Op weg naar een nieuwe politiekvoering

Wie is er verantwoordelijk voor om corruptie uit te bannen? Is het de taak van de politici, de overheid, de rechterlijke macht, het volk of is het een persoonlijke verantwoordelijkheid? Het blijkt dat corruptie een van de grootste obstakels is voor duurzame economische, politieke en sociale ontwikkeling. Over het algemeen vermindert het de efficiëntie en verhoogt het de ongelijkheid. Er wordt bijvoorbeeld omkoopgeld geëist voor het leveren van bepaalde diensten of worden publieke gelden mogelijkerwijs niet doelmatig aangewend doordat er bijvoorbeeld sprake is van onderhandse (niet-openbare) aanbestedingen.

Naarmate het bewustzijn over corruptie en haar verderfelijke invloed op de maatschappij bij grotere delen van ons volk groeit, des te meer zal het worden aangepakt en uitgebannen, niet voor 100%, maar misschien voor 80%. Het heeft te maken met onze normen en waarden. Het is de vraag in hoeverre de realisatie van onze eigen ambities ten koste gaat van het algemeen belang. Door de aanwezigheid van corruptie krijgen de brandende sociaaleconomische vraagstukken onvoldoende aandacht, met als gevolg ingrijpende negatieve gevolgen op de totale samenleving, zie bijv. het criminaliteitsvraagstuk. Is het de bedoeling dat steeds meer burgers er aan denken om zichzelf te bewapenen of wordt er gewerkt aan een integrale aanpak, waarin alle relevante ministeries en maatschappelijke groepen een rol van betekenis vervullen.

Niemand woont op een ‘eiland’, iedereen behoort ons toe en is dus een deel van ons en omgekeerd, als wij dit beseffen of niet. Normaliter zouden wij niet onverantwoord omgaan met geld dat bestemd zou zijn voor onze eigen familie, maar hoe staat het met de publieke gelden die bestemd zijn voor alle Surinamers? Hoe gaan wij om met gelden die een positieve impact zouden kunnen hebben op de ontwikkeling van onze eigen Surinaamse medemens? Is die medemens geen deel van ons? Kunnen wij ons deze onverschilligheid nog permitteren, als wij regelmatig geconfronteerd worden met de negatieve gevolgen van onbehoorlijk en niet transparant bestuur van de afgelopen 40 jaar. Indien er meer verbondenheid is tussen onze Surinamers, niet alleen binnen direct familieverband, maar zelf daarbuiten, zullen wij in staat zijn om o.a. het nationaal bezit ook te zien als ons bezit. Hierdoor zullen wij ook verantwoordelijker omgaan met o.a. publieke gelden.

Als wij in totaliteit ons meer bewust zijn of worden van het feit dat alles en iedereen ons toebehoord (zelf moeder aarde is deel van ons en omgekeerd), zullen wij dan ook verantwoordelijker en respectvoller omgaan met alles dat op dit grondgebied is. Kijk hoe er wordt omgesprongen met het milieu, nee met ons milieu. Van vuil over straat of in het verkeer gooien tot excessief kwikgebruik in het binnenland of zijn deze dagelijkse taferelen nog steeds een ver-van-mijn-bedshow. Wie is daarvoor verantwoordelijk? Wie schenkt allemaal structureel aandacht hieraan. Gaan wij altijd voor die quick win, welke ten koste gaat van x en y, en niet voor duurzame ontwikkeling?

Zie nu de terechte commotie rond de aangekondigde drastische verhogingen van de SWM en de EBS tarieven. Al jaar en dag zijn de prijzen niet kostprijs conform, maar men heeft toen geen durf en common sense getoond om deze gefaseerd aan te passen. Al enkele jaren is het een feit dat de wereld marktprijzen van aardolie, goud, aluminium etc aan het kelderen zijn, maar toen de prijzen hoog waren heeft men geen durf en common sense getoond om een Spaar- en Stabilisatiefonds op te zetten, zodat er een financiële buffer zou zijn in moeilijke tijden. Nu daar de precaire financiële situatie zijn piekpunt heeft bereikt, zoekt men wanhopig naar extra inkomsten.

Regeren is nog altijd vooruitzien! Het is aan te bevelen om ook de politiek gevoelige vraagstukken mee te nemen in deze zoektocht en in de onderhandelingen met de regering, die mogelijkerwijs ook kunnen leiden tot een hogere effectiviteit en efficiëntie in het inningsvermogen en het uitgaven patroon van onze Surinaamse overheid. Zo heb je het zeer logge overheidsapparaat (grootste werkverschaffer en consument), corruptiebestrijding, nepotisme, belangen verstrengelingen, onevenwichtige inkomensverdeling, de fundamentele rol van de overheid en de private sector in het economische verkeer, de mono economie, spookambtenaren om maar enkelen te noemen. Zullen de gelden die vrijkomen met de verhoogde tarieven wederom consumptief worden aangewend of zal het faciliterend worden ingezet voor het creëren van een klimaat van productie.

Laat de regering een sociaaleconomisch (fiscaal/monetair) plan aan het volk presenteren voor de komende 5 tot 15 jaren, waarin alles puntsgewijs met een tijdspad is uitgewerkt, waarover er brede consensus bestaat (regering, DNA, vakbeweging, private sector, Ngo's etc), ongeacht welke regering dan ook aan de macht is. Hieruit moet o.a. duidelijk blijken hoe wij onze economische verdiencapaciteit zullen expanderen en hoe de staatshuishouding structureel geordend zal worden o.b.v. objectieve meetindicatoren op korte, middellange en langer termijn. Laten wij transparant en wijs omgaan met dit nationaal vraagstuk.

Hoewel dit een politiek spel is met uiteenlopende belangen, zal het een grote uitdaging zijn om toch nog het Surinaamse belang te laten prevaleren. Laten wij geen genoegen nemen met kruimels, maar er liefst bewust voor kiezen om het gehele volk naar een hoger niveau te tillen. Nu is het momentum, om eindelijk dit vraagstuk vanuit een holistische visie te benaderen, zodat wij planmatig die vicieuze cirkel van onderontwikkeling kunnen doorbreken. Ik denk dat iedereen achter een Pro-Suriname beleid staat, op dit moment is er geen weg terug. Laten wij er ook voor zorgen dat die staatshuishouding wordt gedraaid alsof het onze eigen toko is. Dat zal immers de grootste verdienste zijn, en daarvoor heb je praktisch geen geld nodig, alleen een nieuwe manier van denken en handelen.

Drs. Omar Dalmar Ali