Column: De beeldhouwer en de komediant

Ik heb mijn plezier met beeldhouwer Erwin de Vries. Vorige week kopte Starnieuws: “Erwin de Vries baalt dat niemand beeld Accord koopt”.
De strekking van het artikel? De beeldhouwer laat een luid protest horen, en hij heeft een punt, en eigenlijk nog wel meer punten.

Zijn eerste punt is: Clark Accord verdient een beeld. Gelijk heeft hij. Accord is een grote schrijver, die veel te vroeg is gestorven.
De kunstenaar hoopt dat “een slimme man opstaat en zegt dat het kopstuk gekocht moet worden.”
Dagenlang wachtte ik of die slimme man zou opstaan. Ik hield mezelf van de domme. Het is beter om dom te zijn en niet armer, dan slim te zijn en 35.000 euro armer (dat kost het beeld).
Uiteindelijk heb ik toegeven aan de drang om niet te blijven zitten. Dus hierbij sta ik op en zeg luid en duidelijk: Clark Accord verdient een standbeeld, ma mi no habi a moni.

En hier zit de angel in het verhaal. Is 35.000 euro voor een beeld van een kop van een bekende persoonlijkheid veel geld? Ik heb geen flauw idee. Ik kan het niet betalen.
De Vries vindt dat dat de prijs is voor zijn arbeid. De Vries: “Niet omdat ik Surinamer ben moet de prijs niet betaald worden.”
Hij raakt een gevoelige snaar bij me (zijn tweede punt). Surinaamse kunstenaars moeten ook leven. Niet omdat je Surinamer bent, moet je alles gratis maken. Gelijk heeft hij. Maar 35.000 euro. Ik weet het niet. De Vries: “Je hebt mensen die vinden dat ik al teveel verdien en jaloers worden.”
Tja, wat moet ik daarvan vinden.

Eerlijk gezegd heb ik geen probleem met het feit dat De Vries ook moet leven van zijn kunst. Ik heb meer problemen met zijn inhoud en zijn marketingstrategie.

Vorig jaar schreeuwde hij moord en brand dat het door hem vervaardigde standbeeld van Alonso de Ojeda was gestolen. Ik schreef in een column hierover dat Alonso de Ojeda geen standbeeld verdient, omdat hij medeverantwoordelijk is voor de volkerenmoord op de Inheemsen van Amerika. De Vries vindt dat hij wel een standbeeld verdient. Ik krijg het idee dat De Vries vindt dat iedereen waarvan hij een beeld maakt dat beeld ook verdient ongeacht de (mis)daden en (het gebrek aan) verdiensten.
Je vraagt je dan af of het gaat om de waardering voor de persoon (zoals hij zelf zegt) of de 35.000 euro.

Het tweede probleem is zijn marketingstrategie. Een kunstenaar is een ondernemer, net als een meubelmaker. Je hebt meubelmakers die meubels maken op bestelling. Iemand vraagt erom. Je komt een prijs overeen en de man of vrouw gaat het meubelstuk maken. Een goede marketingstrategie.
Je hebt ook meubelmakers die meubels maken en in een etalage plaatsen. De belangstellende koper kijkt en besluit of hij of zij het stuk aanschaft. Ook daar is niets mis mee.
Maar de meubelmaker die een meubelstuk maakt zonder dat je erom vraagt en vervolgens moord en brand schreeuwt dat je het niet wilt kopen is een komediant, geen ondernemer.
Het zal wat zijn. Je maakt een beeld van Clark Accord zonder dat iemand je een opdracht geeft. Dan schreeuw je van de daken dat mensen dom of jaloers zijn dat ze het niet voor 35.000 euro willen kopen. Ik stel me voor dat de familie Accord zich behoorlijk lullig zal voelen. Nu lijkt het alsof zij onder druk komen te staan om het geld op te hoesten.
Misschien moet iemand opstaan en zeggen: “Erwin, zo moet je het niet doen.” Bij deze dus.

Nu ben ik bang dat Erwin uit wraak op deze column een beeld van mij gaat maken en mijn vrouw en kinderen een foto hiervan stuurt met een rekening van 35.000 euro. Ik heb ze al gezegd: betaal niet!

Sandew Hira