Veel inheemse volken in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika spreken over Mother Earth of Pachamama. In de Griekse mythologie is Gaia de oermoeder van al het leven. In veel Afrikaanse kosmologieën wordt de aarde gezien als een vrouwelijk wezen dat leven schenkt en onderhoudt. En in de Hawaïaanse mythologie staat Pele, de vurige vulkaangodin, symbool voor de scheppende kracht van Moeder Aarde. In het hindoeïsme is de aarde een godin: Prithvi Mata.

Mother Nature, Mère Nature, Mutter Natur... Moeder Natuur.

De natuur waaruit wij voortkomen en waarin wij leven, wordt wereldwijd al eeuwenlang vereerd als een moederlijk wezen dat reinigt, voedt en draagt. Een moeder die we zouden moeten koesteren en beschermen.

Maar in plaats daarvan slaan we haar met flessen en piepschuimcups. We verstikken haar met plastic zakken. We rukken haar weelderige groene haren af, steken ze in brand of besproeien ze met gif.
Wij, haar kinderen, mishandelen haar met een vanzelfsprekendheid die pijn doet om te zien.

Ook wij Surinamers geven haar een moedernaam: Gron Ma, Mama Sranan. We prijzen haar rijkdom, haar bossen, rivieren en dieren. We noemen onszelf trots bewoners van het groenste land ter wereld. Maar onze straten, rivieren en bossen vertellen een ander verhaal.

Als de natuur hier een moeder is, dan behandelen we haar als iemand die alleen goed is om op te ruimen na ons bezoek. Als een huishoudhulp zonder stem of rechten.

Loop langs de Waterkant — de veel bezongen Watra sey — en je ruikt het: smerig, verwaarloosd. Het oude Veerplein is een dumpplaats geworden voor wat wij achteloos achterlaten. En toch probeert de natuur zich te herstellen van deze eindeloze kwelling. De mangrovebomen bieden onderdak aan kustvogels die kwetteren in de ochtendzon — maar ook zij moeten voedsel zoeken tussen het plastic en het blik.

Langs elke winkel liggen zakjes, plastic eetbakjes, petflessen, bierblikjes. Vuil alsof het vanzelf verdwijnt of verdampt. Wij produceren het afval, en verwachten vervolgens dat de overheid het wel zal opruimen. Maar ook de overheid zit met de handen in het haar over wat wij dagelijks veroorzaken.

We verwachten dat Moeder Aarde ons blijft voeden, blijft koelen, blijft beschermen.

Maar welke moeder overleeft zó veel ondankbaarheid?

Misschien is het tijd dat we onszelf een ongemakkelijke vraag stellen:
Verdienen we het nog om in het groenste land ter wereld te wonen?

Wie liefheeft, ruimt op.

Indra Toelsie