Hoewel Blatter vorderingen geboekt heeft, is het toch niet gelukt om dit doel te verwezenlijken, omdat de armere landen hun toch al schaarse middelen liever stoppen in de prestigieuze mannenversie. Een andere reden is dat de landen die meer te besteden hebben, veel investeren in studies, equipment en zich veel trainingsuren kunnen permitteren, waardoor zij zich steeds verzekerd weten van een plaats bij voorheen de laatste 24, op een eindronde.

Landen als Suriname konden tot voor kort alleen maar dromen van deelname aan een wereldkampioenschap. Met de uitbreiding van het aantal deelnemers, is er hoop op plaatsing, mits de beschikbare middelen daadwerkelijk worden besteed aan vrouwenvoetbal. We hoeven het wiel niet uit te vinden, maar moeten wel bereid zijn om te leren van routiniers als Amerika, die de titel reeds viermaal heeft gewonnen.

Een korte analyse van de Amerikaanse aanpak leert ons dat vrouwen de dienst uitmaken bij de nationale vrouwenselectie. Dit is een niet te onderschatten factor. In Suriname zien we dat mannen nog steeds aan de touwtjes trekken in het vrouwenvoetbal, terwijl zich meer dan eens ongewenste situaties hebben voorgedaan. Tegen deze achtergrond zijn ouders niet geneigd hun dochters te laten voetballen. Om dit euvel te verhelpen zouden de ministeries van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur en Sport & Jeugdzaken moeten samenwerken. Elke school zou een meisjesteam moeten hebben en dan per ressort een toernooi moeten afwerken, daarna per district en ten slotte landelijk. Zo hebben de nationale selecties een grote kweekvijver om uit te putten en kunnen de speelsters voldoende wedstrijdervaring opdoen.

Het is nog niet bekend hoe de verdeling van de extra plaatsen zal geschieden, maar de verwachting is dat de kans op plaatsing een stap dichterbij zal komen. Echter, als het roer niet wordt omgegooid, zal ook de verruiming van het aantal deelnemers aan de eindronde aan ons niet besteed zijn...

Mireille Hoepel