach. Maar kijk eens hoe Maradona erbij staat. Donkergrijs pak, lichtblauwe stropdas, geverfde haardos, zwarte snor met grijs baardje en flinke oorbellen. Geen porum zult u misschien zeggen, maar het werkte uitstekend. Je zal Nigeriaan zijn en de bal via een subtiel wippertje van Maradona’s zwarte lakschoentje aangespeeld krijgen aan de zijlijn. Dan komt er natuurlijk niets meer van een fatsoenlijke inworp terecht. Ik zag ook hoe een Nigeriaanse middenvelder vanaf de middencirkel feilloos op Maradona passte. Alsof er magnetische krachten in het spel waren.

Stel daar de coach van de Nigerianen tegenover: ene Lars Lagerbäck, een brave Zweedse middenstander op leeftijd die de hele wedstrijd tegen zijn dug-out stond te leunen en nou niet bepaald vonken deed overslaan op zijn spelers. Hij droeg een groen trainingspak met daaronder een voetbalshirt dat maar net over zijn forse buik paste. Je vraagt je meteen af waarom Lagerbäck vanochtend eigenlijk voetbalkleren had aangetrokken. Hij wist zelf dondersgoed dat hij toch niet in het veld zou komen. Komt nog bij dat op zijn buik een enorme FIFA-badge bungelde, waarschijnlijk om door de security te komen in het stadion. Kijk, daar zal Maradona nooit aan beginnen, aan pasjes, VIP-kaarten of id-papieren: totaal overbodig, aan wie zou hij zich nog moeten voorstellen?

Toch zijn de Argentijnen kwetsbaar. Eén: op doel staat een aardige maar veel te jonge en onervaren jongen van de Nederlandse subtopper AZ met een te lange paardenstaart. Twee: de vleugelverdedigers zijn niet al te snel en geven een hoop ruimte weg. Drie: spelmaker Juan Sebastian Veron is te oud voor een heel toernooi. Vier: Carlos Tevez speelt met het mes tussen de tanden en verwart te vaak het voetbalveld met de sloppen van Buenos Aires waardoor hij vroeg of laat tegen een rode kaart oploopt. Vijf: mijn dochters vinden drie paardenstaarten in de basis te veel van het goede. Alleen Lionel Messi, tja, daar moet nog iets op gevonden worden. Prognose vanuit onze huiskamer: Argentinië sneuvelt in de halve finale en Maradona hoeft niet in zijn blootje de straat op.


Diederik Samwel