Ingezonden: Winston Lackin en het betere werk

Menige Surinaamse diplomaat zal een hoopgevend gevoel hebben overgehouden van het recente bericht dat onze minister van Buitenlandse Zaken, Winston Lackin, weer ‘on speaking terms’ is met z’n Nederlandse ambtgenoot Frans Timmermans. Of dat nu in Santiago de Chile heeft plaatsgehad of later elders zou gebeuren, ingewijden delen de mening dat het er eens van zou moeten komen. Immers, de centrale taak van iedere diplomaat, en vooral de allerhoogste, is het te allen tijde openhouden van communicatiekanalen tussen staatshoofden en regeringsleiders en het verpakken van onaangename boodschappen in cadeaupapier.

Bij het aantreden van deze regering was, vooral naar Nederland toe, enige diplomatieke glans niet of nauwelijks zichtbaar. Bij de inauguratieceremonie van ons staatshoofd bijvoorbeeld werden ‘kwajongensstreken’ uitgehaald. Ook de nadien onbegrijpelijke toenadering tot een dubieuze staat in Afrika waar alle wenkbrauwen van omhoog gingen en de vele inhoudsloze verhaaltjes op radio en TV over allerlei vermeende successen en bereikte 'nulligheden', pleitten niet voor expertise noch politieke volwassenheid.

In de door haar zelf uitgelokte inauguratieklucht gaat de Nederlandse regering overigens niet vrijuit. Het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken, met tal van internationaalrechtelijke juristen, beging de nalatigheid Maxim Verhagen bijtijds te attenderen op het onderscheid tussen de militair Bouterse en het democratisch gekozen staatshoofd van de Republiek Suriname. Twee verschillende functies waarover voldoende relevante stof te vinden is in internationaal publiekrechtelijke literatuur. Maar blijkbaar is ook de bekende Nederlandse nuchterheid niet grenzeloos want Verhagen, vermoedelijk verleid door emotie, flapte in een moment van politieke onbezonnenheid de gewraakte verklaring over Bouterse’s presidentschap namens de Nederlandse staat uit, met alle ijzige gevolgen van dien.

Enfin, dat is inmiddels historie en het zicht is thans gericht op wat zich boven de horizon aan het afsteken is. Hopelijk komt een mate van detente in zicht en zet de dooi in. Ook voor Nederland zal moeten gelden:’lessons learned’ want zoals minister Timmermans stelt, zijn de belangen tussen onze twee landen te groot om langdurige vijandschap in stand te houden.

Niet ontkend kan worden dat minister Lackin’s beleid thans iets van groei en ontwikkeling doormaakt en met name zijn openstelling naar Nederland toe bevestigt dat. Binnenkort zal ons land vaandeldrager zijn binnen Unasur en het is van belang dat deze spanne tijds mede aangewend wordt voor het uitoefenen van gerichte politieke invloed op het Zuid-Amerikaanse continent ter verwezenlijking van gestelde nationale doelen. Prioriteiten in het buitenlands beleid zullen opnieuw moeten worden vastgesteld en de keuze van partners en vriendschappen in de regio zal aan een nauwere en meer praktische beschouwing dienen te worden onderworpen. Het verleden is er om lering uit te trekken en de toekomstvisie aan te scherpen. Het huidige beleid van minister Lackin tendeert gelukkig naar de goede richting en toont in ieder geval het voornemen een aanvang te maken met het betere werk.

Sonny Hira