Column: Showmasters tegen antihelden

Een goede vriend van me is een echte insider. Hij gaat er ’s middags voor naar bed. Of hij valt tegen een uur of negen ’s avonds in slaap op de bank om dan tegen half elf extra scherp te zijn. Zo liet hij tijdens de play offs nog wel eens het eerste quarter schieten. Dan valt immers zelden een beslissing. Maar van de finals wil hij geen minuut missen. De voorbeschouwing, de sfeer op de tribunes, close ups van celebrities, de schaars geklede cheer leaders.

Kort voor het begin kun je nog even zien hoe groot de hoofdrolspelers in werkelijkheid zijn. Wanneer ze de laatste instructies van hun dwergachtige coach krijgen of zich vriendschappelijk onderhouden met een van de al even klein uitgevallen referees. Reuzen zijn het, uitsmijters, kleerkasten. Massieve en statische spierbundels die gek genoeg tot de meest acrobatische capriolen in staat zijn. Zodra de bal stuitert, door de hal zeilt en in het netje ploft, valt hun lengte niet meer op. Dan wordt alles relatief. Alleen de spelverdelers zijn wat tengerder uitgevallen. Maar die meten toch ook al gauw 1.85 meter. Minimaal.

De mannen van Miami Heat trekken de meeste aandacht. Wandelende comic books: de tattoopen heeft geen vierkante millimeter op arm, rug en schouders overgeslagen. Modieuze haarbandjes, trendy sikjes en gepiercte wenkbrauwen maken het af. Bij de Heat proberen ze zelfs met hun gebitbeschermers de show te stelen. Daarbij hebben ze ook nog eens klinkende namen, ook letterlijk: Lebron James, Dwyane Wade en Udonis Haslem. Mochten ze dit jaar de titel pakken, dan worden begin volgend jaar tot in het CBB aan de Jagernath Lachmonstraat nog een hoop Dwyanes en Lebronnetjes ingeschreven, gok ik. Een zoon met de naam Udonis opzadelen lijkt me wat overdreven, maar je noemt je nageslacht zeker geen Dirk naar de bleke topschutter Nowitsky van de Dallas Mavericks.

Op het oog lijken die Mavs wat kleurloos in vergelijking met de extravagante krijgers van Miami Heat. Maar daar ligt juist hun kracht. De jongens uit Dallas hebben zich tenminste kunnen beheersen in de tattooshop. Zoals ze ook niet dagelijks bij de kapper zitten. En maakt een van de Mavericks een keer een dunk of een threepointer, dan halen ze daar hun schouders over op, verontschuldigend haast. Kwam toevallig zo uit; die bal moest gewoon even in het netje. Hooguit een subtiele knipoog of een geheven knuist maar geen oerkreten of woeste armgebaren om het publiek nog hoger van de banken te krijgen, waar ze bij Miami zo in opgaan. Hebben ze allemaal niet nodig, die Mavericks. Beheersing, daar gaat het om.

Neem nou de spelverdeler, Jason Kidd (1 meter 95). 38 inmiddels en die jaren zijn hem stuk voor stuk aan te zien. Een versleten veteraan met een wat melancholieke oogopslag. Alsof hij liever troefcall speelt in het café met een paar potten bier en een slof sigaretten binnen handbereik. Zodra hij de kans krijgt passt hij op Nowitsky (2 meter 11), die er niet alleen oersaai uitziet, maar ook nog eens uit Duitsland blijkt te komen. Niet vooruit te branden die slungel. Op een sukkeldrafje beweegt hij zich van de ene naar de andere basket. Voor hem geen polonaise. Maar kijk goed hoe hij achteloos het record aantal rake vrije worpen in de play offs verbreekt. Alles even gedoseerd. Stuiteren, oogcontact met de basket, een lichte buiging vanuit zijn schouders, slap handje naar boven, klein zetje tegen de bal en vervolgens met een pisboogje raak mikken zonder de ring ook maar te schampen.

De volmaakte antiheld. Eigenlijk was hij van plan vandaag op zijn vaste stek naar anjoemara’s te gaan hengelen maar als ze hem met alle geweld willen zien basketballen... OK dan: Dirk is de beroerdste niet. Zijn maatje Shawn Marion ziet er een stuk jonger en fitter uit maar moet volgens mijn inside vriend ook dik in de dertig lopen. Eigenlijk is hij al over zijn hoogtepunt maar dat maakt Marion juist levensgevaarlijk. Houdt evenmin van poespas; dat deed hij in zijn jonge jaren. Nu doet hij gewoon zijn werk.

Kortom, deze mannen hebben alles al gezien in het Amerikaanse basketbal. Die laten zich niet gek maken. Eén ding staat vast: als ze toch in de finale staan, zullen ze hem winnen ook. Maakt niet uit hoe. Desnoods door de achterdeur, in extra time, met een kopbal, een sliding of een schwalbe.

Denk ik ze een beetje te doorgronden, zetten die gasten uit Dallas me de afgelopen week compleet op het verkeerde been. In game 2 is de stand 88-73 in het voordeel van het thuisspelende Miami. James, Wade en ook Chris Bosh gooien de meest onwaarschijnlijke ballen erin. Ze vallen, vliegen en duiken door de bucket van de Mavs. Daar is geen kruid tegen gewassen en ik besluit de tv uit te zetten. Het is al tegen één uur en over krap vijf uur gaat de wekker. De slotfase kan ik een dag later 's middags in de zo attent via kanaal 17 uitgezonden herhaling bekijken. Dat blijkt een misverstand. De volgende ochtend zie ik op internet dat ze Miami met 95-93 alsnog op de knieën hebben gekregen. Door gewoon rustig te blijven, ook bij 93-93 en nog minder dan een halve minuut op de klok. Time out, glaasje water en even het zweet van het voorhoofd wissen. Dan neemt de versleten veteraan de bal maar weer in de hand, dribbelt doodkalm over de middellijn, kijkt eens om zich heen en passt dan op dooie Dirk. Die maakt een schijnbeweging, draait weg van zijn tegenstander om in een simpele lay-up het net te vinden. Game over.

Inmiddels is ook game 3 gespeeld. Deze keer mislukte een spectaculaire inhaalrace van de Mavs op het nippertje. In eigen huis werd met 88-86 verloren waardoor Miami nu met 2-1 voor staat. En misschien zijn ze ook wel gewoon beter, die showmasters van de Heat. Maar stiekem hoop ik op nieuwe stunts van de verzameling tweedehands autoverkopers en postzegelverzamelaars uit Dallas. Vanavond staat game 4 op het programma en met een beetje mazzel volgen daarna nog drie zinderende potjes. Misschien kruip ik er vanmiddag een uurtje voor in de hangmat.


Diederik Samwel