Begrotingen worden voortaan mede door DNA samengesteld

Begrotingen van de regering worden voortaan mede door De Nationale Assemblee (DNA) samengesteld. Er wordt afgestapt van het model dat de regering een begroting indient bij het college om pas tijdens de openbare behandeling ervan te merken dat het niet helemaal is afgestemd op de aspiraties en behoefte van het volk.

Assembleevoorzitter Jennifer Geerlings-Simons zegt aan Starnieuws dat de begrotingen een regelrechte weerspiegeling moeten zijn van het Ontwikkelingsprogramma van de regering en de jaarrede van de president. Al vroeg in het jaar, wanneer de ministeries de begrotingen beginnen op te maken om in oktober in te dienen, zal de vaste commissie van elk departement een actieve bijdrage daaraan leveren.

Actieve rol
“Het is de taak van het parlement als vertegenwoordiger van het volk, de regering vroegtijdig te laten weten wat in de begroting moet worden opgenomen”, zegt Simons. De begrotingen worden voortaan ook gemaakt naar het model dat nu internationaal wordt gehanteerd; het zogenaamd gender- of mensgericht maken van het budget.

Beleidsmaatregelen moeten direct betrekking hebben op de samenleving. Voor de begroting van 2013 worden nu al werkzaamheden verricht het op deze nieuwe manier voor te bereiden. Ook administratief zal het parlement met het ministerie van Financiën samenwerken om de sloten van de begroting in orde te maken.

Prioriteiten stellen
Simons benadrukt dat de vele wijzigingen die voorgesteld zijn in de begroting van 2012 niet betekent dat er verruiming van het budget plaatsvindt en dus ook het begrotingstekort nog groter wordt. “De voorgestelde wijzigingen zijn zaken die prioriteit genieten zoals in de behandeling is gebleken. Zo zal bijvoorbeeld de verruiming van het budget van het ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling gehaald worden uit zaken die nu geen prioriteit genieten. We kunnen liever uitvoering geven aan zaken die nodig zijn dan heel wat op te sommen en er geen uitvoering aan te geven”, zegt Simons.

Zij wijst er op dat bij elke begrotingsbehandeling er sprake is van een begrotingstekort. In de praktijk blijkt dit mee te vallen. Door de zwakke uitvoeringscapaciteit op de verschillende ministeries worden niet alle middelen zoals gepland, besteed. Het uiteindelijke tekort is minder is dan aanvankelijk is aangegeven.

Wilfred Leeuwin