De Pakistaanse premier Imran Khan heeft recent een aantal beweringen gedaan bij de launch van de documentaire film over de irrelevantie van het bevorderen van 'een zacht imago' van het land. Deze stellingen rechtvaardigen het commentaar dat de premier niet alleen staat met deze opvattingen.

In haar meest recente publicaties, gaat Maleeha Lodi in op het standpunt van de Pakistaanse premier over het nationaal imago en 'nation branding'. De premier zegt dat de mensen van Pakistan zich niet druk moeten maken om het creëren van een zacht imago van het land alleen om buitenstaanders tevreden te stellen.

 

De premier heeft gelijk dat een imago niet slechts gefabriceerd moet worden alleen om anderen tevreden te stellen. Dit bleek ook bij het onderzoek dat ik deed voor de publicatie van mijn boek: 'The positive branding of Islam'. Er hoeft ook geen meningsverschil te zijn over zijn bewering dat nationaal vertrouwen komt van het 'staan op eigen benen' en niet afhankelijk is van hulp of buiten de grenzen lenen. Echter, de projectie van een 'zacht imago' dat hij zinloos acht, lijkt gebaseerd te zijn op een misvatting en staat in contrast tot wat hij op eerdere momenten heeft gezegd.

'Soft Power' inspanningen zijn noodzakelijk voor Pakistan om mispercepties te corrigeren en de vele positieve eigenschappen van het land te projecteren. De uitdrukking 'zacht imago' wordt vaak gebruikt zonder goed te begrijpen wat het betekent en wat het inhoudt. Eenvoudig gezegd, een positief beeld van een land reflecteert en genereert 'soft power'.

Het imago van een land wordt afgeleid van verschillende eigenschappen. Het benadrukken van de positieve aspecten van een land is noodzakelijk daar het niet doen hiervan ruimte biedt aan rivalen of tegenstanders om jou te definiëren en jouw verhaal te bepalen, ten nadele van het land.

Wij leven in een wereld die fundamenteel getransformeerd is, waardoor ook de aard van de macht is gaan veranderen. Militaire en economische macht zijn niet de enige determinanten van een land zijn internationale status en slagkracht. In toenemende mate tellen een land zijn reputatie en positief imago en spelen een cruciale rol in het verkrijgen van respect en het verbeteren van zijn diplomatiek gewicht in internationale zaken.

Joseph Nye, die het concept van 'soft power' introduceerde, definieerde het als de capaciteit om de voorkeuren van anderen te vormen/beïnvloeden en uitkomsten te bewerkstelligen door ‘aantrekking’ in plaats van middels dwang of economische stimulansen. Hij bood middels de 'soft power' van 'overtuiging en samenwerking' een tegenwicht tegen de harde macht van militaire en economische kracht. Hij zag cultuur, politieke waarden en buitenlands beleid als de belangrijkste bronnen voor de 'soft power'.

Wetenschappelijke studies tonen aan dat een reeks van verschillende eigenschappen de 'soft power' bronnen kunnen omvatten. ‘s Werelds sterkste staten, gebruiken 'soft power' in hun strategieën, en besteden een belangrijk deel van hun bronnen hieraan, omdat het helpt om hun invloed te vergroten en hun 'hard power' aanvult.

 

Het bouwen aan een positief imago als onderdeel van de 'soft power' strategie is zelf belangrijker voor ontwikkelende en kleine landen om zo hun positie te versterken en hun bereik te vergroten in een druk internationaal milieu. 'Soft power'  richt zich niet alleen op het beïnvloeden van beleidsmakers in andere landen maar ook hun gemeenschappen wiens opvattingen van invloed kunnen zijn op regeringsbeleid om de doelstellingen van een bepaald land te ondersteunen.

Inspanningen om een goed imago op te bouwen en om 'leuk gevonden' te worden in de wereld stelt landen in staat om effectiever te zijn in de promotie van economische (handel en investeringen) en diplomatieke (stimuleren van samenwerking om de kernbelangen te bevorderen) doelen.

Voor Pakistan net als Suriname dat heel lang heeft geleden onder internationale imago problemen, is het zelfs nog belangrijker om 'soft power' inspanningen aan te wenden om de mis percepties te corrigeren, en belangrijker dan dat, om de vele positieve socio-economische karaktertrekken en het rijke erfgoed van kunst, beschaving en cultuur, te projecteren. Dit vereist, voor het begin, officiële erkenning dat de inspanning cruciaal is in het nastreven van de nationale doelen en belangen in het buitenlands beleid.