Bouterse, NDP voorzitter en president, is veroordeeld tot 20 jaar celstraf voor medeplegen van moord op 15 mannen op 8 december 1982. Hij heeft verzet ingesteld tegen het vonnis. Hij is door de rechter gedagvaard om in de rechtszaal te verschijnen op 22 januari. Tijdens een druk bezochte kadermeeting in Ocer vrijdag, is meegedeeld dat Bouterse “niet alleen” naar de Krijgsraad gaat. Met veel bombarie en in stoere taal is aangekondigd dat de paarse partij de straat op zal gaan met haar voorzitter. “No wan oppositie, no wan Krijgsraad, no wan japjapi no wan keskesie o stop a show,” benadrukte NDP-topper Silvana Afoensoewa. Ondervoorzitter Ramon Abrahams heeft duidelijk gemaakt dat men niet zomaar aan de grootste partij en de leider komt. “Men zal het merken,” gaf hij aan. Bouterse heeft getoond dat hij 'verend' naar de rechter gaat stappen.

De vakbeweging in het algemeen kent veel moeilijke tijden, deelt Berenstein mee: vertrappen van werknemersrechten, intimidaties, gevangenneming van werknemers en vakbondsleiders. “Het doodschieten van vakbondsleider Jowini Abaisa was ook een dieptepunt,” merkt hij op. “Maar een absolute dieptepunt zijn de verwikkelingen op en rond 8 december 1982.  Er zijn (vakbonds)gebouwen vernietigd, vakbondsleiders en andere vrijheidsstrijders zijn vermoord. Iets waar we niet graag aan herinnerd worden, het staat wel gegrift in onze geschiedenis.”

C-47 is ingenomen met het vonnis dat op 29 november 2019 is uitgesproken in deze “onsmakelijke zaak,” deelt Berenstein mee. “Omdat hiermee op fundamentele wijze inhoud is gegeven aan de democratische rechtsstaat,” geeft hij aan.  “We verwerpen daarom met klem de oproep van de NDP aan de aanhangers om op 22 januari bij de behandeling van het verzet van de heer Bouterse… mensen op te roepen die de rechtsstaat mogelijk weer in gevaar kunnen brengen. Dit zien we als een regelrechte intimidatie van de rechterlijke macht.”

“Los van het feit dat we weten dat de rechters, in dit geval, hun vrouwtje kunnen staan, moeten wij daar niet lichtvaardig over gaan,” waarschuwt Berenstein. “Het is iets dat we als samenleving niet kunnen accepteren. Het gaat een terugwerping zijn naar een situatie van chaos en wanorde. We kijken daarom met argusogen hoe men met deze situatie omgaat. “Want di unu ben waka na strati un be yere dat un habi vergunning fanowdu. We vragen ons af of die dc ze een vergunning gaat vragen. Het gaat om plekken waar instituten staan. Toen we naar de Assemblee wilden, moesten we vergunning aanvragen. Dus volgt u samen met ons deze kwestie op de voet.” 

René Gompers