Dat de president het vertrouwen in de Surinaamse artsen niet heeft, is al vaker gesuggereerd door menigeen, mede gevoed door zijn keuze om ook zijn routine medische controles uit te laten voeren in Cuba. Dat hij nu publiekelijk in één keer de Surinaamse artsen zo neerhaalde, zette eerder mijn lachspieren aan het werk dan mijn hersenen. Er zullen overal wel rotte appels zijn (dat ervaart de president zelf ook), waarschijnlijk ook tussen die (vooralsnog) 50 Cubaanse artsen, maar zo een generalisatie vind ik toch te vergaand, mede omdat ik ook mensen ken met lovende woorden over hun arts.

Onze eigen ‘Iron Lady’ wees op de robots die de Surinaamse artsen geworden zijn en de andere vaardigheden die de Surinaamse artsen missen. Het is vaak makkelijker om fouten bij het eindproduct aan te wijzen (zoals onze president deed) dan in het proces van vervaardigen. De eerste stap, erkenning van mogelijke problemen, is er bij haar (in tegenstelling tot veel van haar collega’s) tenminste al. Ik ben blij dat we haar dan op de juiste plek hebben om hier verandering in te brengen. En ze heeft al laten zien dat ze niet bang is om veranderingen aan te brengen, maar of deze veranderingen daadwerkelijk verbeteringen teweeg zullen brengen, zal de tijd wel uitwijzen. Ik zou willen toevoegen dat bij het doorvoeren van veranderingen vooral de samenwerking en de gesprekken met de diverse stakeholders van heel groot belang zijn. Maar als psycholoog en docent in eenzelfde richting, weet de minister dat natuurlijk als geen ander.

Dat de Cubaanse artsen, volgens de minister van Volksgezondheid, gehaald zijn om het eigen tekort enigszins aan te kunnen, blijft een discussiepunt waar ik persoonlijk niks kan toevoegen vanwege mijn ontbrekende kennis op dit gebied. Als ik dan weer verder lees dat de minister, aan de hand van statistieken van de PAHO, aangeeft dat Suriname slechts 0,8 artsen per 10.000 inwoners heeft tegenover 82 van Cuba, beginnen mijn hersenen wel over toeren te draaien. Een hoofdrekensommetje: 600.000 gedeeld door 10.000 keer 0,8 geeft mij 48. Verbaasd pak ik mijn rekenmachine (hoofdrekenen is ook al jaren geleden), maar de uitkomst blijft hetzelfde: dus ongeveer 50 artsen. Terwijl ik namen van artsen die ik ken, in mijn gedachten, naga, kom ik tot de conclusie dat ik dan zeker de helft van deze artsen ken; Suriname is inderdaad wel klein en hecht!

Toch zoek ik naar andere verklaringen. Ik herinner me nog de afgelopen twee jaarredes waarbij er zaken foutief geciteerd waren en dan praat ik niet eens over misleidende informatie die op massameetings meegedeeld wordt. Dus ik zoek de cijfers van de PAHO op en inderdaad: 0,8 is het getal voor artsen, 1,0 het getal voor tandartsen (!!!); bron: ‘Data provided by the ministries of Health or Health agencies of countries’. Ik ga op zoek naar andere bronnen en kom terecht op de site van de WHO: Suriname, 2018 geeft 12,26 per 10.000 inwoners (Cuba, 2017: 81,9). En zo zie je maar hoe er, aan de hand van cijfers, een heel ander beeld ontstaat van de situatie. Of er opzettelijk sprake was van misleiding, of dat het een eerlijke fout was, daarover kan ik niet oordelen, doch ben ik geneigd om te zeggen dat een minister van Volksgezondheid wel beter zou moeten weten, want het verschil tussen 50 en 500+ is toch wel heel groot, vooral als het om mensen gaat. Ik kan alleen maar hopen dat de minister de kosten per Cubaanse arts niet een factor 15 te laag heeft gepresenteerd, want dan wordt goedkoop toch duurkoop.

Deze regering kan normaal gesproken uren besteden aan toespraken over eigen productie, over het vertrouwen in eigen kunnen (een ‘geleend’ motto) om te eindigen met ‘Yes, we can do the job’ (een ‘geleend’ gemodificeerde leuze), maar de president en zijn medesprekers hebben tijdens de persconferentie in ieder geval duidelijk gemaakt dat we liever artsen kunnen importeren, dan het verbeteren van onze eigen ‘productie’. De president heeft de Surinaamse artsen misschien laten vallen, maar hij houdt in ieder geval wel de naam van Suriname als importland hoog! Misschien dat de bevoegde instanties die zorg moeten dragen voor de medicamenten en vaccins voorziening de president ook even op de hoogte kunnen brengen van de tekorten aldaar.