Column: Politieke Borrelpraat no. 710

“Ron, jij hebt overal connecties, ken je nu niet toevallig iemand in Kiev?”
“Wat scheelt je? Waarom zoek je nu iemand in Kiev? Er is oorlog daar met de Russen.”
“Ik ben een oude fanatieke postzegelverzamelaar, ik wil een velletje van die postzegel die Oekraïne vrijdag heeft uitgebracht.”
“Wacht even, je bedoelt die zegel waar Oekraïners uren voor in de rij stonden om die te kopen?”
“Ja die. Ik wil ook eentje. De Oekraïner die mij een velletje brengt, regel ik asiel hier.”
“Zuiplappenpraat, maar inderdaad, die postzegel ging bij honderdduizenden over de toonbank.”
“Klopt, er zijn een miljoen zegels gedrukt en nu al moeten ze bijdrukken, maar dat lukte niet, want afgelopen week werd Kiev gebombardeerd, waardoor de stroom uitviel en de drukkerij niet kon printen.”
“Wat een paasverhaal. Wat is er zo bijzonder aan die zegel?”
“Er is een Oekraïense soldaat op de voorgrond te zien, die zijn middelvinger opsteekt naar het vlaggenschip van de Russische vloot in de Zwarte Zee, de Mokba, oftewel de Moskou op de achtergrond.”
“Wacht even, dat schip dat afgelopen donderdag vlak voor de kust zonk, na explosies aan boord?”
“Ja, dat schip. Poetin is des duivels, vele Russen ook. Hun trots is gekelderd door die Oekraïners met een raket die ze zelf hebben ontwikkeld en gefabriceerd.”
“Dan wat moeten de Oekraïners zeggen toen de Russen hun nationale trots, het grootste vliegtuig ter wereld, de Mriya oftewel de Maria, in een loods nabij Kiev vernielden?”
“Maar nauwelijks is dat schip gezonken, of die postzegel is uitgekomen, dat kan toch niet zo snel?”
“Nee, toeval, zullen we zeggen. Vorige maand startte de postdienst in Kiev een competitie voor het ontwerp van de zegel, die het heldhaftig verzet van de Oekraïners moest uitbeelden.”
“Is de middelvinger opsteken tegen het vlaggenschip van de Russische marine zo een geweldige daad van verzet?”
“Nee, dat is niet zo gebeurd. Het ging om 13 militairen, grenswachters op het strategisch gelegen Slangeneiland voor de westkust van Oekraïne bij de Zwarte Zee. De Russische marine maakte contact met hen aan het begin van de oorlog en gelastte hun overgave.”
“O ja, dat geval, toen zeiden ze terug: go f**ck yourself.”
“En toen?”
“Toen schoot de Mobka met z’n zware boordwapens die grenspost met die 13 mannen aan flarden.”
“En die zegel komt net van de drukker, daags na het zinken van de Mokba. Wat een toeval, wat een symboliek, jeetje.”
“Ik wil die zegel ook. Kan je Zelenski niet bellen? Hebben we ook niet wat oud legermateriaal om hem te leveren?”
“Wat zeur je met ‘ook niet’? Wie levert hem dan oude wapens?”
“Die kampioenen van de Westerse democratie, de Amerikanen, die geven hem een honderdtal Russische helikopters die zij toentertijd voor een of andere Middenoostenoorlog aangekocht hadden en die nu al een tijdje niets doen.”
“Dus: hier neem wat spullen en ga tegen die Russen vechten, we steunen je, hoor, dappere jongens, maar wij sturen onze jongens niet.”
“Tja, die hebben ze net uit Afghanistan teruggetrokken na zovele jaren daar te zijn gelegerd. Dan ga je ze nu toch niet naar Oekraïne sturen?”
“Maar ze sturen wel duizenden militairen naar de grens met Oekraïne, tot daar en niet verder.”
“En nu willen Finland en Zweden versneld in de NAVO komen. Dat zal die Poetin helemaal horendol en witheet maken.”
“Klopt. Die onderdrukt al als een tweede Stalin elke vorm van protest en oppositie in zijn land.”
“Mijn hemel, dalijk smijt die Poetin uit wraak voor het zinken van de Mokba een kernbom op Kiev, weg Zelenski, weg postzegel, weg hoofdstad van Oekraïne.”
“Zal de NAVO dan wel ingrijpen? Het zou dan toch ook niet gebeurd zijn op het terrein van een NAVO-lidland?”
“Maar meester, dit is toch in elke oorlog toch zo? Wreedheden over en weer?”
“Dat klopt, beste jonge vriend, de nazi’s van Hitler deden daar ook niet voor onder. Maar we dachten dat dat soort primitieve wreedheden verleden tijd waren.”
“Klopt, we weten nauwelijks wat voor verschrikkelijke wreedheden daarbij door beide partijen, het Jungle Commando onder Ronnie Brunswijk en het Nationaal Leger onder Desi Bouterse, zijn gepleegd.”
“Gelukkig heeft pater Toon in zijn tweede boek dat onlangs is uitgekomen, dit ook aangehaald, namelijk dat er van beide kanten gruwelijkheden zijn begaan.”
“Daarom ben ik blij dat de president in deze maand waarin christenen, joden, moslims en hindoes heilige dagen herdenken, naar gebedshuizen van verschillende religieuze gemeenten gaat.”
“Dat vind ik beter dan in de achtertuin van het paleis, dat komt als een onderonsje over.”
“Ai, laatst ging Chan naar een anitri kerki en een moskee. En in beide gevallen maakte hij een goede beurt en werd zijn bezoek zeer gewaardeerd.”
“Die dominee vond zelfs dat hij een goed predikant zou zijn.”
“Allemaal goede sprekers die met mooie woorden en beloften zieltjes proberen te winnen. En het lukt ze aardig, nog erbij, van alle godsdiensten en van alle politieke partijen. So: join the party, that’s what the people want.”
“En na Pasen krijgen we de reshuffling. Wie gaat weg en wie blijft daar, dat is de vraag zo klaar als maar waar.”
“Ach, wat interne verschuivingen, nadat de plooien tussen Lonneman en Chaiber-A door papa Chan gladgestreken waren.”
“Die hele coalitie moet gereshuffeld, weggeshuffeld, opgeshuffeld en vershuffeld worden.”
“Ach nee, toch! Laat maar rustig zo, wat verschuivinkjes hooguit, weer wat geld van de belastingbetalers voor ontslagen ministers, so, who cares?”
“Dus we moeten ons niet zo druk meer maken om dat politiek gewriemel?”
“Ach nee, dat is tijdverlies en energieverlies. Ze doen toch wat zij willen en niet wat wij willen. Laten wij ons liever voorbereiden om de gevolgen van die oorlog in Oost-Europa zo goed als zo kwaad op te vangen.”
“Ja, daar proost ik op, let’s set’un egi tori, proost!”
“Maar ik wilde nog…”
“Dringi boi, no pakpak moro.”

Rappa