Het handhaven van een districtscommissaris (dc) en het (her)benoemen van personen als lid van een Raad van Commissarissen (RvC) - die in het vorige regime meer het eigen - en groepsbelang behartigd hebben dan het lands- en het volksbelang, heeft veel stof doen opwaaien. De woede was alom. Vicepresident Ronnie Brunswijk en zijn partij worden – in deze – vaak als de enige schuldigen aangewezen. Er wordt gesteld dat de ABOP de voordrachten deed en dat de VHP haar handen in maagdelijke onschuld mag wassen.

Brunswijk heeft natuurlijk veel kwaad aangericht door personen, die medeverantwoordelijk zijn voor het wanbeleid van het vorige regime, voor te dragen of te handhaven op prominente posten. Maar kunnen hij en zijn partij alleen verantwoordelijk gesteld worden voor deze misslagen? In het regeerakkoord staat toch dat de coalitie in eenheid zou optrekken; dat er sprake zou zijn van “eenheid van beleid en eenheid van bestuur”. Er zou sprake zijn van gezamenlijke verantwoordelijkheid. Los van deze tijdelijke belofte zegt onze hoogste wet echter in artikel 99 dat de uitvoerende macht bij de president berust. Brunswijk mag van alles en nog wat voorstellen, in laatste instantie draagt de president de verantwoordelijkheid voor de uitvoering van het beleid.

Brunswijk heeft wel lelijk in de kaarten van zijn partij laten kijken. Dat hij vergeten is dat Joël 'Bordo' Martinus ondervoorzitter van de ABOP is, zegt veel over de interne partijdemocratie. Bordo heeft op een niet mis te verstane wijze zijn misnoegen kenbaar gemaakt over de wijze waarop het hoofdbestuur van deze partij betrokken - of liever gezegd - niet betrokken wordt bij het te voeren beleid. Niemand kan ontkennen dat de argumenten die hij daarbij aandraagt steekhoudend zijn. Bordo heeft luid en duidelijk gezegd, wat vele bestuursleden in menig Surinaamse politieke partij niet eens durven mompelen. Hij heeft zeker de democratie in Suriname een dienst bewezen.

Brunswijk gaf als verweer over de publieke verontwaardiging aan dat het om de voordracht van slechts 2 personen van de NDP gaat. Wij weten dat het om meer gaat. Maar stel dat Brunswijk slechts Desi Delano Bouterse als zijn hoofd beleidsmedewerker zou hebben voorgesteld. Soms gaat het niet om het aantal personen, maar om hun reputatie. Weet vicepresident Brunswijk niet hoeveel onregelmatigheden er hebben plaatsgevonden bij de EBS. Weet hij niet welke inspanning de huidige ministers zich getroosten om op hun respectieve ministeries door bezuinigingen enkele honderden SRD’s te besparen. 

Met de voortzetting van destructieve praktijken bij de EBS zou dit in de praktijk betekenen dat er op de ministeries kruimels worden bespaard terwijl elders bakkerijen vol brood worden weggedragen. Water naar zee dragen wordt dit genoemd, maar passender is de Engelse uitdrukking “Penny wise, pound foolish”. Er is een contract getekend met de RvC leden voor een bepaald aantal jaren, maar waarom moet de President-Commissaris een project begeleiden? Ook hij heeft toch “slechts” een toezichthoudende taak? Is het niet voordeliger deze lieden af te kopen dan een onvoorspelde c.q. ongekende vernietiging voort te zetten. Heeft het contract geen ontsnappingsclausule? Sprekend over bezuinigingen begrijp ik niet waarom het aantal dc’s niet meteen teruggebracht is naar 10 i.p.v. het ongemotiveerd aantal van 18.

Het zou toch niet waar kunnen zijn - zoals verschillende apps ons willen doen geloven - dat vicepresident Brunswijk diensten verricht voor Dilip Sardjoe als tegenprestatie voor een enorm geldbedrag dat hem geschonken zou zijn? Overigens moeten de president en vicepresident ook logenstraffen dat een MOU (Nieuw Leonsbergakkoord?) op tactische wijze volgens het model van the good and the bad guy - wordt uitgevoerd. Want waarom worden de andere twee partijen stelselmatig uitgesloten van een beleid dat in eenheid zou worden uitgevoerd?

In ieder geval vond de NPS de tijd rijp om zich niet meer te laten uitsluiten. Middels een goed bezochte structurenvergadering gaf de partij aan geen politieke verantwoordelijkheid te willen dragen zonder inspraak. Of zoals de ondervoorzitter zo mooi zei geen macht te zullen behouden ten koste van principes. 

Maar ook in DNA is de coalitie geen rubberstempel meer. Kritische geesten nemen hun controlerende taken heel serieus. Een verademing t.o.v. het stelletje pajong-waaiers die meer belang hechtten aan het vullen van hun zakken dan de magen van de armen. 

Dat echter regeerders niet meer gewoon hun gang kunnen gaan is duidelijk. Vaker heb ik weersproken dat in 1987 een herdemocratisering in Suriname plaatsvond. Naar mijn oordeel nam in dat jaar een burgerregime het weer over van een militair regime. De al dan niet gemaakte afspraken tussen militaire toppers en burgerpolitici in dat jaar wekten te veel de indruk dat die burgerpolitici aan handen en voeten gebonden waren.  

Als die geheime afspraken nu ook gemaakt zijn, sorry dan voor die afspraken. Het volk wil nu daadwerkelijke verandering in dienst van de democratie.

Hans Breeveld