De vorige regering had een wetsvoorstel aangenomen waarbij burgers tegen een vastgesteld tarief hun toegewezen domeingrond konden converteren naar eigendom.

Gezien het aantal aanvragen en het aantal mensen dat reeds eigenaar is geworden, kan worden gesteld dat deze stap een goede was. Uiteraard was dit een nieuw fenomeen in Suriname, waardoor er kinderziektes ontstonden. Maar gaandeweg had dit met de nodige expertise aangezuiverd en verbeterd kunnen worden.

Nu er echter een andere regering aan de macht is, is dat hele proces stopgezet. En stilstand betekent achteruitgang. Het zou juist van professionaliteit getuigen als dit proces voortgang vond, terwijl intussen de hiaten en verbeterpunten werden aangepakt om het geheel in goede banen te leiden. Alles stilleggen om te evalueren, brengt onrust, onzekerheid en speculaties in de samenleving met zich mee.

Het zou getuigen van vakmanschap om beleid en processen te continueren en daarbij:
a) wat goed gaat te verbeteren,
b) wat minder goed gaat aan te pakken.

Een proces stopzetten is geen optie voor vooruitgang of verbetering.
Een voorbeeld:
De schoolresultaten van een muloschool in Coronie zijn slecht. Moet het ministerie van Onderwijs nu de school sluiten? Of moet men de hiaten aanpakken, bijvoorbeeld door leiding en personeel te vervangen of hen een stevige didactische en pedagogische training te laten volgen? Nooit zal men een school sluiten vanwege slechte resultaten, want dan lijden de leerlingen – oftewel de samenleving. Precies zo lijdt het volk onder de stopzetting van de grondconversie.

Processen moeten niet worden stilgelegd, maar doorgezet en verbeterd, zodat ze steeds sterker en effectiever worden.

Helaas zien we vaak dat bij een machtswisseling processen worden stopgezet om vervolgens het wiel opnieuw uit te vinden. Dit leidt tot verlies van kennis en kapitaal, en dat is bijzonder triest.

Ook in het onderwijs valt dit op: elke nieuwe minister komt met een eigen experiment in plaats van voort te bouwen op bestaand beleid dat al geïmplementeerd is. Suriname is (nog) geen rijk land om telkens het wiel opnieuw uit te vinden. Daarvoor zijn simpelweg niet genoeg middelen en kader beschikbaar.

Wat mij verder stoort, is het thuiszetten – oftewel “ter beschikking stellen” – van hooggeplaatste ambtenaren, zonder hen in te zetten op een andere functie. Ik zou eerst een gesprek voeren en andere functies aanbieden. Thuiszetten is een gemiste kans, een vorm van kapitaalvernietiging.

En dan nog een punt: ik ga ervan uit dat elk beëdigd parlementslid maar één inkomen heeft, zoals de wet voorschrijft. Maar klopt dit wel? Wie controleert dat?

Tot slot:
Vooruitgang is een positieve ontwikkeling, een verbetering of vernieuwing van de omstandigheden in de maatschappij, wetenschap, techniek of een project. Het impliceert een beweging van iets dat nog niet goed is, naar een betere staat.
Laten we dáárvoor kiezen.

H. Biere