Ja, dit is de juiste term om het sportgebeuren in Suriname te beschrijven. Sedert medio maart, dat is nu al ruim zeven maanden, ligt de georganiseerde sport stil. Menigeen zou kunnen roepen dat het niet anders kan vanwege Covid-19. Echter is Suriname niet het enige land ter wereld met Corona-besmettingen. In feite heeft Suriname zelfs een zeer milde golf gekend. In landen met miljoenen besmettingen zijn de verschillende competities alsnog afgewerkt en is het nieuwe seizoen ook al weer opgestart. Hier te lande is het om onduidelijke redenen nog steeds verboden om georganiseerd te sporten. In de Verenigde Staten van Amerika waar het aantal besmettingen in de miljoenen loopt, is het basketbalseizoen gered. Als we de berichten mogen geloven, heeft er geen enkele besmetting plaatsgevonden tijdens de finales. Nu heeft Suriname niet de accommodaties en middelen om sporters voor langere tijd in volledige afzondering te laten verblijven, maar het lijkt me raadzaam om te leren van de ervaring van de betreffende sportautoriteiten in dat land. We hoeven niet te proberen het wiel opnieuw uit te vinden, maar kunnen wel leren van die organisatoren. Inzage in de protocollen van die landen en of organisaties, zou landen die worstelen om sportactiviteiten weer op te starten, op weg kunnen helpen.

Na zo een lange rustperiode moet je bij wijze van spreken van voren af aan inspanningen plegen om op een aanvaardbaar niveau te komen. Het eist heel veel discipline om na zo een lange rustperiode de draad weer op te pakken. De naweeën van het Corona-virus zullen nog lang merkbaar zijn, omdat het veel kosten en moeite zal eisen om de boel weer aantrekkelijk te maken voor het publiek. Niet voor niets luidt het gezegde; rust roest, want het niveau van de ploegen zal vanwege de lange periode van inactiviteit, enorm dalen.

Een organisatie die op de goede weg was vòòr Corona, is voetbal. Natio plaatste zich na heel hard werken voor de Goldcup van 2021. Doordat er sedert maart niet meer gevoetbald is, kan ik me voorstellen dat het moeizaam bereikte niveau, nu weer helemaal gedaald is. Niemand dicht bij de organisatie schijnt zich druk te maken over de lokale spelers, omdat men zwaar hoopt op de diaspora-spelers. Hoewel het begrijpelijk en aantrekkelijk is om met het diaspora-potentieel aan te treden bij de aanstaande meetmomenten, vraag ik me af als er wel een plan B klaar ligt. Momenteel zijn er een achttal professionals toegevoegd aan de selectie, hetgeen toe te juichen valt, terwijl van een beoogd aantal mag worden aangenomen dat de FIFA ze niet vòòr de oefenwedstrijd, vrij zal geven. Een beroep bij het internationaal sporttribunaal CAS, wordt zelf overwogen. De gang naar het CAS zal enige tijd in beslag nemen, terwijl de eerstvolgende interlandperiode voor de deur staat. Is er al een ander scenario klaar dat in werking treedt als het niet lukt om meerdere diaspora-spelers vrij te krijgen? Zal Natio over voldoende professionals kunnen beschikken om de aanstaande oefenwedstrijd tegemoet te gaan? Stel dat het blijft bij het achttal, met welke spelers zal de selectie dan gecompleteerd worden? Spelers die al langer dan een half jaar niet hebben gevoetbald? Het bovenstaande in ogenschouw nemend, lijkt de huidige situatie van Natio zeer penibel.