‘Weg met Bouta’ is wer bruku pur bruku!

Elke president van de Republiek Suriname is conform de grondwet een dictator, theoretisch en praktisch. Hij/zij benoemt en ontslaat ministers, die alleen aan hem/haar verantwoording verschuldigd zijn en niet aan de volksvertegenwoordiging, dus niet aan De Nationale Assemblee. Dit houdt onder meer in dat ministers, die niet doen wat de president wil, kunnen worden ontslagen zonder dat daar een haan naar zal kraaien.

Zelfs De Nationale Assemblee, die de hoogste wil van het volk vertegenwoordigt, kan hier niets aan doen. Integendeel, de president en vicepresident kunnen wettelijk niet worden afgezet bij gebrek aan een afzettingsprocedure. Hierdoor hebben ze tijdens hun zittingsperiode ook een vrijbrief om zichzelf, hun geliefden, partijgenoten, familieleden en vrienden te bevoordelen ten laste van land en volk. En dit is slechts het topje van de ijsberg. Elke president kan namelijk eveneens de hele volksvertegenwoordiging naar zijn/haar hand zetten, omdat hij/zij kan bedreigen met het afschaffen van de mogelijkheid van DNA leden om dubbele functies (binnen de wetgevende en uitvoerende macht) eropna te houden.

Hiermee heeft de huidige president recentelijk bedreigd en de protesterende oppositie gas doen terugnemen. Bovendien kan elke president DNA-leden en hun geliefden, familieleden en vrienden al dan niet bevoordelen door ze in dienst te nemen bij de overheid en ambassades of met RvC posten bij de verschillende parastatalen en ngo’s te belonen. En de geschiedenis bewijst wat DNA leden en alle politieke partijen verkiezen, in elk geval geen afzettingsprocedure van de president en vicepresident, geen ministeriële verantwoordelijkheid aan DNA, en geen voltijdse baan als DNA lid. Als ons politiek-bestuurlijke systeem deze zaken wel op orde zou brengen, zoals hier gesuggereerd wordt, zou er een machtsevenwicht en constructieve samenwerking ten dienste van land en volk ontstaan.

Tevens zouden districtscommissarissen rechtstreeks door de desbetreffende districtsbewoners gekozen moeten worden, zodat manipulatie en corruptie via de centrale overheid worden teruggedrongen. Een ombudsman, dat is een onafhankelijk klachtenbureau, zou dit systeem effectief kunnen aanvullen. Door deze ontbrekende schakels kon een groot deel van ons ontwikkelingsgeld worden verkwanseld en bedragen de huidige binnenlandse en buitenlandse schuld respectievelijk SRD 3.899.8 miljard (http://www.sdmo.org/images/tabellen/Tabel-2017-2.pdf) en USD1.543,1 miljard (http://www.sdmo.org/images/tabellen/Tabel-2017-1.pdf) zonder een gezonde sociaaleconomische basis en ontwikkeling. Dus de roep ‘weg met Bouta’ is onder de huidige politiek-bestuurlijke orde een kwestie van ‘wer bruku pur bruku’, dat is van de wal in de sloot. Pe a moni go vanaf 1975!?

Dr. Roy Bhikharie, PhD
(Bedrijfsonderzoek en Management)