Wan feif’ sensi noiti e tron tin sensi

Een artikel met een opmerkelijke titel die bij velen de wenkbrauwen zal doen fronsen. Op deze wijze druk ik me vaak uit bij motivatie bijeenkomsten op scholen met jongeren. Ook daar is het in het begin moeilijk verteerbaar. Want niemand wil op hetzelfde niveau blijven, terwijl die streeft naar vooruitgang. Aan de hand van voorbeelden zal ik mijn stelling onderbouwen.

Onlangs heb ik in een bak met zwarte aarde een zakje soepgroente zaden uitgezaaid. Na een week viel het mij op dat een aantal zaden niet was ontkiemd, terwijl het leeuwendeel van de zaden prachtig was ontsproten en er verder gezond bij stond. Dit verschijnsel doet mij denken aan het Bijbels verhaal van Jezus over de zaaier en het zaad. Jezus zei: "Een zaaier ging zaaien en tijdens het zaaien viel een gedeelte van het zaad op de weg. Er kwamen vogels die dat zaad opaten. Een ander gedeelte viel op rotsachtige grond, waar weinig aarde lag. Het zaad kwam snel op, want de grond was niet diep. Maar toen de zon was opgekomen, verschroeide het en omdat er geen wortels waren, verdorde het. Een ander deel viel tussen de distels. De distels schoten op en verstikten het zaad. Weer een ander deel viel in goede grond en zette vrucht; een bepaald deel bracht honderd maal zoveel op en zo een ander deel zestig maal en weer een ander deel dertig maal.”

Als wij naar onze vingers kijken, zien we dat ze niet allemaal even lang zijn, maar elke vinger heeft zijn eigen functie en ze ondersteunen elkaar. Dit alles is te vergelijken met onze ervaring hier op aarde. Er zijn gezinnen met kinderen uit de zelfde ouders, maar een ieder met zijn/haar eigen mentaliteit en gedrag. Er zijn verschillende bevolkingsgroepen met eigen geloofsovertuiging, waarden en normen. Er zijn rijken, mensen die minder rijk zijn en armen. Op de arbeidsmarkt zijn er directeuren, arbeiders, vuilophalers, dokteren, ministers, verpleegsters, politieagenten ect. De ene heeft de andere nodig. Om maar een voorbeeld te noemen: wat zou een samenleving zijn zonder vuilophaler? Wie zou ons afval opruimen?

Eenieder wordt geboren met een talent dat verder ontwikkeld moet worden. De kunst is om jouw talent te ontdekken. En als je weet waar je sterk in bent en je je er honderd procent voor inzet om het maximale eruit te halen, dan zal succes niet uitblijven. Daar moet je tevreden mee zijn. Aan ouders of begeleiders is de belangrijkste taak om kinderen te helpen hun sterkste punten te identificeren. Het komt vaak voor dat ouders bepalen welke studie het kind moet volgen, terwijl hij helemaal geen interesse heeft voor zo’n studie. Maar omdat het kind uit de buurt of van een familielid bijvoorbeeld dokter of ingenieur is geworden of de universiteit heeft doorlopen, moet de jouwe hetzelfde presteren. Op zo’n manier leggen we een zware druk op het kind wat kan leiden tot frustratie en ontneming van het eigen initiatief. En het kan nadelige gevolgen hebben voor de verdere ontwikkeling van zo’n kind.

Voor organisaties is een rol weggelegd, want medewerkers zijn het meest gemotiveerd wanneer zij hun talenten tot uiting mogen brengen en verder kunnen ontwikkelen. Hoe kunnen organisaties ervoor zorgen dat er dan een goede match is tussen de talenten van medewerkers en de eisen die de (veranderende) omgeving stelt? Nog te vaak wordt aan een medewerker een nieuwe functie toegewezen zonder dat goed onderzocht wordt of deze wel de juiste talenten ervoor heeft.

Het is geenszins de bedoeling mensen met mijn artikel te ontmoedigen tot lotsverbetering! Het is juist een wake-up call om tot besef te komen dat voor ieder op zijn/haar niveau een rol is weggelegd. Het heeft geen zin om jouw prestatie, welvaartsniveau of opleiding met anderen te vergelijken. Je weet niet welke competenties die bewuste persoon heeft moeten aantonen om zo ver te kunnen komen. Als wij deze zaken in overweging nemen, zullen we zien dat er minder ruimte zal zijn voor hebzucht, corruptie, afgunst, haat, nepotisme, krabbenmentaliteit en moreel verval. Want jouw bijdrage aan de samenleving is van onschatbare waarde ondanks yu na wan feif’ sensi” ma yu no mu devalueer!.


Robby Amain