We zijn in Suriname inmiddels al in de ban van het coronavirus en dat valt sterk te merken aan het hamster gedrag en alle mededelingen die van overheidswege gedaan worden. Dit virus zorgt voor heel veel onzekerheid en men treft allerlei maatregelen als gevolg van een zowat terechte angst, als we de berichtgevingen uit het buitenland mogen geloven.

Men hamstert daarom niet alleen voeding, maar ook allerlei zaken die van belang zijn voor het geval men ziek wordt, of in het geval er een tekort in een of andere vorm zich zal voordoen. Men hamstert dus uit vrees voor schaarste. De vragen die hierbij rijzen zijn onder andere: ”zullen er nog basisgoederen geïmporteerd worden?, hoe gaan we doen wanneer er niet genoeg medicijnen meer zijn?, wat als de winkels dichtgaan en dicht blijven?”

Het zijn begrijpelijke vragen, maar hopelijk brengt dit corona-effect een belangrijk besef met zich mee, namelijk dat wij als Surinamers, in het bijzonder de overheidsmensen, het positief fundamenteel belang van “zelfvoorzienend zijn” nu wel moeten gaan inzien.  

We zien nu al hoe afhankelijk we zijn van de productie capaciteit van andere landen. De dag waarop deze landen niet meer exporteren hebben wij in Suriname een groot probleem. Terwijl we in een land wonen waarin we de enorme potentie hebben om te kunnen planten, rijk zijn aan vis, vlees, fora waaruit allerlei medicijnen gehaald kunnen worden, en met een goed opgezette Hennep industrie papier, touw, zelfs voertuigen zouden kunnen produceren. Alles wat we nodig hebben voor het  eindproduct is hier aanwezig in Suriname maar wat hebben we als land al die jaren bereikt wanneer het aankomt op zelfvoorzienend zijn? Wat hebben we aan productiekennis opgedaan al die jaren vanaf we staatkundige onafhankelijkheid hebben gehad? (ja, gehad).

Suriname heeft miljarden aan ontwikkelingshulp gehad en miljarden geleend en hoe sterk heeft dit ons gemaakt? We zijn misschien staatkundig onafhankelijk en elk jaar wordt dat trots gevierd met een nationaal gevoel waarop we in feite niet trots kunnen zijn omdat we duidelijk met al onze rijkdommen nog steeds afhankelijk zijn. De situatie leert ons nu, dat de tijd nu is aangebroken om zwaar te gaan investeren in productiekennis om niet alleen te kunnen verdienen aan exporten maar belangrijker nog, om de staat van afhankelijkheid te verlaten en te groeien naar een daadwerkelijke tevens herboren vorm van staatkundige en economische onafhankelijkheid.

Kennis maakt macht en productie manifesteert die kracht.