Column: Een nieuwe kerst

Een enquête uit 2009 in Nederland gaf een onthutsend beeld over het verschijnsel kerstfeest. Bijna de helft van de ondervraagden wist niet wat de oorsprong van het kerstfeest is. De persoon die ze aan het kerstfeest verbonden was niet Jezus, maar de kerstman.
Op de vraag: “waar associeer je het kerstfeest mee?”waren de top drie antwoorden: gezelligheid, lekker eten en familiebezoek. De Christelijke godsdienst kwam er helemaal niet in voor.

Het meest populaire lied dat tijdens de kerst wordt gedraaid is Maria Carey’s “All I want for Christmas is You”. Met “you” bedoelt ze niet Jezus Christus, maar haar lover. Jezus komt niet eens voor in het lied. “Santa Claus won't make me happy with a toy on Christmas day. I just want you for my own.”

Het kerstfeest is aan het veranderen van een religieus feest, in een seculier feest. Iedereen viert kerst. Ook niet-christenen zoals ik.

Dit jaar was het echter anders dan voorgaande jaren. De kinderen zijn het huis uit. Mijn zoon woont in Amsterdam, waar hij studeert. Mijn dochter woont met haar man in Utrecht, waar ze ook werkt.
Wij zitten in Den Haag.
Toen ze nog thuis woonden, tuigden we met het hele gezin de kerstboom op onder begeleiding van een CD met de leukste kerstliedjes, van Maria Carey tot en met José Feliciano met Feliz Navidad. Dit jaar hebben mijn vrouw en ik het samen gedaan in de blijde verwachting dat we de kinderen een leuke verrassing zouden bezorgen met cadeautjes en een uitgebreid kerstmaal.

Ook al zijn ze volwassen, soms wil je behandelen alsof ze nog kleine kinderen zijn. Toen mijn zoon nog klein was, bracht ik altijd een beker met warme cacao voor hem. Hij wilde het graag zoet hebben. Ik zei nog tegen hem: “als je je cacao te zoet drinkt, dan gaan al je tanden uit je mond vallen.” Een waarschuwing tegen ongezonde voeding. Hij interpreteerde dat anders, als een informatieve les over hoe je cacao lekker kunt maken. Want sindsdien vroeg hij altijd om zijn cacao zo zoet te maken dat “mijn tanden, handen en voeten ervan gaan vallen.”
En zo zoet kreeg hij sindsdien zijn cacao. Zijn tanden, handen en voeten zitten nog aan zijn lichaam.
Als hij nu thuis is en ’s ochtend lui in zijn bed ligt, dan roept hij wel eens: “Pa, kun je cacao voor me maken?” Ik doe het graag, gewoon om hem te verwennen zoals vroeger, om dat oude gevoel van je baby vertroetelen terug te pakken.

Dit jaar was onze kerst ietsje anders dan voorgaande jaren.
Vroeger was de procedure eenvoudig: eerst samen rond de kerstboom de cadeautjes uitpakken (mijn jaarlijkse voorraad after shave werd dan weer aangevuld) en dan “aanvallen”. Bami of nasi of iets anders lag op tafel. En iedereen viel hongerig het buffet aan. Zo hebben we het jaren gedaan, al vanaf Suriname.
Mijn kinderen zijn meer sophisticated dan wij. Ze leren ons de fijne kneepjes van het genot. Niet “aanvallen”, maar een meergangen diner. Niet direct je honger stillen, maar genieten van het eten in kleine hapjes. Niet in 30 minuten klaar zijn, maar drie uur erover doen onder het genoten een gezellige babbel en een drankje.

En zo hebben we het dit jaar gedaan. Ik kook graag en heb me uitgeleefd met de kleine hapjes: een kleine kop kippensoep vooraf, een klein bakje met een sla en drie garnalen, een gebakken hapje wonton enzovoorts. Het hoofdgerecht was daal met doksa en gebraden kip in de oven met bruine bonen. Naast koffie en thee had ik een ijsbuffet bedacht. Drie bakjes ijs met verschillende smaken uit de supermarkt met blikjes fruit: mango en gemengd fruit.

Pas daarna gingen we de cadeautjes uitpakken. Mijn jaarlijkse voorraad after shave werd weer aangevuld, maar ik kreeg ook een boek, CD, een sjaal en nog veel meer kleine schattige presentjes.
En zo gaat het overal in de wereld: ouders en hun kinderen, familie en gezelligheid. Het leven is simpel en mooi.

Sandew Hira