Zowel de macro-economische als de micro-economische variabelen in ons land zien er niet goed uit. De economie van het land ligt op de IC-afdeling en slechts economische politiek met de juiste prioriteiten kan soelaas bieden om de samenleving van sociaal-economische rampspoed te behoeden. 

De macro-economische variabelen zoals de krimp van het bruto binnenlands product, de lopende rekening van de betalingsbalans, de staatsschuld, de inflatiecijfers, het begrotingstekort van het openbaar bestuur, de toename van de werkloosheid, de inkomensverdeling maken niemand vrolijk en zeker de wrokomans bij de overheid en in de particuliere sector niet.

Maar ook de micro-economische variabelen zoals het vertrouwen van een behoorlijk deel van de werkers bij de overheid en ook in de particuliere sector staat onder druk van veel onzekerheden. De grootste dreiging komt van de inflatie die al zichtbaar en voelbaar knaagt aan de inkomens van de werkers en aan het inkomen van de gepensioneerden en anderen met een vast inkomen in SRD’s. Ook het producentenvertrouwen, oftewel de geneigdheid van ondernemers om te investeren is sterk afgenomen. Tal van ondernemers kijken uit naar betere tijden of naar faciliteiten van het openbaar bestuur om de talrijke onzekerheden te kunnen overbruggen.

Welnu, zowel de macro- als de micro-economische variabelen zijn sterk teruggevallen en toch zal er op korte termijn economisch beleid moeten worden gemaakt, dat gericht is op de verbetering van de economische variabelen. Dit wordt een buitengewoon complexe zaak, omdat in bepaalde gevallen betrouwbare data niet beschikbaar is, de kerneconomische instituten niet optimaal bemenst zijn en dat de uitvoeringscapaciteit van het openbaar bestuur veel te wensen overlaat.

Over enige dagen zal de regering een ‘samenhangend pakket van sociaal-economische maatregelen’ aan enige instituten in de samenleving aanbieden. Het is de bedoeling dat het uitvoeren van deze maatregelen de dubbele economische crisis waarin de Surinaamse samenleving nu zit, binnen het tijdvak van een jaar zal oplossen.

Optimisme is uiteraard goed, maar realisme is beter. Bovendien bestaan er geen wondermiddelen voor economische politiek, vooral omdat een genomen maatregel tal van neveneffecten in de economie kan hebben. Aangezien de Surinaamse economische variabelen zwaar zijn beschadigd is het verwachtbaar dat het dubbele van de gewenste termijn realistischer zal blijken te zijn.

Inmiddels hebben kosteninflatie en monetaire inflatie door recent door de regering genomen maatregelen zich al in de Surinaamse economie gemanifesteerd. Op korte termijn is het te verwachten dat de recessie in met name de Nederlandse economie importinflatie in onze kleine importeconomie zal veroorzaken en ook bestedingsinflatie zal waarschijnlijk niet uitblijven. Kortom een combinatie van uiteenlopende inflatiesoorten kan maken dat de koopkracht van de consumenten en vooral dat van de werkers, de gepensioneerden en andere vaste inkomenstrekkers ernstiger onder druk zal komen te staan.

Ter bescherming van deze burgers zal de regering (geleide) loonpolitiek moeten introduceren, te starten met de aanpassing van het minimumloon voor de laagste loontrekkers en indexering van de lonen. Een sociaal contract zou tot de mogelijkheden moeten kunnen behoren. In een dergelijk sociaal contract kunnen niet alleen de lonen, maar ook de honoraria van de vrije beroepsbeoefenaren  en de winsten en marges van de ondernemingen, aan de orde komen. Hiernaast zal tegelijkertijd eindelijk het steunfonds voor ondersteuning van de particuliere sector van SRD 500 miljoen, dat vanaf mei dit jaar is aangekondigd op korte termijn kunnen worden geactiveerd. Maar ook de herfinanciering van de staatsschuld heeft grote prioriteit, aangezien het begrotingstekort van het openbaar bestuur naar aanvaardbare proporties moet worden gebracht. En tot slot zal de discussie over het systematisch meer verdienen en sparen van het openbaar bestuur aan de orde moeten worden gesteld.