Bisai Alida: Ontwikkelingsniveau gericht op Santo Boma

Herbewapening van de morele waarden en een toekomstgericht onderwijsplan zijn de beste verkiezingsissues om het achtergestelde binnenland uit deze positie te halen. “Andere ontwikkelingsplannen zijn natuurlijk belangrijk, maar het binnenland van nu zonder moraal, zonder geleerd te hebben om te werken voor wat je hebt en moet hebben, zal geen toekomst hebben”, zegt Bisai Alida. Hij is geboren in het binnenland, heeft een deel van zijn jeugd doorgebracht in een internaat in Paramaribo en woont nu in Brokopondo.

Alida vindt dat vanuit de politiek en met name politici uit het binnenland eens de durf en moed moeten tonen om het probleem van het achtergesteld gebied van het land op de juiste manier te benaderen en aan te pakken. Op de stoep van het commissariaat in Brokopondo waar het hoofdstembureau voor dit district bezig is met het ontvangen van kandidatenlijsten van politieke partijen voor de volksvertegenwoordigende organen, staat Alida. Hij is lijsttrekker in Brokopondo voor A Nyun Combinatie (ANC). “Ik ben nu op de juiste plek, in de juiste partij. De politiek is niet nieuw voor mij. Mijn vader was VHP-er, wijlen VHP-parlementariër Jarien Gadden was mijn oom en zelf was ik actief in de Surinaamse Partij van de Arbeid. Dus ik weet precies wat de politiek is, wat het betekent en wat het voor de mensen kan doen”, begint Alida het interview met Starnieuws. “We hebben in het verleden de ideeën van andere politiek partijen ondersteund, omdat we dachten dat zij iets zouden doen voor het binnenland. Vanaf mijn kinderjaren hoor ik in het binnenland dat wordt gesproken over water, elektriciteit, energie en infrastructuur. Ik ben nu 46 jaar en tot nu toe is er concreet niets veranderd aan de dingen die ik heb genoemd. Over de medische zorg kan ik enerzijds niet klagen, want de medische zending doet goed werk. Anderzijds hebben wij binnenlandbewoners daar helemaal geen bijdrage aan geleverd.”

Kapot en in verval
Hij vindt dat het tot 1986 redelijk goed gegaan is met het onderwijs in het binnenland. Daarin kwam een drastische terugval toen de binnenlandse oorlog in 1987 uitbrak. De groep jongeren die toen en daarna is geboren is intussen compleet in verval geraakt. Ik heb geen wetenschappelijk onderzoek gedaan maar als kenner van het binnenland moet ik zeggen dat de meeste jongeren die in de criminaliteit zijn beland in die slechte periode zijn geboren en voortgekomen. Die periode heeft veel kapot geslagen van de traditie die voor die periode goed genoemd mag worden. Die periode heeft jonge mannen en vrouwen en complete gezinnen verscheurd. De mensen gingen hun eigen weg op en kwam de sociale controle waaraan we gewend waren bij de opvoeding compleet weg te vallen.

Door de gewelddadigheden is het binnenland in verval geraakt. Vroeger kon een dorpeling mij gewoon aanspreken of zelfs een pak slaag geven als ik iets had misdaan. Ik zou dat nooit durven te vertellen aan mijn ouders, want ik zou gegarandeerd nog een pak slaag krijgen. Maar vandaag de dag als je durft een jongere uit het binnenland aan te spreken op zijn gedrag, kijk je misschien recht in de loop van een jachtgeweer of krijg je een mes tegen je lichaam gedrukt.
We moeten heel veel doen aan onze attitude en wat genoemd wordt het herbewapenen van onze morele waarden die moeten terugkomen en het onderwijs stimuleren. Als je dat doet, gaan we terug naar de normale opvoeding, het zelfrespect en respect voor anderen. Als dat vanuit de hoogste leiding van het land in een beleid wordt gezet, ben ik er zeker van dat we over een aantal jaren een transformatie zullen maken. Iemand die een redelijke basis heeft in het onderwijs, zou niet de behoefte mogen hebben om te gaan stelen of iemands land te occuperen of om in welke vorm dan ook de criminaliteit in te gaan. Een goed opgeleide jonge vrouw zou niet naar de goudvelden hoeven te gaan om haar lichaam te verkopen. Als we de basis hebben zullen de andere dingen niet moeilijk zijn voor ons, verwoordt Alida zijn gedachten.

Verzorgingsgebied
Hij stelt dat het binnenland nog altijd wordt gezien als verzorgingsgebied. “We hebben in het binnenland geen behoefte aan licht maar aan energie, aan kennis hoe te produceren en die energie daarvoor te gebruiken. Wat we nu hebben aan licht is niet eens genoeg om een koelkast te draaien. We hebben geen energie om zelf te produceren, maar hebben ook niet geleerd hoe dat moet. Ons onderwijs is totaal verschillend met dat van Paramaribo, het is van een zeer lage kwaliteit en hebben onze kinderen niet de ontplooiingskansen die hun leeftijdgenoten hebben in de stad, zoals sportclubs, televisie, opvangcentra en dergelijke. We moeten zelf kijken naar wat van ons moraal is geworden. Neem maar bijvoorbeeld als er hier gedanst zou worden op een feestje, dan zien we kinderen van 9 en 10 jaar samen dansen met ouderen tot laat in de avond, niemand die het corrigeert en deze jongeren moeten later overnemen. Het is niet gewoon dansen of een culturele activiteit, nee het is Kabula. Er zijn geen rolmodellen. Politieke leiders die met geld strooien en een biertje voor je kopen, noem ik geen politieke leiders en zeker geen rolfiguren.

Kijk maar vandaag, mijn mensen worden hier in bussen gezet, rijden rond met veel muziek, er wordt gegeten en gedronken en pret gemaakt maar wat hebben ze dan voor morgen. Is dit onze ontwikkeling? Ik durf te zeggen dat onze ontwikkelingsniveau maar gaat tot het niveau van de lagere school, tot het niveau van schoonmaaksters en tuinlieden. Er wordt onvoldoende beseft hoe belangrijk ontwikkelingskader is. Andere bevolkingsgroepen hebben dat wel en zij stimuleren wel hun ontwikkeling en we mogen best van ze afkijken, de goede dingen die ze hebben gedaan en zien waar ze vandaag de dag staan in de samenleving.

Politiek
Volgens Alida is het binnenland, zeker vanaf 2005 in kwantiteit steeds beter vertegenwoordigd geweest in de politiek. “Maar onze politieke leiders hebben er niets mee gedaan. Gekozen parlementariërs, districtscommissarissen en andere volksvertegenwoordigers uit het binnenland moeten gaan begrijpen dat het niet gaat om hun persoon en hun positie, maar om de totale binnenlandse gemeenschap. Voor Alida staat vast dat niet anderen, maar de eigen binnenlandbewoners het beste begrijpen wat er speelt in het achterland en er iets aan kunnen doen. “Wanneer ik dit zeg, ben ik niet etnisch bezig en discrimineer niet, maar onze mensen weten het best hoe ons probleem in elkaar zit en wat eraan gedaan moet worden. Ik denk dat tot nu toe niet de juiste mensen het binnenland hebben vertegenwoordigd.

We zijn in 2005 met de A Combinatie begonnen om politiek iets te betekenen voor het binnenland. Nu is het 2015 en de situatie in het binnenland is precies hetzelfde gebleven. Sommige mensen zeggen we hebben een recreatiezaal, we hebben een nieuw krutu huis en daar een nieuwe school Maar wie zijn de mensen die het onderwijs verzorgen of het vernieuwen. Is een recreatiezaal nodig om er te dansen, wat hebben we aan zoveel krutu’s. Ik zie liever een ICT- centrum of iets anders waar vrouwen leren kleding te maken, een centrum waar drop-outs worden opgevangen en zij iets kunnen leren, zoals je SAO hebt in de stad. Een krutu-oso is geen ontwikkeling, het is wel nodig maar het heeft geen toegevoegde waarde voor onze ontwikkeling. Het is dus gewoon dezelfde politiekvoering van oudsher. Of is het dat onze eigen mensen niks snappen. Ik wil bijna zeggen dat het kwaadaardigheid is van onze mensen die ons vertegenwoordigen zonder iets te doen voor de ontwikkeling van het binnenland.

Dat onze jongemannen illegaal in de goudsector zitten, komt inderdaad omdat er weinig ander werk is. Goudmaatschappij Iamgold heeft vrijwel alles in concessie gekregen. Maar onze eigen mensen die politiek iets moeten doen aan de illegaliteit, hebben voor zichzelf ook concessies en laten de eigen groep aan haar lot over. Een zo een politici uit onze gelederen komt bemiddelen dat illegale machines van jongens uit het binnenland worden terug gegeven. Dat hebben we niet nodig, als je in overtreding bent, moet je gestraft worden en moet je leren af te blijven van wat niet van jouw is.We moeten daarom eerlijke mensen hebben die onze problemen daadwerkelijk aanpakken, zegt Alida.
ANC heeft volgens hem deze pijnpunten uitgewerkt in een verkiezingsprogramma en is bezig met een huis aan huis actie om te proberen een ‘mindshift’ teweeg te brengen in het binnenland. “We weten weliswaar dat geld een heel belangrijke rol speelt in de politiek, maar we moeten wel goed nadenken over onze toekomst. Als we zo doorgaan mogen we wel boos worden, maar het is de naakte waarheid dat eigenlijk onze ontwikkelingsniveau gericht is op Santo Boma. Wij van ANC willen niet sterven en verweten worden dat we niets hebben gedaan.”

Wilfred Leeuwin