Column: Politieke Borrelpraat (PBR) deel 40

“Heren, wat gebeurt er in ons land? Motoragent in de achtervolging wordt op een regen van kogels getrakteerd.”
“Die slissende vlechtenman zal zeker weer zeggen dat dit nog geen bewijs is dat de criminaliteit stijgende is.”
“Ik vraag me af waarom hij zich daar zo krampachtig aan vasthoudt.”
“Omdat hij anders als slecht manager van zijn ministerie kan worden aangemerkt.”
“Nee, nee, volgens mij gaat het dieper. Dat heeft te maken met dat etiket dat hij zichzelf in zijn jeugdige aversie tegen het establishment heeft helpen opplakken, althans de niet voorziene consequenties daarvan.”
“Jongens, komen jullie luisteren, Kenny is bezig siepo.. piso...sepysoloog spelen.”
“Psycholoog, koebie.”
“Ej, no kaar mi koebie, joe granmorgoe van drie meter.”
“Kijk, die jongeman heeft zich geëtaleerd als Bob Marleyaanse rastaman en dat bleek heel sterk toen hij het opnam voor erfkrakers die op hem leken en z’n eigen werkarm terugfloot.”
“Net als een nieuwe, jonge schooldirecteur die z’n ervaren leerkrachten die keihard optreden tegen spiekers verbiedt dat te doen.”
“En een groot deel van vooral de Wanicaanse bevolking die niet op hem lijkt, vindt dat de vele criminelen die wel op hem lijken nu vrij spel hebben, want een minister die op hen lijkt is aan de macht.”
“Dat is weer zo een volkswaanidee: als iemand die op jou lijkt aan de macht is, ben je veilig, al is het een waardeloos regeerder, een kinderlokker of een zuipende nietsnut.”
“Of alledrie.”
“De eerste die zichzelf en sem familie zegent en jou belazert, is diezelfde leider die op jou lijkt.”
“Okee, okee, maar ik wil met jullie wedden: zaten er drie of vier vrouwen in die wagen vanwaaruit op die agent is geschoten?”
“Nul procent kans.”
“Zaten er drie mannen die op Somo leken in die wagen?”
“5% kans.”
“Zaten er drie mannen die op Kries leken?”
“10% kans.”
“Behalve als het een truck betrof vol smokkelwaar uit Guyana op weg naar het magazijn van Gulden Exchange om te lossen.”
“100% kans.”
“Maar dat magazijn was aan Hangli’s, de Zuid-Amerikaanse reusrijst verhuurd.”
“Maar die zegt niets met die smokkeltruck te maken te hebben.”
“Ja, maar zijn bedrijfslogo stond levensgroot op die truck geschilderd.”
“Hij zegt: trucks die ik inhuur om fo me te rijden, mogen mijn logo op hun truck schilderen.”
“Vreemde zaak en zie het gevaar hiervan, maar hij heeft de samenwerking met die contractor intussen opgezegd.”
“Dus dan is alleen die truckchauffeur schuldig aan wat medicijntjes en sigarettensmokkel.”
“Eindstand: doofpot.”
“Ie sjie f’a ding narco-skoowtoe strip’a container, de hele dag, opeens was er wel vervoer, wel manschappen, wel tijd.”
“Maar als je dat alarmnummer belt omdat er inbrekers bij je binnen zijn, is er geen van die drie.”
“Dan moet je zeggen: ze zijn bezig mij cokkavoorraad of mijn XTC-lab te plunderen, dan zij ze er meteen, met heli.”
“Maar het is me toch een gedoe met die cipiers; met zowat elke minister hebben ze mot.”
“Ai, werkelijk, met wijlen Law-and-order, met Siegfried, met Sheriff, en nu met Rasta.”
“Siegie werd zelfs kind aan huis, daar.”
“Maar zie je het weer: als je in dit land geen acties voert, worden je rechtvaardige zaken niet geregeld.”
“Wat een vreemde manier van beleid voeren.”
“Dus willen die pomphouders hun tori eindelijk geregeld zien, moeten ze een dagje niet pompen. Die chaos die je dan krijgt, zal maken dat ze opeens, snel-snel, een halve cent per liter uit de de government take krijgen.”
“Maar intussen hebben wij een dag enorme schade geleden.”
“Dat zal hun een worst wezen, zij tanken gratis.”
“Dan heeft Asha beslag gelegd op de rekening van haar dokter-minister-opponent, 150.000 srd f’a pah klem.”
“Poti Watrabergi, paisa na hih. Mevrouw Asha, kunt u het beslag opheffen?”
“Hopelijk zal hij wat meer op z’n woorden letten.”
“Maar wie zaten er dan in die wagen die die agent in z’n been hebben geschoten?”
“Drie of vier omoe-sneesies natuurlijk, wie anders.”
“Ik vind dat die agent alvast onmiddellijk een rang promotie moet krijgen, tuurlijk, dit soort mannen moeten we koesteren en stimuleren.”
“We moeten Terminator laten halen, op z’n motro, z’n shotgun met z’n ene hand herladend, klak-klak, badaww, klak-klak, badaww, auw, comma kies mi, wai-wai, a soetoe mi lai-lai, now m’o kies pai-pai en fong-fong.”
“Kries, wat kom je daar met dat pak papier aanlopen?”
“Somo-leaks, ik heb dat hele rapport van die grondcommissie gedownload, boi, die mannen hebben flink gerommeld.”
“Asisdoemaar zegt dat dit een rookgordijn van de regering is om hun onvermogen tot beleid te camoufleren.”
“En dat bijlage zoveel ontbreekt.”
“Daarin stonden zeker ook namen van figuren die in de huidige coalitie zitten.”
“Okee, dat kan misschien, maar ik denk het niet, maar ik vind dat die Asis alleen opkomt om mensen die op hem lijken en die in dat grondrapport ook zijn genoemd, de maskeren.”
“Maar hoe maak je dat gronduitgiftebeleid transparant?”
“Mooie vraag, daarvoor gaan ze weer een commissie benoemen die ons weer ettelijke tonnen geld zal kosten die dan komt met vage wenselijkheden en dat eeuwige cliché: er moet meer voorlichting komen.”
“Dan gaan er weer een paar tonnen aan oninteressante overheidskletsprogramma’s waar je een of andere een beetje leuke ambtenares op een brokkelig schooljuftoontje allerlei saaie interviews hoort afnemen en wetten, regels en procedures hoort opdreunen.”
“In plaats dat ze een programma maken waar je een vrouw kan volgen die haar aanvraag op het Domeinkantoor doet, hoe ze ‘een lekkers’ moet betalen om die aanvraag te laten typen, en nog een lekkers om snel een figuratieve kaart te laten maken, hoe een ambtenaar die kaart snel fo d’r overtrekt van een overzichtskaart, hoe ze zo een LAD-strookje krijgt, hoe ze elke week langskomt om te vragen hoe ver d’r aanvraag is, hoe ze steeds een stimuleringslekkers betaalt, hoe...”
“Stop mang, ik word gek van al die belazerijen. Zo houdt men arme mensen 20 jaar aan het lijntje en nog steeds horen ze: uw aanvraag is in behandeling, alleen de adviezen van LVV en van de DC van Weg in Zee moeten nog binnenkomen.”
“Hoe lossen we deze rommel op?”
“Simpel, middels publicaties in de krant en op een website.”
“Publicatie waarvan?”
“Allereerst van iedereen die met welk LAD-nummer welke grond heeft aangevraagd.”
“Ja, maar als ik met veel onderzoek erachter ben gekomen dat een stuk grond vrij domein is en ik vraag dat met figuratieve kaart en al aan, krijgt na een maand iemand anders die grond. Een ambtenaar daar bij Domeinen gebruikt mijn aanvraag en kaart om die te kopiëren en een connectie van hem die grond te laten aanvragen.”
“Maar jij hebt die toch eerst aangevraagd?”
“Nergens staat dat de eerste aanvrager van een perceel als eerst geholpen moet worden. Ze helpen gewoon die tiende, in ons voorbeeld die connectie.”
“Dan moet er eerst een ministeriële beschikking geslagen worden dat de eerste aanvrager van een bepaald stuk grond het eerst geholpen moet worden, dan de tweede, dan de derde, en steeds moet de aanvrager schriftelijk op de hoogte gesteld worden dat zijn aanvraag is afgewezen, voordat naar de volgende aanvrager kan worden gegaan. En de eerste aanvrager mag binnen twee weken in beroep gaan.”
“Dat gaan ze nooit doen, want onze overheid wil wel anderen aan wetten binden, maar niet zichzelf.”
“No spang Jules, het is een proces, die beerput die nu opengetrokken wordt, zal niet de laatste zijn, en hopelijk zullen dan de ogen van de kiezers eindelijk opengaan, dat ze bij de volgende verkiezing niet moeten stemmen op de hardst belovende, de hardst scheldende, de hardst op hun lijkende en zogenaamd als hun pratende, maar op degenen die het minst beloven, het minst op hun lijken, en het meest voorstander van ordening, wet en regelgeving zijn en hun politieke propaganda gebruiken om samen met hun gehoor aan te geven op welke gebieden die ordening moet komen en op welke manier.”
“Daarom moet Domeinen alle aanvragen, bereidsverklaringen en toewijzingen om de twee weken in een dagblad publiceren.”
“Tjeezis nee, Kries, dat is te openbaar, dan weet een ieder dat ik bijvoorbeeld bezig ben een landbouwgrond te TangboengYogi aan te vragen, terwijl ik overal loop rond te vertellen dat ik pinaar.”
“Daarom is het beste: geen domeingrond meer weggeven, maar keihard verkopen.”
“En hoe komen de minst draagkrachtigen aan een huis met grond?”
“Via Volkshuisvesting; die krijgt de grond en die verkavelt en wijst toe middels loting, anders krijg je weer dat gedoe met: ‘ik geef aan degenen die op mij lijken.’ Als ze die kavel hebben, kunnen ze wel een lening vinden om te bouwen en af te lossen. In hun toewijzingsbeschikking staat dat ze de grond, dus ook het huis pas na tien jaren via de Stichting mogen overdragen. De overheid moet niet zelf meer bouwen, maar bouwverenigingen. En de minder draagkrachtigen moeten gaan leren om in verdiepingsflats te gaan wonen, en zich vandaaruit opbouwen, zoals overal ter wereld.”
“En dan?”
“Wat er toen gebeurde, horen jullie morgenavond wel, nu nog het advies van de Esso: blijf af van de auto-antennes.”
“Hé, zo eindigde wijlen André Kamperveen zijn Klokje van Zeven.”
“Ja, heren ik moet weg, ik ga tanken, want Veepee heeft de pomphouders uitstel tot zondag gevraagd. Dalijk bossen de besprekingen en staken die pomphouders weer eens opeens. Ook zo een koenoe die achtereenvolgende regeringen maar niet kunnen of willen oplossen.”
“Cipiers, pomphouders, wilde gouddelvers, wie ordent dit?”
“Ik zal jullie de volgende keer vertellen hoe tante Wonnie ettelijke miljoenen per maand op het Hypotheekkantoor misloopt. Daar moet ze de government-take gaan halen, niet bij ons, arme autorijders.”
“Breaking News, een zieke bakra schiet ettelijke burgers in een winkelcentrum neer.”
“Tjeesis, daar verziekt ook steeds meer en meer.”
“De hele wereld verziekt.”
“En Ga-Daffy van Libimi zit er nog steeds.”
“En de pompprijs is weer gestegen. Wie geeft me een lift?”

Rappa