Ik wil praten

Op 10 december 2021 werd wereldwijd een bijzondere dag herdacht, namelijk de 73e geboortedag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens;  bijna driekwart eeuw geleden werden door de staten aangesloten bij de Verenigde Naties deze Verklaring aangenomen. Suriname stond toen nog niet “op de wereldkaart” en had derhalve niets te brokkelen in deze Internationale Verklaring.
Wat is echter onze Surinaamse,  realiteit. Onze jonge natie Suriname, heeft in de afgelopen 46 jaren een zeer turbulente geschiedenis opgebouwd. De euforie van de onafhankelijkheid in 1975 ebde al snel weg en werden wij in 1980 met geweld in een andere realiteit ondergedompeld, waarbij verwarring, vrees, desillusie,  intimidatie, sprakeloosheid de boventoon voerden.  Een realiteit, waarbij de rechten van  mensen op drijfzand terecht kwamen en bij elke schending van een recht, steeds verder wegzakten, en de angst om te spreken daarbij de boventoon voerde. Die angst is er kennelijk, na 46 jaar onafhankelijkheid en 73 jaren Universele Verklaring van de Rechten van de mens, nog steeds. Waarom spreken wij niet? Ik wil wel praten.

IK WIL PRATEN
Ik wil niet alleen praten over
de december tragedie
neen, Ik wil praten ....en gillen over
februari, juli, augustus, november en
al die andere maanden
over de standrechtelijke executie,
zodanig, dat ik in mijn zelf gegraven
graf terecht kwam.
Ik wil  praten ...en het uitschreeuwen
voor mijn vaders, mijn moeders, broers, en
zusters, groot en klein, mijn ooms, tantes,
nichten en neven, mijn oma’s en opa’s
en al diegenen
die niet bestand waren tegen
die met bloed gedrenkte kogel regen
en over alle andere onbekenden
die nu nog  stil schreeuwen
in mijn hoofd
Ja, voor hen  moet ik ook praten
anders is voor mij, december
slechts.....een komedie.

In het kader van de herdenking op 10 december van de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens.