De politicus merkt verder op dat van verschillende kanten, door meerdere maatschappelijke groepen en politieke partijen is benadrukt dat de bouw van deze brug ons land voor meerdere zaken in een zeer nadelige onderhandelingspositie brengt ten opzichte van Guyana.

Zo is genoemd de kwestie Tigri, maar ook het feit dat Guyanese regeringen hun oog steeds nadrukkelijker hebben laten vallen op zeggenschap over de Corantijnrivier die nu (nog) volledig Surinaams is. Het kan onmogelijk zijn dat onze bestuurders zo weinig begrijpen van de verhoudingen tussen Suriname en Guyana. Maar we moeten vaststellen, dat er gewoon alles, maar dan ook alles aan wordt gedaan om te komen tot de bouw van de brug, al moeten daarbij bewust bepaalde ‘fouten’ worden gemaakt en vernederingen worden geslikt.

De voorzitter van de PALU denkt aan het knullige planten van Guyanese vlaggen op Surinaams grondgebied, de zeggenschap die aan Guyana wordt gegeven bij de inschrijvingen en het ontwerp voor de brug, de keuze van de bouwers, de financiering, zeggenschap over het gebruik, etc., de 150 visvergunningen, het chanteren van Surinaamse zakenlui in Guyana, het naar achter schuiven van de gesprekken over Tigri, etc. De regering doet alsof het Suriname is dat de brug zo dringend nodig heeft en dat wij dus concessies moeten doen aan Guyana om dan maar zo snel mogelijk tot zakendoen te komen. De werkelijkheid is dat die brug helemaal nergens voor nodig is, stelt Hok vast. Waarschijnlijk zegt de ruimschoots overdreven prijs van ruim meer dan US$ 500 miljoen iets over de werkelijke reden dat de brug zo snel mogelijk moet worden gebouwd, ongeacht de offers die Suriname daarvoor moet brengen.