De bespreking van de beroemde eerste honderd dagen van de regering Santokhi-Brunswijk kwam dinsdag voorbij op Starnieuws in de wekelijkse column van Nita Ramcharan, ‘First lady geen ondergeschikte van president’ en gisteren publiceerde DWT de analyse ‘Tussen hoop en vrees’ van Armand Snijders. Ik deel de bevindingen van deze twee collega’s. Mijn gevoel: Suriname tussen zorg en hoop. Dat laatste omdat ik waardering heb voor de enorme drive die de president aan de dag legt om meters te maken zijn verkiezingsbelofte ‘Wo set' en’ waar te maken. Waar hard gewerkt wordt – de president doet dit 24/7 – worden natuurlijk ook fouten gemaakt, maar sommige doen pijn en beschadigen het vertrouwen en het imago van het staatshoofd. 

Wat ik bij de start van de nieuwe regering gemist heb, is een fatsoenlijke presentatie van de first lady. Een portretterend interview door de CDS zodat de bevolking kennis met haar kon maken. De CDS kan overigens inspiratie putten bij de collega’s in Guyana. Het kabinet is ook niet via kennismakingsinterviews gepresenteerd aan de bevolking. Van de meeste ministers weet ik niet wat hun achtergrond is – opleiding werkervaring enz. – en wat hun visie is op een aantal vraagstukken van hun departement. Nu de eerste honderd dagen voorbij zijn, is misschien nu het moment om hier alsnog werk van te maken. 

Sinds haar benoeming in de RvC van Staatolie, let wel, als echtgenote en niet als first lady, en haar aanstelling als algemeen directeur op het kabinet van de president, is de first lady verworden tot een kop van Jut op sociale media. De verklaring van het kabinet van de president over de laatste ‘vrijwillige’ aanstelling, leidde tot meer olie op het vuur. De lachende derde is de vicepresident. Wie stoort zich nog aan de vele commissariaten van Leo Brunswijk? 

Ik hoop dat de president een passende gelegenheid vindt om de benoeming bij Staatsolie terug te draaien. Het gaat niet om haar diploma’s of competenties, maar mevrouw Santokhi zal in een RvC-vergadering door haar collega’s ervaren worden als ‘de ogen en oren’ van de president, waardoor ze voorzichtig zullen zijn in hun woordkeuze. Ik weet niet of de RvC-leden een geheimhoudingsplicht hebben, maar mevrouw Santokhi zal haar man wel vertellen wat de vergadering heeft besloten. 

Dit adagium van de regering wordt op de proef gesteld door activiteiten van de vicepresident, die zelfs zijn eigen directoraat Volkscommunicatie, heeft opgericht, naast de bestaande Communicatie Dienst Suriname, die wat mij betreft liever RVDS, Regeringsvoorlichtingsdienst of NVD, Nationale voorlichtingsdienst als naam had kunnen hebben. Er is niets mis mee dat de vicepresident een persoonlijke woordvoerder heeft, maar de CDS is er al voor alle overheidscommunicatie – over eenheid van beleid gesproken. Een van die activiteiten is dat de vicepresident te pas en te onpas zijn privéportefeuille opentrekt en met forse bedragen sociale noden helpt verlichten. Daar is niets mis mee, als hij dit maar doet als ABOP-voorzitter, maar niet als vicepresident van Suriname. Overigens ben ik benieuwd of de zakelijke belangen van deze grootondernemer in de goud- en houtsector en van eventuele andere bewindslieden inmiddels in een stichting zijn ondergebracht, over clean government gesproken.

Transparantie van bestuur heb ik node gemist bij het besluit om met het Franse bureau Lazard in zee te gaan voor de herschikking van de rente- en aflossingsverplichting aan Oppenheimer. Aan de werkzaamheden door dit bureau dat in 40 hoofdsteden kantoren heeft, hangt gegarandeerd een forse prijskaart. Lazard heeft ook in Amsterdam aan het Amstelplein 54 een kantoor. Waarom moesten de ministers Ramdin en Achaibersingh helemaal naar het kantoor in Parijs? Parijs had ook naar Amsterdam kunnen komen. De president had nog een presidentiele commissie kunnen benoemen – ik ben de tel kwijt – bijvoorbeeld onder leiding prof. dr. Anthony Caram en enkele heel deskundige economen die Suriname heeft, om met Oppenheimer te gaan onderhandelen. 

Toen de Oppenheimer-lening rond was, bedankte ex-president Bouterse op een persconferentie Vijay Kirpalani buitengewoon openhartig voor zijn inspanningen, anders was die U$ 500 miljoen niet losgekomen. Als dit zo is, waarom wordt dezelfde Vijay Kirpalani niet van stal gehaald om in hetzelfde landsbelang als toen, opnieuw de gang naar Oppenheimer te maken? De pijn die de bevolking nu voelt van deze desastreuze lening, en de verantwoordelijkheid voor een aflossing waaraan niet voldaan kan worden, had op de schouders van de regering Bouterse moeten rusten, die de dans ontsprongen is met het aantreden van de regering Santokhi.

De huidige financieel-economische omstandigheden, inclusief Covid-19-gevolgen, waaronder president Santokhi een bewonderenswaardige werkijver aan de dag legt om zijn doel ‘Wo set' en!’ te bereiken, roept herinneringen op aan oud-VHP-voorzitter Lachmon, die op weg van militaire dictatuur naar democratie betoogde dat hij geen hert is maar een schildpad; je moet geen haast hebben in de politiek. Van A naar B, moet je alles wikkend en wegend in landsbelang een afgewogen besluit nemen. Santokhi zou dit credo van zijn voorganger moeten omarmen. Anders is de kans groot dat hij ook kan belanden in een andere theorie van Lachmon, namelijk die van het buigend riet.

roy.khemradj@gmail.com