Het Boek van Desi, het Boek van Bravo allemaal boeken die gegarandeerde bestsellers zijn. Ook nu, het Boek van Chan. De verkoopcijfers liggen geheel aan de sportiviteit van de hoofdrolspeler. Nou kennen wij Chan niet echt als een sportman. Scherp op mijn netvlies staat nog de al half kale Desi in zijn hardlopers tenue en de dikbuikige Bravo die wanhopig naar lucht hapt op het voetbalveld. Dat Chan op de meest onsportieve wijze zijn boek probeert te 'promoten', lag dus voor de hand.

Het Boek van Chan zou je bijna willen beschouwen als de bekroning op mans werk. En dan bedoel ik natuurlijk zijn heldhaftige missie in de afgelopen 3 jaren om iedereen en alles die kritiek op zijn beleid en zijn persoon levert, direct de bak in te gooien. Om die met de complimenten van het Openbaar Ministerie na enkele dagen weer de maatschappij in te sturen. Zie maar Sibrano, Pakittow, Raul, Makoe en de vele mannen van de straat. Advocaten hebben fortuinen verdiend aan de ‘beledigde' Chan. Overdreven? Okay, voeg daar nog aan toe de kannibalistische wijze waarop is omgegaan met leden van de vrije pers door de vicepresident. En nu Chans robuuste, impulsieve en haast onbegonnen juridische strijd tegen het boek. De vrijheid van meningsuiting als onvervreemdbaar mensenrecht is in deze tijd van civiel gezag op een dramatisch punt beland. En dat is mijn mening!

Over het boek zelf zal ik geen woord reppen. Ook dat vind ik onbegonnen werk. Beslist geen literatuur hoogstandje, maar gewoon ontspanningslectuur die je uit nieuwsgierigheid leest. In het boek zullen we vast wel iemand tegenkomen die zich bezondigt aan de ranzige praktijken van Gerard. Bruikbare informatie voor onze pluimveehouders is er zonder meer in te vinden, bijna verplichte leesvoer. Voor de rest kan elk kind dat zich laat leiden door de titel van het boek (Corruptie op het hoogste niveau) al raden wat er te wachten staat. Vermeende gevallen van corruptie waarvan Gerard heeft gemeend de omslag te sieren met bekende (politieke) personages waaronder Chan. Dat we nog een oorlog te winnen hebben op het gebied van corruptiebestrijding is geen nieuws (TI 2023: Suriname rank 87/180). Dat dit kankergezwel zo een grote grip heeft op de politiek en het overheidsapparaat, hoeft Gerard ons ook niet te vertellen. Kijk nu, dit gezwel vind ik een aantasting van mijn, van onze integriteit en niet het leugenachtig gebral van Gerard zoals Chan beweert.

Belediging, smaad, laster? 

In ieder geval voel ik mij door de onbezonnen daad van Chan beledigd in mijn individuele autonomie en mijn vermogen om zelf het onderscheid te maken tussen waarheid en fictie in het boek. Al is het nu zo dat verboden boeken niet meer als vroeger op de brandstapel worden gegooid, maar zichzelf lekker virtueel laten doorlezen. Dat verkoper, uitgeverij Vaco onverwachts al heel vroeg en zonder een rechterlijk vonnis af te wachten de handdoek in de ring gooide, is te betreuren. Boeken verbieden is censuur, slecht voor de democratie. Is censuur de eerste stap naar dictatuur, zelfcensuur is de grootste bedreiging. Daarom al zullen de kopers niet in de rij staan voor restitutie.