Column: Flauw

Afgelopen week ben ik plotseling flauwgevallen. Ikzelf had het niet door, maar mijn vrouw, die in de buurt was, schrok zich dood.
Het heeft een kleine voorgeschiedenis met rijke lessen.

Enkele weken geleden ben ik overgehaald door Frank Kanhai om te gaan trainen voor een marathonloop, de City-Pier-City loop in Den Haag. De eerste training ging goed. Het was geen rennen maar wandelen, want na 20 meter had ik last van mijn kuiten. De tweede keer haalde ik de 100 meter voordat de pijn in mijn kuiten toesloeg (de marathon is 10 km, niet 5 zoals ik eerst dacht).
De derde keer kwam Ramesh Biere erbij. Ramesh is een vlotte sportinstructeur en een gezondheidsfreak met net zulke wilde ideeën als Frank. Naast de City-Pier-City loop wil hij rond 5 juni de immigratieloop organiseren. Ook dat idee steun ik van harte.
Ramesh gaf mij instructies. Stel kleine doelen. Ren 100 meter en dan wandel je, dan weer 100 meter etc.
Ik volgde trouw zijn instructie op. Ik rende langzaam. Zij zijn professionals en dus waren ze al snel honderd meter verder. Plotseling voelde ik een scherpe pijn in mijn kuit en moest hinken. “Bap re bap, ik heb mijn kuitspieren gescheurd dacht ik.”
“Ramesh, Ramesh, help!” riep ik. Ik wilde zijn deskundige mening hebben. Hij liet me wat oefeningen doen. Nee, ik had niets gescheurd (gek hé, dat je altijd van het ergste uitgaat). Ik moest het rustig aan doen. “Niet forceren, Dew. Rustig aan,” was zijn advies.
Ik heb de rest van het parcours gehinkt en gewandeld.

Iedereen komt met de fiets, dus ben ik sinds de tweede keer ook met de fiets gekomen. Het is 45 minuten fietsen van mijn huis naar het park. Toen ik terug fietste met mijn hinkepoot, ging het regenen.
Ik ging in bad en had daarna een flinke verkoudheid te pakken. Hoesten, hoesten, hoesten. Het ging maar niet over. Fluimicil, sinaasappelsap, warme thee, codeïne. Mijn eigen diagnose en mijn eigen medicijnen hielpen niet. Ik ging naar de dokter. Bloeddruk was goed, longen waren goed, maar ik had bronchitis. Ik kreeg medicijnen die ik moest inhaleren.

Die kriebel in je keel is zo lastig, dat je al gauw denkt: laat me dat vastzittend slijm er gewoon uithoesten. Het lijkt alsof er een monster in je ontwaakt, die maar hoest, en braakt en klaagt.
En zo gebeurde het dat bij een poging om het vastzittende slijm met een flinke hoest eruit te halen ik flauw viel. Mijn vrouw zag het gebeuren.
“Je ogen rolden en je viel opzij in je stoel. Je lichaam ging schokken alsof je een hartaanval kreeg.”
Ze raakte in paniek, belde 112, maar het duurde amper 2-3 seconden voordat ik wakker werd.
Ze ging op internet en zag dat je van hoesten inderdaad flauw kunt vallen. Op één of ander manier wordt de zuurstoftoevoer naar je hersenen geremd en kun je bewusteloos raken.
Zodra ik hoest, zie ik mijn vrouw ongerust worden. Ze kan ieder moment de telefoon pakken. Maar ik heb mijn lessen geleerd.
Hoesten kan gevaarlijk zijn. Probeer je vastzittend slijm niet met een sterke hoestbui eruit te krijgen.
Ga niet in de regen fietsen. Pak de auto als het regent.
Luister goed naar je begeleiders als je een marathon voorbereidt.
En als laatste: een marathon begin je niet zomaar. Het gaat met vallen en opstaan.

Sandew Hira