Het presidentiële werkbezoek aan buurland Guyana is achter de rug en de regering stelt terecht vast dat er veel geïnvesteerd moet worden in goed nabuurschap en het nastreven van gemeenschappelijke doelen, dan zaken die ons scheiden. Lange termijn doelen hebben zich geconcentreerd op de bouw van de Corantijnbrug en gemeenschappelijke economische activiteiten in de gas- en olie-industrie.

Op korte termijn zal Guyana die een meer ontwikkelde rijstindustrie heeft ons goede kwaliteit zaaizaad leveren, terwijl het zijn eigen vissers die al heel lang in onze wateren vissen, niet heeft teleurgesteld. De Guyanese visopbrengsten vertonen immers een stevige toename, terwijl onze eigen exportopbrengsten helaas steeds minder worden. Dat het Guyana economisch voor de wind gaat, staat buiten kijf; terwijl minister Ramdin in Dubai internationale investeerders voor Suriname wil aantrekken, verdringen  Surinaamse ondernemers zich intussen juist naar Georgetown. 

Vanaf de start van de besprekingen viel aan beide zijden het woord 'middleman' en werd sterk de nadruk gelegd op onmiddellijke eliminatie van deze schakel. Degene in Suriname die geen vaartuig heeft, maar wel een of meerdere SK-vergunningen, die hij dan grof 'verhuurt' aan Guyanese booteigenaren. Het is overduidelijk dat vanwege de activiteiten van deze vissers (meer dan 100)  een aanzienlijk deel van onze vis niet in Suriname, maar in Guyana wordt aangeleverd.

De verliezen voor onze eigen visverwerkingsbedrijven en onze economie, zijn groot. Het probleem van economisch verlies en overbevissing ligt dus niet bij de middleman, maar bij controle van de vereiste landingsplicht van de vissersboten. Er wordt aangeland met een beperkt deel van de vangst waarbij de juist dure vis in ons buurland wordt aangeleverd of er wordt gewoon fictief gefactureerd voor nooit geleverde vis bij visverwerkingsbedrijven. Deze gederfde inkomsten liggen veel hoger dan de inkomsten waarop de minister van LVV zich verheugt wanneer de 150 (Guyanese) vissers zelf hun jaarlijkse vergunningsrecht afdragen aan LVV.

Het meest voor de hand liggend is om alle SK-vaartuigen te verplichten met het vessel monitoring system (VMS), waardoor beter gecontroleerd kan worden of deze vaartuigen werkelijk voldoen aan de aanlandingsplicht. Het niet voldoen hieraan is immers een reden om de vergunning in te trekken. Het uitschakelen van de middleman is slechts een symptoom dat verholpen moet worden middels aanscherping en effectieve controle van het vergunningenbeleid.

Er is nog steeds een grote uitdaging voor LVV om ervoor te zorgen dat de bijdrage van de sector aan onze economie toeneemt en overbevissing wordt vermeden, maar natte vingerwerk is uit den boze! Onze visstanden zijn immers nationaal bezit en dienen zodanig beheerd te worden dat ze ten goede komen van alle Surinamers.  

Bilateraal overleg tussen de twee staatshoofden is haast ondenkbaar zonder de nu 52 jaar slapende 'Tigri' even af te stoffen. Al is het maar om de nationalistische gevoelens van het thuisfront, vooral in tijden van crisis een extra boost te geven. Waar er door ons in de afgelopen 45 jaar in tegenstelling tot Guyana geen enkele beheersdaad is verricht in deze driehoek, heeft de regering het vaste voornemen om “leiderschap te tonen en het probleem niet verder af te schuiven naar de volgende generatie”. Resultaat: beide landen zullen (weer) alle historisch- en technisch materiaal verzamelen en uiteindelijk een rapport moeten uitbrengen aan hun regering.

Guyana heeft duidelijk geen haast, want de Guyanese president pronkt allang zonder enig protest van onze zijde met zijn nieuwste landkaart waar Tigri tot Guyanees grondgebied wordt gerekend. Had Suriname ooit haast? In ieder geval hebben wij ons in de afgelopen decennia zodanig beijverd dat Tigri een meer principiële grenskwestie is geworden dan een daadwerkelijk grensgeschil. Dat is soms de prijs van goed nabuurschap!