Aangeboden: Suriname, levendig landgoed

Suriname is een land met een zeer levendig en hoogwaardig cultuurgoed en een zeer gemoedelijke bevolking die vrij goed leeft met de veranderingsprocessen van alledag. De bevolking heeft alle benaderingen van een koloniale meester die zich god waande moeten doorstaan.

De slaven uit het werelddeel Afrika en hun nakomelingen hebben de ultieme beproevingen moeten doorstaan van de macht en het superioriteitscomplex van de West-Europeanen die vooral gedreven werden door het christendom. Met deze leerstelling en de macht die daaruit geput werd, zijn de cultuur en religieuze leefwijze van de slaven en hun nakomelingen weggedrukt en zijn tal van wanverhoudingen ontstaan, waar wij als nakomelingen van de slaven nog steeds de grootste last van hebben.

Misleiding
Het christendom van deze West-Europeanen heeft ons misleid en vrijwel alles dat ons bezit was weggerukt, het heeft ons ontworteld en ons slechts vrees en angst doen inleven. De angst is zo sterk dat wij elk protest tegen deze animale houding zelf in de kiem smoren, zie onder andere het verhaal van Louis Doedel.

Intussen is langzaam maar zeker, het proces van herstel van de waarden van andere volksgroepen opgestart op weg naar erkenning. Het huwelijk zoals we die kennen bij de afstammelingen van de slaven, namelijk de ‘verbontu’, heeft formeel nog steeds geen wetskracht, het Aziatisch huwelijk is enige malen aangepast en geniet dekking van alle overheden.

Bang voor de dominee
Een aanpassing van de huwelijkswetgeving in 2000 heeft geen enkele opleving gebracht in de beleving van de onderhavige groep. Naar de afstammelingen van de slaven noemen wij dat “kies kies o logie”. Deze dingen gebeuren omdat deze nakomelingen zelf de grootste bestrijders zijn van hun eigen ontwikkelingen. Dit doen zij meer uit vrees voor het christendom of de voorgangers van deze gemeenten. Voor God zijn ze niet bang, want die zien ze niet; de dominee zien ze wel en voor die zijn zij echt bang.

We merken op dat vanwege de geschriften van Lucien Zaalman en anderen, de laatste jaren de winti benadering, een vorm van cultuur en religie bij de afstammelingen een stukje openlijker naar buiten komt. Van de koloniale heersers is bekend dat het verboden was de wintidans in Paramaribo te houden, terwijl de jarang kepang en de poedja wel mochten; hele straten worden daartoe afgesloten.

Weinig opgeschoten
Na meer dan 70 jaar autonomie en 35 jaar onafhankelijkheid merken we op dat we op dit stuk zeer weinig zijn opgeschoten binnen het kader van de dekolonisatie, ja hoe kan het anders als steeds christen/democraten het voor het zeggen gehad hebben in het machtscentrum. Gelijk hier merken we op dat toen dhr. Panday minister van Onderwijs was in de beginjaren 70, hij onmiddellijk de slagingsnorm voor het vak Nederlands omlaag bracht, aangezien het een struikelblok was voor velen. Dat is pas aanpakken naar je mensen toe!

Intussen moeten wij toegeven dat de minister van Binnenlandse Zaken de winti benadering een push heeft gegeven door erkenning en zelfs de benoeming van twee winti priesters. Minister Moestadja, onze dank daarvoor. Bij de volkstelling van 2002/03 hebben wij tegen de directeur Statistiek Bureau de opmerking gemaakt dat bij ‘Religiën’ de vraag ‘bent u javanist’ op de vragenlijst voorkwam, maar er over winti geen vraag is gesteld. Het is een hele discussie geworden in de Staatsraad. Besloten is dit bij de volgende telling te zullen meenemen.

Geweldig succes
Gezegd moet worden dat de misvatting voortleeft bij de benadering van het christendom dat winti bijgeloof is, want alsof de heer het zo wilde, werd het statistiekbureau door brand verwoest. In de Staatsraad moest de wet voor een nieuwe volkstelling wederom worden goedgekeurd. De vraag over winti werd wederom eruit gelaten, terwijl de leider van de volkstelling en de toenmalige president, beiden komen uit de regio die bekend staat als te zijn de bakermat van winti in Suriname.

Anno 2012 zien dat bij de huidige volkstelling de vraag over winti wel is meegenomen. Dit is in feite een geweldig succes in de strijd van dekolonisatie. Niemand, niet de pers of welke groepering dan ook, heeft zich echter de moeite getroost deze belangrijke ontwikkeling te benaderen, zo bang zijn ze voor de voorgangers!

Ronald Hooghart