Henry Does schrijft feuilletonroman 'Zoveel weegt geluk'

Henry Does, schrijver en arts, begint in de decembereditie van Parbode een feuilletonroman met de titel 'Zoveel weegt geluk'. Het moment van de eerste aflevering, precies 30 jaren na de decembermoorden, lijkt niet toevallig gekozen. De roman die in maandelijkse afleveringen wordt geschreven en gepubliceerd gaat over het voorgenomen, omstreden huwelijk tussen Rio, zoon van leraar kunstgeschiedenis Rolando Leano, slachtoffer van politieke massamoord, en Aria, dochter van President Dano, de opdrachtgever van die moorden.

De schrijver ontkent met stelligheid dat de roman over Suriname gaat. 'Een roman is fictie, het is een denkbeeldige, geen reële wereld. Herkenbare thema's als mensenrechtenschendingen, hebzucht, gerechtigheid en verzoening worden onderzocht, maar het betreft verzonnen personages in een verzonnen land in een verzonnen tijd. Het is vooral een verhaal over een controversiële liefde in een moreel verdeelde samenleving en de worsteling tussen vader en zoon.' De schrijver bood ter publicatie - 'om de sfeer te proeven' - Starnieuws de volgende alinea uit de eerste aflevering van 'Zoveel weegt geluk' aan:

‘Mag ik u wat vragen mevrouw?’ sprak Rio met zachte stem. De schoonmaakster boog het hoofd wat en keek hem boven haar bril uit met opgetrokken wenkbrauwen aan. Het vegen vertraagde. Rio stelde zijn nieuwsgierige vraag op bescheiden toon: ‘Waarom doet u mij meer denken aan een lerares dan aan een schoonmaakster? Ik doel niet op uw lichte huidskleur.’
‘U bent opmerkzaam’, antwoordde de schoonmaakster terwijl ze nu stopte met vegen van de glanzende parketvloer. Hoewel ze zich maar een fractie van een seconde lieten zien, waren de twee vertederende kuiltjes die bij haar glimlach in de linkerwang verschenen onze hotelgast niet ontgaan. Als op een spreekgestoelte legde zij beide handen op de bezemsteel. ‘Ik was hoofd van de Sectie Curriculum Ontwikkeling Kunst en Cultuur van het Ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur.’ Rio keek met vragende verbazing. ‘Ik ben op staande voet ontslagen omdat ik het niet kon opbrengen de Eed van Nationale Loyaliteit af te leggen.’ Ze schrok van haar openhartigheid tegenover een onbekende en corrigeerde zich abrupt. ‘In dit land wordt het geweten niet op prijs gesteld. Het is beter dat ik het hierbij laat.’