In mijn betoog richt ik mij niet zozeer op de examens maar op het LBO en de manier waarop de overheid het Beroepsonderwijs inkadert. Het verloop van de GLO tentamens heeft voor het LBO veel weg van een tweederangs behandeling. De slagingsnormen voor het Meer Uitgebreid Lager Onderwijs (MULO) liggen vele malen hoger dan het LBO. Het signaal van de overheid is dat er minder kennis/vaardigheden nodig zijn om een beroepsopleiding te volgen. Veel sterker nog als u de berichten in de media volgt van de overheid, ziet u dat deze zich richten op resultaten gekoppeld aan een MULO verwijzing. In het artikel Nieuw Schooljaar: tien leerlingen per lokaal (De Ware Tijd d.d. 02 september 2020), zegt Onderwijsminister mevrouw Marie Levens het volgende: “Leerlingen die zijn geslaagd voor het LBO krijgen in december de gelegenheid een hertoets te doen om toch nog naar het MULO te kunnen”. Het bewijst dat zelfs bij de overheid het MULO hoger aangemerkt wordt dan het LBO. Suriname maakt duidelijk dat het beroepsonderwijs niveaus lager ligt dan het algemeen vormend en in het verlengde daarvan het wetenschappelijk onderwijs.

Het is geen vreemd verschijnsel binnen het onderwijs, wanneer zowel leerkrachten als ouders de leerlingen op het hart drukken om alles in het werk te stellen, zodat deze niet naar het LBO hoeven. Maar wat te zeggen over het beleid, dat leerlingen voor wie de basisschool een uitdaging is en reeds in de leeftijdsklasse zitten van 14 jaar en ouder, verwezen worden naar het LBO. Allemaal signalen van de overheid en de samenleving die aantonen dat het LBO bestemd is voor “leerlingen met een wat lagere IQ.” Het is echter dezelfde overheid en samenleving welke het grote belang van ondernemers (geen wetenschappers) aangeven om de economie verder te helpen groeien en Suriname breed te ontwikkelen. Die overheid, die Suriname tot een voedselschuur wil maken. Die overheid, die het onderste uit de kan wenst te halen uit de grote olievondsten.

Het is voor mij onbegrijpelijk hoe deze tegenstrijdigheid zich meer en meer verstevigt binnen de Surinaamse samenleving en economie. Als wij de kennis benoemen die nodig is, om op competente wijze een beroep uit te oefenen, zien wij dat de kennis die de leerlingen in het algemeen onderwijs nodig hebben ook geldt voor de leerlingen binnen het beroepsonderwijs en…meer. De leerlingen binnen het beroepsonderwijs moeten daarbij ook nog direct demonstreren dat zij naast kennis, hun vaardigheden direct kunnen toepassen. Zij dienen ook, afhankelijk van hun discipline, kennis te hebben van wiskunde, natuurkunde, scheikunde, biologie, rekenen en de talen. Waarom dan die negatieve selectie voor deze sector? Is het misschien omdat deze leerlingen al vroeg bepaalde competenties aanleren en op de arbeidsmarkt terecht kunnen vanwege hun vaardigheden?

Is het anno 2020 geen tijd om het basisonderwijs zodanig in te richten dat er geen negatieve selectie is voor het beroepsonderwijs? Wanneer krijgt het beroepsonderwijs dezelfde behandeling als het algemeenvormend/wetenschappelijk onderwijs? Is het gelet op de grote financiële uitdagingen van het land, niet de juiste tijd om prioriteit te geven aan het beroepsonderwijs, zodat gekwalificeerd kader de uitdagingen van ons geliefd land, Suriname, kan aanpakken? Is het nu niet het juiste moment om de vroege selectie achterwege te laten en de leerlingen de gelegenheid te geven om in het onderwijs kennis te maken met de verschillende sectoren? Is het nu niet de juiste tijd om de focus te leggen op die sectoren die ons geliefd land uit de economische crisis kunnen halen in plaats van “business as usual” te hanteren?