Exact een jaar geleden nam president Bouterse een verbrandingsoven in gebruik in het dorp Kalebaskreek in Saramacca. Een maand eerder viel de First Lady de eer te beurt om de allereerste in deze serie in gebruik te nemen in Wageningen, Nickerie. Een citaat uit een persbericht van 29 april 2019: “De minister (Elias) zegt dat de oven te Kalebaskreek overgedragen is aan de districtscommissaris, die verantwoordelijk is voor het beheer. Er zijn mensen ter plekke getraind om de oven te bedienen. Zo een oven heeft volgens Elias mogelijk een levensduur van maximaal twintig jaar. De verbrandingsoven kan per keer 150 kilo aan huisvuil verbranden en tot wel zes keer per dag. Materiaal zoals plastic, glas en blikken zijn niet voor de oven bestemd.”

M.a.w: het betreft verbrandingsovens voor huisvuil of te wel: organisch materiaal. Zwaar en niet gemakkelijk afbreekbaar afval zoals plastics, glas en metalen blikken mogen niet in deze verbrandingsovens. Voorts blijkt dat er mensen getraind (en ook wel in dienst genomen)  zijn om deze ovens te bedienen. 

Welke voorstelling zou je moeten maken over het geheel? 

Er staat ergens een verbrandingsoven voorzien van een elektrisch of ander verbrandingselement waarbij de dorpsbewoners dagelijks hun huisvuil zoals restantjes rijst, botten, cassave en groente schillen, awarapitjes, visgraten, oude belkaarten, kassabonnetjes, kranten  etc. in een zakje of zo bezorgen bij de oven om vervolgens verbrand te worden. Wat gebeurt er met het ander vuil zoals lege soft- en sapflessen, de lege bier- en bruinebonenblikken en de lege pindakaaspotjes en ander niet biologisch afval? Worden die ergens in het bos gedumpt, of in de rivier?

Indien deze ovens slechts bedoeld zijn voor de verwerking van organisch materiaal en eventueel papier, dan slaat men de spijker dus geheel mis. De mensen die getraind en/of in dienst zijn genomen voor deze werkzaamheden konden liever getraind worden in het composteren van het huisvuil en organisch materiaal en het beheren van een goede vuilophaal en verwerkingsfaciliteit voor het overige vuil waarvoor men in het binnenland geen plan heeft. Immers wij hebben de mond vol van duurzame ontwikkeling, milieubewustheid, schone leefomgeving etc. Wat is dan de zin van deze verbrandingsovens voor welk transport naar het binnenland zelf mega helikopters uit Rusland zijn aangehuurd tegen het duizelingwekkend bedrag van US$ 1.3 miljoen.

Er is maar een conclusie te trekken m.b.t. het project 'verbrandingsovens': een ondoordacht project zonder enige toegevoegde waarde. Of toch wel? In het kader van de verkiezingen wat mensen in dienst nemen, commissie verdienen bij de aankoop (zonder openbare aanbesteding) en de huur van een helikopter verzinnen om de ovens te vervoeren.

Intussen zien wij dat deze helikopter ingezet wordt voor de propaganda van de regerende partij, de NDP. Duidelijk is te zien dat voorlieden en kandidaten van de NDP het binnenland afreizen om met voedselpakketten en huisraad rond te strooien. De Covid-19 crisis is daartoe een welkome dekmantel. Inderdaad: Dya a Moni Go!