Recensie: Meester-gitarist Enno Voorhorst in Thalia

De Stichting Gitaristenkring Suriname hield op 28 februari 2016 een geslaagd gitaarconcert van de Nederlandse gitaarmeester Enno Voorhorst. Laatstgenoemde is geen onbekende in ons land, daar hij het vorige jaar reeds een optreden had in Thalia, ook georganiseerd door genoemde stichting.

Voorhorst werd geboren in Den Haag (Nederland) in 1962 en groeide op in een familie van musici. In 1987 won hij in Duitsland de eerste prijs op het 7e gitaarcongres te Hof. In 1992 veroverde hij de Nederlandse gitaarprijs in het concertgebouw van Amsterdam en in hetzelfde jaar legde hij beslag op de eerste prijs op het Seto-Ohashi Concours in Japan. Verder trad hij met succes op in diverse concertzalen over de gehele wereld.

Enno Voorhorst heeft internationaal vooral naam gemaakt als specialist van de muziek van Augustín Barrios Mangoré. Deze is een legendarische componist en gitarist uit Paraguay (1885-1944). Het bijzondere van deze musicus is dat hij van zuiver indiaanse afkomst is. Hij groeide op in de binnenlanden van Paraguay en volgde zijn muziekopleiding aan het conservatorium van Asunción. Anders dan men zou verwachten componeerde hij nauwelijks volksmuziek, maar legde zich primair toe op de klassieke gitaarmuziek. Hij was tevens een van de meest productieve musici van de twintigste eeuw met meer dan 300 composities op zijn naam.

Het is dan ook begrijpelijk dat Voorhorst, Barrios Mangoré prominent op zijn repertoire van het concert had geplaatst met niet minder dan vijf composities, waaronder een van zijn beroemdste werken Un Sueño en la Floresta (ook bekend als Souvenir d’un Reve).
Maar Voorhorst liet zijn veelzijdigheid blijken uit de vele componisten met verschillende stijlen die hij op zijn speellijst had opgenomen, te weten M.M. Ponce, J.S. Bach, N. Koshkin, H. Villa-Lobos en C. Domeniconi.
De beoordeling van het spel van Voorhorst laat ik over aan Ernst Bleijert, voorzitter van de Gitaristenkring en deskundige op het gebied van gitaarmuziek:
“De kracht van Enno Voorhorst blijkt al uit het samenstellen van het programma dat begint met de heel lastige maar prachtige muziek van Ponce te brengen met groot gemak en vol expressie. Barrios was een openbaring voor de meesten en van Bach had de artiest een selectie gemaakt van heel melodieuze nummers. Wat bij deze musicus vooral opvalt is een fenomenaal uitgebalanceerde techniek die moeiteloos gehanteerd werd met een grote muzikaliteit als resultaat.
Opmerkelijk was het steeds herstemmen van zijn instrument en bij Koyunbaba van Domeniconi werden er zelf vijf snaren herstemd. ”
De publieke belangstelling voor het concert was verrassend. Thalia was voor meer dan driekwart bezet en het publiek luisterde, zoals het bij een klassiek concert hoort, vrijwel geluidloos. Het enige “lawaai” dat geproduceerd werd was het daverend applaus na elk nummer. Vermeldenswaard is dat M.C. Dennis Brahim vóór de aanvang van het concert het publiek geïnstrueerd had wanneer er geapplaudisseerd mocht worden.
Het verhaal dat Voorhorst vertelde bij de compositie Koyunbaba maakte veel indruk op het publiek. Het is gebaseerd op het leven van een Turkse heilige, wiens graf veelvuldig bezocht wordt door pelgrims. Ook de vertolking van Vals Usher van Nikita Koshkin, gebaseerd op een griezelverhaal van Edgar Allan Poe, met de variaties van verschillende geluidseffecten, kon het publiek bekoren.
Ik heb persoonlijk het meest genoten van de tremolo (snelle herhaling van een en dezelfde toon hetgeen een trillend effect teweegbrengt, waardoor het lijkt alsof het instrument zingt) stukken Un Sueño en la Floresta van Barrios en het als toegift gespeelde Recuerdos de la Alhambra van Francisco Tárrega.

Dat het publiek intens genoten heeft van het concert, bleek uit het minutenlang durende staande applaus aan Voorhorst. Dit resulteerde in drie toegiften, waarvan de een nog beter was dan de andere.
De Gitaristenkring verdient zeker een compliment, niet alleen voor de goede organisatie maar vooral vanwege het feit dat het concert geheel uit eigen middelen is gerealiseerd, dus zonder de gebruikelijke subsidie van de Nederlandse ambassade of andere organisaties.

Carlo Jadnanansing