Suriname viert vandaag zijn 49e onafhankelijkheidsdag, maar ondanks bijna een halve eeuw zelfbestuur blijft het land in een totaalstrijd verwikkeld met uitdagingen die soms overweldigend lijken. Hoewel Suriname over een schat aan natuurlijke rijkdommen beschikt, zoals vruchtbare landbouwgrond, uitgestrekte bossen, goud en recentelijk ontdekte olie- en gasvelden offshore, blijft de verwachte welvaart uit. In plaats daarvan worstelt het land met werkloosheid, inflatie en een instabiele munt.

De recente, voorzichtige economische groei blijft kwetsbaar, en het financiële systeem blijft fragiel, vooral onder invloed van wijdverspreide corruptie en vriendjespolitiek die de rechtsstaat ondermijnen. De alledaagse realiteit weerspiegelt stagnatie: een golf van middelmatigheid drijft het land voort zonder een duidelijk doel, en slechts wie de moed heeft om het vastgeroeste systeem te verlaten, lijkt een kans te hebben om te ontsnappen aan de status quo.

Aristoteles kwam met het idee dat als een persoon deugdzaam zou handelen, hij of zij dan deugdzaam zou worden. Dit idee, dat aan het eind van de 20e eeuw nieuw leven werd ingeblazen, werd bekend als ‘fake it till you make it’. Het klinkt als een negatieve onderneming, als een leugen, maar eigenlijk is het een reis om beter te worden, niet alleen door externe middelen, maar door te proberen om innerlijk te transformeren. Als individuen dit motto kunnen gebruiken als een hulpmiddel om te worden wie ze willen zijn, kunnen groepen, gemeenschappen, culturen en landen dan hetzelfde doen?

De onlangs goedgekeurde investeringen in offshore olie- en gaswinning wekken hoop op economische vooruitgang, maar dit optimisme gaat voorbij aan de complexiteit en risico’s die deze megaprojecten met zich meebrengen. Zullen de beloofde winsten uiteindelijk leiden tot duurzame welvaart of slechts nieuwe vormen van afhankelijkheid creëren?

Het politieke landschap weerspiegelt de economische strijd: politici die hunkeren naar macht en weelde, zakenlieden die hun invloed kopen, en insiders die via politieke connecties voorsprong verkrijgen. De gewone burgers blijven hopen op betere levensomstandigheden, maar in plaats daarvan lijken ze gevangen in een eindeloze ratrace, waar slechts een enkeling de finish haalt. In de schaduw van deze race blijven velen achter, worstelend om te overleven in een systeem dat hun kansen op vooruitgang steeds kleiner maakt. Ondertussen wakkert de economische onzekerheid raciale spanningen aan en versterkt deze het verlangen naar meer stabiliteit.

Er is daarnaast een diepere, historische weemoed merkbaar. Sommigen, misschien wel verdwaald in het heden, verlangen nog altijd terug naar de tijd van koloniale overheersing, waarin de verhoudingen en hun plaats in de samenleving duidelijk leken. Het lijkt hen alsof de veiligheid die zij toen voelden hen nu ontzegd wordt. Anderen vragen zich af of de huidige politieke situatie niet slechts een verfijndere herhaling is van die koloniale structuren. Na bijna vijftig jaar rijst de vraag of Suriname ooit werkelijk vrij is geweest, of dat het land nu op weg is naar een nieuwe vorm van afhankelijkheid, subtieler maar even beklemmend.

De sociaaleconomische crisis hypothekeert de kansen op een eerlijke verdeling van de inkomsten uit de offshore olie- en gasbonanza, terwijl de nieuwe deur naar de toekomst veelbelovend is. Er blijft echter een dringende behoefte aan betekenisvolle veranderingen die de levensstandaard van alle burgers op een duurzame manier verbeteren.

De weg naar economische stabiliteit vraagt om goed doordachte hervormingen. Het herstructureren van de wurgende staatsschuld en het handhaven van fiscale discipline zijn cruciaal. Alleen met een gecoördineerde aanpak en sterke beleidsmaatregelen kan Suriname de weg inslaan naar een duurzame toekomst. Dit betekent ook dat het land moet investeren in onderwijs en beroepsopleidingen, zodat burgers beter voorbereid zijn op een veranderende arbeidsmarkt. Tegelijkertijd kan het diversifiëren van de economie - investeren in sectoren als toerisme, landbouw, en technologie - de afhankelijkheid van mijnbouw verminderen en de basis leggen voor bredere groei.

Aristoteles’ idee dat je door deugdzaam te handelen uiteindelijk deugdzaam wordt, biedt een spiegel voor Suriname. De afgelopen 49 jaar heeft het land als het ware geprobeerd met ‘fake it till you make it’ haar onafhankelijkheid te omarmen zonder altijd de interne veranderingen door te voeren die daarvoor nodig zijn. Maar misschien is dat precies wat nodig is: een innerlijke transformatie, niet enkel gericht op externe rijkdom, maar op het opbouwen van een samenleving waarin iedereen eerlijke kansen heeft.

Suriname staat voor de uitdaging om van haar natuurlijke rijkdommen en menselijke potentieel een solide fundament voor een duurzame toekomst te maken. Dit vraagt om moed, visie, en het vermogen om obstakels als corruptie en vriendjespolitiek te overwinnen. Alleen dan kan het land echt bloeien en haar burgers een toekomst bieden die werkelijk onafhankelijk is. Strey de f' strey!

Vincent Roep