Marcel Pinas maakt tussenstop in Suriname

Bij de kassa van de bouwwinkel betaalt kunstenaar Marcel Pinas voor de verfblikken en het setje penselen. Hij kijkt nog eens goed in zijn envelop met geld en realiseert zich dan dat er behalve Surinaamse alleen Amerikaanse dollars in zitten. Geen euro’s. Oei, dat kan nog lastig worden in Frans-Guyana. Maar met al dat gereis valt het ook niet mee om voortdurend de juiste valuta op zak te hebben.

In februari had Pinas een vernissage in Zuid-Frankrijk, vorige week opende hij een expositie in Brussel en later in de maand verwachten ze hem op Cuba. Vanmiddag moet hij door naar Saint Laurent om de laatste hand te leggen aan een van de decors voor het theaterfestival. Dat is een mooie deal met de organisatie. De Fransen komen naar Moengo om workshops te geven en hij helpt daar als kunstenaar. Bij de samenwerking blijven de beurzen gesloten, terwijl iedereen er beter van wordt. Vooral ook de jeugd van Moengo.

Kunstdistrict
En dat is waar het Pinas om te doen is. Op termijn wil hij van Marowijne hét kunstdistrict van de Caribische regio maken. Vorig jaar opende hij er het Contemporary Art Museum en de Tembe Art Studio in Moengo waar kinderen dagelijks komen tekenen, schilderen, dansen of muziek maken, voorziet duidelijk in een behoefte.

Iets verderop in Moengo bevindt zich de Artist Residence waar internationaal bekende kunstenaars terecht kunnen om nieuwe werken en installaties te maken en om kinderen les te geven. De opzet is dat kinderen zelf meewerken aan de totstandkoming van nieuwe kunstwerken. De metershoge Mickey Mouse-installatie van Wouter Klein Velderman bestaat bijvoorbeeld gedeeltelijk uit houtpanelen die door kinderen van Moengo zijn bewerkt. ‘Op deze manier geeft kunst de jeugd een eigen stem. Door iets te maken of mee te werken aan een groter project, ben je iemand en tel je mee. Dat gevoel wil ik hier graag overbrengen.

Inspirerend
Tegelijkertijd maken kinderen van dichtbij mee hoe een kunstwerk wordt gemaakt. Daardoor wordt de afstand tot kunst een stuk kleiner.’
Ook bij de Artist Residence snijdt het mes aan twee kanten. De residerende kunstenaar betaalt zelf zijn reis naar Suriname terwijl Pinas zorgt voor verblijf en materialen. Tegelijkertijd kan de kunstenaar in een nieuwe omgeving inspiratie en ideeën opdoen. Aan het eind van het verblijf laat de kunstenaar bovendien een kunstwerk achter in de gemeenschap. Dat maakt in 2015 deel uit van de open expositie die Pinas voorbereidt, de Kunst Biënnale van Moengo.

Of hij tussen alle werkzaamheden door nog tijd heeft voor nieuw werk? Pinas grijnst. In Brussel heeft hij de afgelopen weken bepaald niet stil gezeten. Als artiest in residence was hij daar op zijn beurt te gast bij het KultuurKaffee aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB). Pinas vond de samenwerking met studenten van de kunstacademie inspirerend en ook de reacties van het publiek waren enthousiast.
De expositie omvat een combinatie van 32 skeletten en body bags, een olievat van Shell vol menselijke beenderen en een film van asielzoekers in hongerstaking. De werken roepen geen vrolijk beeld op maar dat is ook niet de bedoeling. Pinas wil zijn publiek alert maken op ontwikkelingen in hun omgeving. ‘Mensen hebben er zelf aan bijgedragen hoe de wereld eruit ziet op dit moment. Het is belangrijk dat zoveel mogelijk mensen zich daarvan bewust zijn. Misschien dat volgende generatie er ook naar gaat handelen.’

Diederik Samwel