Surinames toetreding tot de OIC

In december 1996 werd Suriname tijdens de 24e summit van de Organisatie van Islamitische Conferentie (tegenwoordig Organisatie van Islamitische Samenwerking, OIC ) toegelaten als 54e lid. De Surinaamse delegatie ter conferentie bestond uit minister Robby Dragman en ambassadeur Anwar Lalmohamed. Henk Goedschalk maakte als speciaal gezant van president Jules Wijdenbosch ook deel uit van de delegatie.

OIC, de collectieve stem van de Moslimwereld
Na de brand in een deel van de Al Aqsa moskee in 1969 in Jeruzalem kwamen in Rabat, Marokko, op 25 september van hetzelfde jaar op initiatief van de Saudische koning, de Islamitische landen bij elkaar voor de oprichting van de OIC. De OIC zou dienen als een collectieve stem van de Moslimwereld voor behartiging en bescherming van de belangen van de Moslims in een geest van vrede en harmonie in de wereld. De OIC met een ledental van 57 landen is na de VN de grootste inter-gouvernementele organisatie en vertegenwoordigt 1.5 miljard Moslims verspreid over 4 continenten.

Toen Suriname in 1996 in Jakarta lid werd van de OIC was Ali Alatas, de minister van Buitenlandse Zaken van Indonesië. Hij heeft die functie bekleed van 1988 tot 1999. In 1996 heeft hij Suriname bezocht tezamen met president Soeharto.
Ik raakte in 2006 als zaakgelastigde van Suriname in Indonesië heel goed bevriend met de van oorsprong Jemenitische Ali Alatas, die een afstammingslijn heeft lopen tot de Profeet (vzmh). Met mijn echtgenote, de latere ambassadeur van Suriname in Indonesië (2007-2011) vormden wij een intieme vriendengroep met de familie Alatas die wij ook regelmatig ontmoetten. Tijdens één van deze ontmoetingen vertelde Ali Alatas, hij was toen speciaal adviseur van president Yudhoyono, dat hij de vergadering had geleid waarop de Republiek Suriname bij acclamatie toegelaten werd tot lid van de OIC.

Hij vertelde ons dat Suriname zonder enig probleem toegelaten kon worden als lid van de OIC, omdat er toen geen harde criteria waren voor toelating. Belangrijk was dat de lidlanden de doelstellingen van de organisatie moesten accepteren en ondersteunen. Het aantal moslims in een land speelde geen bepalende rol.
Dat was door de Saudische Koning Feisal al bij de oprichting in 1969 duidelijk gemaakt, namelijk, dat waar het bij de OIC om ging niet alleen een zaak was van Moslimlanden, maar van alle Moslims in alle landen. India, dat in 1969 toevalligerwijs een Moslim president had, Zakir Hussain, was ook uitgenodigd om aanwezig te zijn op de constituerende vergadering van de OIC, omdat in India een grote groep Moslims woont. Volgens de uitgelekte Wikileaks documenten wonen in India volgens de Amerikaanse ambassade in Nieuw Delhi ruim 180 miljoen Moslims, dus meer dan in Pakistan wat zou betekenen dat India in feite na Indonesië, in grootte het tweede Moslimland ter wereld is.

India: geen OIC bemoeienis
Pakistan weigerde toentertijd en ook vandaag de dag nog steeds medewerking te verlenen om India toe te laten als lid van de OIC. India was en is een legitieme ‘stakeholder’ voor het lidmaatschap van de OIC, maar het argument dat Pakistan gebruikt en heeft gebruikt om India buiten de deur te houden, is dat een land dat lid wil worden “should not be involved in any dispute with a member state”. Bovendien betekent voor Pakistan het buiten de OIC houden van India, dat zij een forum heeft om aartsvijand India te bekritiseren of te veroordelen, nota bene, met instemming van alle lidlanden, omdat besluiten binnen de Organisatie in consensus worden genomen. Suriname moet of zij dat wil of niet, meemarcheren met de OIC.

India is daar helemaal niet gelukkig mee, dat is mij tijdens mijn detachering in Nieuw Delhi heel duidelijk gemaakt. In de Hindustan Times van 29 mei 2015 kan ook zeer duidelijk gelezen worden hoe India reageert op OIC besluiten die betrekking hebben op wat dat land ziet als een interne aangelegenheid, met name, de zeer gevoelige kwestie Jammu & Kashmir. “We have seen the OIC Resolution commenting on the Indian state of Jammu and Kashmir. It is completely unacceptable. We dismiss this with the contempt it deserves. We advise the OIC to refrain from interfering in the internal affairs of India”.

Schaamte in De Nationale Assemblee
In De Nationale Assemblee zijn in november 1997 felle discussies gevoerd bij de behandeling van het wetsontwerp terzake Surinames toetreding tot de OIC. Assembleelid Ronald Venetiaan zei dat hij een gevoel van schaamte had dat Suriname de gang naar de OIC maakt, alleen opdat geld verkregen kan worden van de aan de OIC gelieerde Islamitische Ontwikkelingsbank. Volgens Venetiaan dient niet uit het oog verloren te worden dat de OIC een organisatie is die gestoeld is op ideële, religieuze gronden, terwijl Surinames enige oogmerk bij toetreding is, om gelden los te krijgen. Als Surinamer, als burger voelde hij zich verlegen dat zijn land zich haastte naar die Organisatie, niet om zich in te laten met de ideële gronden, maar puur om geld.


Venetiaan vergeleek de gang van Suriname naar de OIC met een huwelijk tussen een rijke en een arme partner waarbij de arme partner het niet doet om de liefde, maar om het geld. De generaties van vandaag lenen en genieten ervan, maar de toekomstige generaties zullen moeten betalen, aldus Venetiaan.
Assembleelid Otmar Rodgers stelde enkele malen de vraag of met het lidmaatschap van de OIC, Suriname nu bestempeld zou worden als een Islamitische staat. Andere leden vroegen de regering of in Suriname nu de scheiding tussen Kerk en Staat was losgelaten. De emoties zijn al die jaren gebleven want in de jongste debatten dit jaar brachten enkele huidige Assembleeleden zelfs naar voren dat Suriname misschien de kant van de Sharia wetgeving op zou kunnen gaan!
Ook buiten de Assemblee klonken in 1997 enkele geluiden van protest, met name, de zogenaamde ‘Sibibusi Beweging’ beschuldigde de regering Wijdenbosch ervan dat die slechts uit was op de gelden van de Islamitische Ontwikkelingsbank.

Minister Dick de Bie, de minister van Buitenlandse Zaken ad interim, wees in zijn beantwoording op de vragen en kritiek van de Assemblee dat met het lidmaatschap van de OIC Suriname een nieuwe financiële bron had aangeboord voor het verkrijgen van ontwikkelingsgelden voor de hele Surinaamse samenleving. Volgens De Bie had Suriname met het OIC lidmaatschap ook gestalte gegeven aan de diversificatiegedachte in onze buitenlandse politiek en de vergroting van de Zuid-Zuid samenwerking.

Hij verklaarde namens de regering dat Suriname geen Islamitische staat is geworden of zou worden. Hij wees de leden erop dat meerdere landen met een Moslim minderheid lid zijn van de OIC, met name: Benin, Gabon, Guinee Bissao, Kameroen, Kazachastan, Mozambique en Oeganda. Hij wees er verder ook op dat van de 54 lidlanden toentertijd slechts zeven de Koran als grondwet hadden, te weten: Comoren, Libië, Iran, Mauretanië, Pakistan, Saudi Arabië en Soedan.
Minister de Bie verzekerde zowel DNA leden als bevolking, dat Suriname niet betiteld zal worden als een Islamitische staat.

In de kleine uurtjes van 21/22 november 1997 werd het wetsontwerp inzake Surinames toelating tot de OIC met 28 algemene stemmen aangenomen. De leden van de oppositiepartijen stemden niet. Bij monde van het lid Venetiaan werd verklaard dat uit respect voor het Moslim deel van de Surinaamse bevolking “zij niet tegen kunnen stemmen, maar dat ons ook niet de gelegenheid is geboden om zaken zodanig voorbereid te hebben dat wij voor kunnen stemmen”. Venetiaan stond erop dat deze stellingname van de oppositie nadrukkelijk vermeld moest worden in de handelingen van de volksvertegenwoordiging.

Bees saal baad (= twintig jaar later) bevestigen de huidige Surinaamse krantenkoppen dat het toenmalige DNA-lid, Ronald Venetiaan, de spijker op de kop had geslagen. Heden ten dage worden wij als gemeenschap geconfronteerd met uitspraken van de leiding van het land, waaruit onomwonden blijkt dat thans bijna onze volledige ontwikkeling zal worden opgehangen aan de financiële voordelen van het OIC lidmaatschap. Het ging toen om geld, het gaat nog steeds om geld.

Rudie Alihusain