De absurditeit van de democratie!

Aan de vooravond van de laatste verkiezingen in Guyana mei 2015, heb ik in de hoedanigheid van waarnemer kennis gemaakt met David Granger, de huidige president van Guyana.

Bij die ontmoeting heeft de man diepe indruk op mij gemaakt, uiteraard niet wetende dat hij na de verkiezingen de president van het land zou worden. Die avond voor de verkiezingen stonden de twee rivaliserende groepen in politiek fel tegenover elkaar.

Het ergste werd, mede door uitspraken van de Guyanese voorzitter van het Onafhankelijk Kiesbureau, verwacht. Echter door een zeer tactische opstelling van deze David Granger is het geheel achteraf in goed vaarwater terechtgekomen.

Daarom heeft de zinsnede; “met de steun van parlementslid Charrandass Persaud van de AFC (coalitiepartner) is de motie van wantrouwen met 33 vóór en 32 tegen aangenomen”, mij niet onberoerd gelaten. Voor Guyana betekent dit dat er binnen drie maanden nieuwe algemene verkiezingen moeten worden gehouden overeenkomstig hun wetgeving.

Hoewel de reguliere verkiezingen in mei 2019 in Guyana hadden moeten plaatsvinden, zullen deze waarschijnlijk twee maanden eerder gebeuren, op zich geen geweldige politieke zet van Persaud. Dit heeft niets van doen met onbetrouwbaarheid, hoewel de president in Cuba vertoeft om gezondheidsredenen. De contouren hebben verschijnselen van onze eigen politieke constellatie, de zogenaamde belangenbehartiging. Daarom kunnen allicht sommige lichthoofdige politici in Suriname de oplossing voor vervroegde verkiezingen in ons land bespeuren.

Helaas, want zo een besluit heeft geen enkele directe politieke consequenties voor de regering van Suriname. Desalniettemin kan bestuurlijk oponthoud ontstaan. Met een parlementaire meerderheid van slechts één zetel (deze kan zelfs van een dwaas zijn) leert de democratie ons hoe hard de politiek soms kan zijn en moet zijn. De legitimiteit heeft alle macht ook in de wetgeving.

De vaak gehoorde klachten van enkele onnozele zielen, dat Suriname geen echte democratische rechtsstaat is, omdat wij soms wetten met een marginale meerderheid goedkeuren, is absurd omdat binnen de bestaande democratische staatsvormen, hele regeringen met één stem weggestuurd kunnen worden. Guyana, Engeland, Nederland etc.

In Suriname is een verkeerd beeld gevestigd, over de politiek als instrument om een land te besturen. Begrijpelijk wanneer je sommige gedragingen van politici volgt en hun verhaal moet aanhoren.

Eugène van der San