Column: Vrouwen en de politiek

Moppen over man-vrouw verhoudingen geven vaak een scherp inzicht in hoe die verhoudingen in de samenleving worden gezien. De moppen die door mannen worden verteld geven het gezichtspunt van de man weer.
Laten we deze mop bekijken.

“Drie Surinaamse mannen komen om bij een auto-ongeluk. Ze komen aan bij de hemelpoort en worden opgewacht door God. Hij zegt: ‘Jullie mogen de hemel in, maar pas op. Je mag niet op een eend trappen!’
De mannen kijken elkaar verbaasd op. Ze begrijpen er niets van, maar stappen de hemel binnen.
Daar blijkt het te krioelen van de eenden.
Al snel trapt de eerste man per ongeluk op een eend. Direct snelt God naar hem toe met een ketting en een oerlelijke, depressieve en gefrustreerde vrouw. Hij maakt de man en de vrouw vast aan de ketting en zegt tegen de man: ‘Deze vrouw zal voor eeuwig aan je geketend blijven.’
De andere mannen worden voorzichtiger, maar na een paar dagen trapt de tweede man op een eend. Ook nu weer komt God met een oerlelijke, depressieve en gefrustreerde vrouw, een ketting en dezelfde boodschap.
De derde man wordt nu heel erg bang. Hij kijkt telkens heel voorzichtig om zich heen voordat hij een voet op de grond zit. Dat houdt hij maandenlang vol. Plotseling komt God naar hem toe met een bloedmooie vrouw, die een geweldige sexy lichaam heeft, zwoele lippen en een prachtig gezicht. Hij maakt de vrouw met een ketting vast aan de man en gaat weg zonder een woord te zeggen.
De man kijkt de vrouw heel verbaasd en vraagt: ‘Waar heb ik het aan te danken dat zo’n bloedmooie vrouw voor de rest van mijn leven aan mij geketend is?’
De vrouw antwoord: ‘Ik heb op een eend getrapt!’”

Is dit nu een mop verteld vanuit het gezichtspunt van de man? Dat heeft u waarschijnlijk gedacht totdat u de laatste zin had gelezen.

Zo is het ook op het terrein van vrouwen en de politiek. Meestal wordt dit thema bekeken vanuit het gezichtspunt van de traditionele man, als een noodzakelijk kwaad: als het niet anders kan, vanwege de toegenomen opleiding van vrouwen en het anno 2010 ook niet verstandig is om je tegen vrouwen in de politiek te keren, dan kun je er niet tegen zijn. Maar daarmee is dan ook alles gezegd.

Vanuit het gezichtspunt van de moderne mens gaat het om de vraag hoe een samenleving het beste om gaat met talent in leiderschap. Een boeiende studie van Henna Guicherit in opdracht van het Vrouwen Parlement Forum (VPF) naar evenredige vertegenwoordiging van mannen en vrouwen in politiek leiderschap meldt dat in 2005 het hoogste percentage vrouwen in een parlement (49%) te vinden is in een Afrikaans land (Ruwanda). In Suriname is 25% van de DNA-zetels ingevuld door vrouwen; 11% van de regeringsfuncties wordt door vrouwen vervuld.

Het vrouwenparlement van Suriname heeft veel denkwerk verricht over de vraag wat de obstakels zijn voor vrouwen om actief te worden in de politiek en hoe je ervoor kunt zorgen dat er meer vrouwen in het parlement en in de regering kunnen komen.
Eén van de obstakels die genoemd worden is: “Oneerbare voorstellen door mannen”. Deze vind ik een opvallende. Er is inderdaad een verschil in de wijze waarop mannen luisteren naar een politieke speech van een vrouw of die van een man.
Bij de speech van de vrouw luistert zijn tollie mee. Bij de speech van de man is zijn tollie doof.
Het wordt niet vaak in het openbaar besproken, maar het verbaast me niet dat daardoor een obstakel van “oneerbare voorstellen” ontstaat.

Het vrouwenparlement heeft een reeks voorstellen ontwikkeld, variërend van hoe vrouwen actief kunnen worden in partijen tot en met de vraag hoe ze kunnen functioneren in het centrum van de macht als ze eenmaal daar zijn.

Maar een discussie die ik ook interessant vind is de vraag of vrouwelijk leiderschap anders is dan mannelijk leiderschap. Dat is best een lastige. Vrouwelijk leiderschap is zachter en minder kil dan mannelijk leiderschap, zeggen sommigen. Dat kan best zo zijn. Een premier als Margaret Thatcher is een voorbeeld van het tegenovergestelde. Zij was kil en hard voor veel mannen en vrouwen in Engeland.
Vrouwen zouden ook meer gedreven zijn en meer verantwoordelijkheidsbesef tonen in hun werk. Ze zouden meer gefocust zijn op resultaat. Ik weet niet of dat zo is.
Volgens deze mop is dat zo, of niet soms?

“De Amerikaanse inlichtingendienst had een vacature voor een moordenaar om politieke moorden te plegen. De functie-eisen zijn: zeer gedreven, enorm gefocust en een super groot verantwoordelijkheidsbesef voor het resultaat. Na een uitgebreide selectie met interviews, testen en persoonlijkheidscontroles bleven er drie finalisten over: twee mannen en een vrouw.
Voor de finale test nam een CIA agent de eerste man mee naar een grote metalen deur en gaf hem een geweer met de volgende instructie die hij stipt moest opvolgen: ‘Stap de kamer binnen en schiet de vrouw dood die in de stoel zit!’ De man stapt binnen en komt direct heel verontwaardigd eruit. ‘Jullie zijn niet goed wijs. Die vrouw is mijn echtgenoot!’
De CIA agent zei: ‘Jij hebt niet de mentaliteit van een CIA agent. Ga weg en neem je vrouw mee naar huis.’
De tweede man ging de kamer in. Het bleef vijf minuten stil. Daarna stapt hij huilend de kamer uit. ‘Ik heb het geprobeerd, maar ik kan mijn eigen vrouw niet vermoorden.’ De CIA agent riep hem toe: ‘Jij hebt niet de mentaliteit van een CIA agent. Ga weg en neem je vrouw mee naar huis.’
Tenslotte was het de beurt aan de vrouw. Ze nam het geweer en stapte de kamer binnen. De CIA agent hoorde diverse schoten achter elkaar. Het werd even stil. Vervolgens hoorde hij hartverscheurend gegil en geschreeuw en een gegooi van voorwerpen tegen de muur. Toen werd het definitief stil. De deur ging langzaam open. De vrouw stapte vermoeid naar buiten en veegde het zweet van haar voorhoofd. ‘Idioot,’ riep ze. ‘Het geweer had alleen maar losse flodders. Ik moest mijn man doodslaan met een stoel!’

Sandew Hira
Reacties naar: sandewhira@amcon.nl