Ouders doodgeschoten lijfwacht willen gerechtigheid

Wilhelmina Deel kan haar tranen niet meer bedwingen. Voor enkele momenten kan ze niet bewegen en blijft snikkend staan bij de plek waar ze net gele en rode fayalobi's heeft gelegd. Wilhelmina is de moeder van Stuart Deel, een van de twee lijfwachten van voormalig Jungle Commandoleider Ronnie Brunswijk, die door militairen zijn doodgeschoten in het hoofdkwartier - tegenwoordig De Nationale Assemblee - van legerleider Desi Bouterse, nu president. Wilhelmina en anderen hebben zaterdag, de Internationale Dag van Mensenrechten, bloemen gelegd bij het Mensenrechtenmonument aan de dokter Sophie Redmondstraat.

De herdenking van alle slachtoffers van mensenrechten, vanaf 25 februari 1980, wordt jaarlijks gehouden door de Organisatie voor Gerechtigheid en Vrede (OGV).
Sunil Oemrawsingh, voorzitter van de stichting 8 december 1982, komt Wilhelmina ondersteunen. Hij spreekt haar wat bemoediging in terwijl de andere aanwezigen kransen en bloemen leggen bij het monument dat in 1993 is opgericht 'ter nagedachtenis van alle slachtoffers die gevallen zijn in Suriname door schending van mensenrechten vanaf 25 februari 1980'.

De ouders van Stuart willen gerechtigheid voor hun zoon. Ook voor zijn collega Doetje Apai. Zij hadden in opdracht van Brunswijk hun wapens afgestaan als teken van vertrouwen bij de vredesonderhandelingen met het leger. Nog voordat het gesprek begon zijn de mannen doodgeschoten en zijn tegelijkertijd Brunswijk en zijn adviseur Eddy Jozefzoon, tegenwoordig raadsadviseur, in aanwezigheid van Bouterse, aangehouden. Door internationale druk zijn Brunswijk en Jozefzoon weer vrijgekomen.

“Ze zijn gewoon op de trappen vermoord. Bouterse was boven met Brunswijk. Ze waren gekomen om te praten zodat de oorlog kon stoppen. Gewoon vermoord,” vertelt vader Herman Deel, die nagenoeg blind is. Hij geeft aan dat Henk Herrenberg een belangrijke rol heeft vervuld bij deze gebeurtenis. Die zou ervoor gezorgd hebben dat alles volgens plan verliep. Deel vindt het erg dat na de begrafenis van zijn zoon, Brunswijk nauwelijks notitie heeft genomen van de familie. “Ook president Shankar, die ik bijna elke dag zag, heeft mij nooit gevraagd of het met ons gaat.” Deel komt al enkele jaren bloemen leggen bij het monument, voor zijn zoon, voor ‘Doetje’ en al de anderen die nog geen gerechtigheid hebben gekregen, geeft hij aan. Vader Deel vindt het onbegrijpelijk dat er groepen zijn die geen heil in een strafproces zien. “Berechting moet komen,” zegt Deel resoluut. “Maar waarom probeert de president dat ding te stuiten? Waarom wil hij dat mensen het vergeten, waarom?!” vraagt Deel zich af. “Laat de rechter doorgaan!”

René Gompers