Fusie vakbeweging moet leiden tot twee vakcentrales

Een op handen zijnde fusie van de vakbeweging moet er toe leiden dat Suriname in de toekomst slechts twee vakcentrales kent. De fusie is een jarenlange streven, met als hoofddoel de eenheid binnen de vakbeweging te bewerkstelligen.

Dit is een dringende noodzaak zeggen alle vakbondsleider met wie Starnieuws heeft gesproken ter gelegenheid van de viering van de Dag van de Arbeid. Hoewel toegejuicht wordt, zal het nog enkele jaren duren voordat deze fusie en ook de zo gewenste eenheid tot stand zal komen. “Niet eenieder zit nog op één lijn voor de fusie. “De vakbeweging kent twee grote problemen. Dat zijn de verschillende inzichten en methoden rond ons gemeenschappelijk doel en daarnaast de persoonlijke problemen onder vakbondsleiders”, zegt Robby Berenstein, voorzitter van de vakcentrale C-47 en een van de initiatiefnemer van de fusie.

Private en publieke sector
De twee vakcentrales die er in de toekomst moeten komen, zijn die voor de private sector ofwel bedrijfsleven en de andere voor de publieke sector ofwel de overheidsambtenaren en de met hen gelijkgestelden. Vrijdag is een voorzichtige eerste stap gezet naar de fusie. Die begint bij het samengaan van de C-47, de Progressieve Werknemers Organisatie (PWO) en de Federatie van Agrariërs en Landarbeiders (FAL).

Ongevoelig zijn andere vakorganisaties niet voor deze fusie. “Ronald Hooghart, voorzitter van de Centrale van Landsdienaren Organisaties (CLO), Wilgo Valies,voorzitter van de Bond van Leraren en Errol Snijders, voorzitter van de Moederbond, vinden het een goed initiatief. Hooghart heeft op de bijeenkomst van vrijdag zelf het woord gevoerd als gastspreker namens de Raad van Vakcentrales in Suriname (Ravaksur).

Hand in eigen boezem steken
“Dat we nog niet op één lijn zijn en de realiteit van de dag anders is dan we wensen, wil niet zeggen dat we het moeten opgeven. Een eerste vereiste om ons doel te bereiken is dan ook dat we de hand in eigen boezem moeten steken”, zegt Berenstein.

De vakbondsleider zegt dat binnen de vakbeweging het een noodzaak is dat wordt beseft dat er internationale en nationale bedreigingen zijn die niet zitten te wachten op de verschillen van inzichten en de persoonlijke vetes. “Terwijl we daarmee worstelen, geraken we steeds meer in een zwakkere positie. Alleen de overheid wordt beter van onze verdeeldheid. We weten geen vuist te maken om samen met de overheid te zoeken naar een Surinaams model om de nationale en internationale dreigingen het hoofd te bieden”, zegt Berenstein.

(Wilfred Leeuwin)