Column: Meneer Dilip op campagne

Verkiezingscampagnes in het binnenland zijn doorgaans nogal voorspelbaar en onderling inwisselbaar. Het verhaal gaat dat op een dag een Highlander op Botopasi in het Boven-Surinamegebied landde en het gras van de airstrip geel zag van de BVD-shirts. Tot de deur van de cabine openzwaaide en SPA-politicus Guno Castelen naar buiten stapte. Moesten alle dorpsbewoners als de bliksem terug naar huis om een rood T-shirt van de SPA aan te trekken.

Dit jaar loopt het anders. Het nieuws dat meneer Dilip in eigen persoon langs komt in de dorpen beheerst al dagen de gesprekken. Eerst zien dan geloven, zegt de een. No mang, Dilip houdt altijd woord, zegt de ander. Druk is het in elk geval wel op Nieuw Aurora. Al uren van tevoren varen afgeladen korjaals in de richting van het dorp. Er wordt uit volle borst gezongen, de apintiedrums dragen ver over de rivier en de gele partijvlaggen wapperen dat het een aard heeft.

’s Avonds zijn alle met brullende leeuw versierde plastic stoelen in het ‘krutu oso’ bezet. Niet dat de ruimte vol zit trouwens; hooguit hondervijftig mensen hebben hun stoel tot vlakbij het podium geschoven. Geel, blauw en bruin voeren de boventoon in de pangi’s en angisa’s. Eerst spreken de lokale partijtoppers. Ze doen dat in het Saramakkaans maar doorspekken hun zinnen regelmatig met de woorden veiligheid, ontwikkeling en vooruitgang.

En jawel, het kost enige moeite om hem te herkennen, maar op het podium zit hij toch echt: Dilip Sardjoe, de grote kleine man van de BVD. Na anderhalf uur krijgt hij de microfoon om nog eens te onderstrepen dat zijn partij het heus niet bij loze beloftes laat maar echt werk wil maken van de emancipatie van het binnenland. Wie meubels, frisdrank, auto’s en zelfs een dagblad aan de man kan brengen moet ook een politieke partij kunnen verkopen, nietwaar?

Als het aan Dilip ligt krijgt de weg van de stad naar Atjoni niet alleen een asfaltlaag maar komt er ook een vervolgtraject naar de dorpen zelf. Het hele gebied moet immers worden ontsloten, als het even kan ook richting Brazilië. Iedereen gaat er nog eens goed voor zitten. De jongeren die tot nu toe van enige afstand de verrichtingen op het podium hebben gadegeslagen, schuifelen voorzichtig dichterbij. Meneer Dilip schraapt zijn keel. Wil Boven-Suriname internet en televisie, dan krijgt Boven-Suriname internet en televisie. Zo, die zit. Met zijn kleine oogjes kijkt hij triomfantelijk de zaal in. Maar meer dan een lauw applausje levert het hem niet op. Dan een andere troef. Dat de opbrengsten uit goud en hout voortaan een binnenlandse bestemming moeten krijgen en tot meer werkgelegenheid moeten leiden. Da’s een goeie; er klinkt een aarzelende juichkreet.

Dan geeft hij de microfoon maar weer terug aan de mevrouw van de organisatie. Als het zo moet allemaal. Langer dan vijf minuten zal hij niet gesproken hebben maar ditmaal gaan de handen wel massaal op elkaar. Het officiële gedeelte is immers afgelopen en dat heeft als onmiskenbaar voordeel dat het feest nu eindelijk kan beginnen. De mc kondigt aan dat de bar open gaat en dat de plaatselijke hardrock band straks een daverend optreden gaat verzorgen.

Meneer Dilip schudt links en rechts nog wat handen en maakt aanstalten om te vertrekken. Nee, hij heeft echt geen tijd om met mensen op de foto te gaan. En die vragen beantwoordt hij wel een andere keer. Vervolgens dreigt hij te worden ingesloten door vier, vijf feestelijk uitgedoste vrouwen. Hij kan toch wel even de dansvloer op? Nee, dansen, da’s ook niet echt zijn ding. Bovendien staan er morgen nog vier dorpen op het programma.

Hij wenkt zijn bodyguards die met zachte hand de weg voor hem vrij maken. Eenmaal buiten zetten ze flink de pas erin. Alsof meneer Dilip met spoed nog ergens een andere boodschap kwijt moet. De partijbaas annex zakenman heeft zijn hielen nog niet gelicht of het ‘krutu oso’ stroomt pas echt vol. Muziek doet wonderen en achterin schenken ze soft en sopi. Helemaal voor niets. Toch tof van meneer Dilip maar het was echt niet nodig om die lading Thrill en Black Cat persoonlijk langs te komen brengen.

Didi Samwel
voor reactie: didisamwel@gmail.com