In Suriname is de toestemming om georganiseerd te sporten nu al zo een jaar en zeven maanden geleden ingetrokken. Door onbekendheid met het Corona-virus, is aanvankelijk in een poging de samenleving te beschermen, het besluit genomen om alle activiteiten in groepsverband, te verbieden. Deze maatregel werd zowat in alle delen van de wereld genomen, waardoor grote sportevenementen geen voortgang vonden, terwijl nationale competities geruime tijd werden opgeschort en in enkele gevallen zelfs werden afgelast. Enige tijd later werden de competities hervat, echter zonder publiek toe te laten. Om de toeschouwer thuis enigszins tegemoet te komen, werden wedstrijden met gesimuleerd geluid uitgezonden. Velen gingen ervan uit dat evenementen voortaan zonder publiek zouden worden afgewerkt en spraken zelfs al van 'het nieuwe normaal'. Geleidelijk aan werd echter ook deze maatregel ter zijde gelegd en kunnen supporters hun team sinds kort weer als van ouds aanvuren. De Champions League die nu gaande is, getuigt van de normalisatie in de sportbeleving.

In Suriname is er echter geen enkele verlichting gekomen op de oorspronkelijke verordening. Het gevolg hiervan is dat er hier te lande sindsdien niet meer georganiseerd is gesport. Zelfs als een professionele voetballer na een blessure voor enkele maanden uit de roulatie is, moet hij geleidelijk weer ingezet worden, zodat hij niet opnieuw geblesseerd raakt door de plotselinge belasting. Daargelaten als amateurs na ruim een jaar en zeven maanden weer plotseling ingezet zullen worden om een competitie af te werken. Het spreekt voor zich dat sporters die zo lang inactief zijn geweest, niet zonder meer weer aan de slag kunnen. Er zal een gedegen oplossing moeten worden bedacht om dit probleem aan te pakken. Voor de pandemie behoorden we al niet tot de top van de regio en nu is het de vraag welke plaats Surinaamse sporters zullen bezetten bij regionale krachtmetingen.

Ik hoorde de bondscoach van de U-17 meisjesselectie heel optimistisch zeggen dat hij gaat voor het kampioenschap in het kwalificatietoernooi dat van de week in de Verenigde Staten van Amerika wordt afgewerkt. Hoewel elke sporter een dosis optimisme nodig heeft om hoger op te komen, is dat alleen niet voldoende om het beoogde doel te bereiken. Je kan pas optimistisch zijn als je alles hebt gedaan bij de voorbereiding. Met zekerheid kan ik stellen dat in dit geval niet aan alle voorwaarden is voldaan om zo optimistisch te zijn. De damescompetitie lag voor de pandemie reeds stil dus hebben de dames ongeveer 2 jaren geen competitie afgewerkt. De tijd zal uitwijzen als het optimisme van deze coach gerechtvaardigd, dan wel vals was.

Het zal jammer zijn als deze meisjes tegen beter weten in, gestort worden in een avontuur. De meisjes zullen sowieso talent hebben, ook twijfel ik er niet aan dat er een goede teamgeest is en dat ze goed gemotiveerd zijn. De hamvraag is echter: op welk niveau acteren ze nu, na ongeveer 2 jaren van inactiviteit? In Suriname is het niet zo dat meisjes al op heel jonge leeftijd beginnen met voetballen. Hoelang voor de pandemie waren ze begonnen en hadden ze zich het spel al voldoende eigen gemaakt? Ik twijfel er niet aan dat Surinamers talent hebben, maar ik weet wel dat in de sport stilstand, achteruitgang inhoudt.

Sportorganisaties zagen zich genoodzaakt om de deuren te sluiten, omdat ze alleen uitgaven hadden bij het onderhouden van de terreinen. Onlangs zag ik op social media overwoekerde terreinen, omdat de eigenaars het onderhoud niet meer kunnen bekostigen. De langdurige sluiting van de sport in Suriname heeft dus geleid tot een totale achteruitgang. Zowel sporters als organisaties hebben ervan te lijden gehad. Het zal veel voeten in de aarde kosten om sport in zijn totaliteit weer op een aanvaardbaar niveau te brengen.

Mireille Hoepel