Blog: Dankbaarheid en verdriet hand in hand

Heel plotseling zijn de enige tunes in je hoofd dede-oso singi’s en staat je wereld even stil om het verlies van een dierbare. En net zo plots ken je nu ook de pijn van al die anderen om je heen die ook al minstens één ouder kwijt zijn. Het kan puur toeval zijn maar in mijn beleving waren het vooral deze ervaringsdeskundigen in de familie en vriendenkring die precies wisten wanneer er te zijn en ook wisten wanneer gewoon stil te zijn.

Als de dood niet alleen je pa meeneemt, maar je ook doet beseffen dat je zoveel meer dan alleen je vader zal moeten missen is de leegte groot. Alles dat een dag daarvoor nog urgent lijkt verdwijnt naar de achtergrond wanneer langzaam tot je doordringt dat je nooit meer die zo bekende stem zult horen. Een stem die qua rol de afgelopen jaren veranderde van strenge vader naar (onbezoldigd) adviseur, rustpunt en levenswijs mens. Het gemis van je grootste fan en medeoprichter van de NV waarin je bedrijfsactiviteiten zijn ondergebracht maakt je stil en tegelijkertijd intens dankbaar. Stil vanwege het verdriet en stil vanwege het wegvallen van zijn fysieke aanwezigheid welke onomkeerbaar is. Dankbaar omdat hij er was en om wie hij was. Op de dood van iemand die je zo dierbaar is en zo dicht bij je staat kun je nooit voorbereid zijn en dat weet ik nu meer dan ooit.

Mijn pa was een heel gewone en misschien juist daardoor zo bijzondere man. Hard, nuchter, kort door de bocht, no nonsens en tegelijkertijd voor zijn naasten zeer toegankelijk en liefdevol. Niet te genieten als hij langer dan twee weken te ver verwijderd was van zijn Nickerie waar hij geboren, getogen en overleden is. Hij voelde feilloos de gemoedstoestand aan van zijn kinderen en laat ons een heleboel mooie herinneringen na. Ons huis en thuis was toen wij opgroeiden een mini dierentuin met zangvogels, kippen, doksen, varkens, een raaf, een papegaai, een aap, schildpad, honden en een poes. Wij leerden mede daardoor delen, zorgen en verzorgen. Jammer vond hij het dat, hoewel zelf fanatiek sport beoefenaar en –liefhebber, zijn kroost niet tot sportieve hoogstandjes kwam. Hedendaagse pedagogen zullen zeer waarschijnlijk niet gecharmeerd zijn van de opvoedingsstijl welke hij en zijn partner in crime, mijn ma, hanteerden. Maar wij, de kinderen zijn ondanks of misschien dankzij die aanpak wel goed terecht gekomen. Daar ben je hen dankbaar voor en het legt bij je neer de verantwoordelijkheid om naar het voorbeeld dat zij gaven, het beste van jezelf te geven bij de opvoeding van je eigen kind.

In de afgelopen jaren heeft hij heel subtiel afgedwongen of beter gezegd mij laten beloven dat hij kan gaan zonder zich over zijn maatje, mijn ma, zorgen te hoeven maken. In zeer dringende bewoordingen gaf hij mij in de zovele gesprekken die wij voerden ook steeds aan, dat idealisme en politieke ambities in het Suriname van vandaag zich slecht met elkaar verstaan. Mijn eerste blogs die zich kritisch uitlieten over onze omgeving werden dan ook voorzien van het nodige commentaar en advies waarin hij vanuit een stuk levenswijsheid bijschaafde.

In het volle besef van de pure liefde welke hij onvoorwaardelijk gaf, blijft hij in gedachten altijd heel dicht bij mij. Ode zal ik brengen aan hem door vanuit de spirit waarmee hij in dit leven heeft gestaan door te gaan, hem trots te maken en alle aan hem gedane beloftes na te komen.
Aan alle trouwe lezers van mijn blog die mij hebben aangesproken op het uitblijven van mijn maandelijkse bijdrage, mijn verontschuldigingen. Tot schrijven was ik even niet in staat; maar ik ben terug!

Helyante Mac-Donald
www.CrossedLinesadvisory.sr/blog
CrossedLines Advisory Services Suriname is de naam waaronder Helyante L. Mac-Donald actief is als managementconsultant en trainer met dienstverlening op het snijvlak van Organisatieinrichting, Businessplanning en Marketing.
Schrijven doet zij om te reflecteren op wat zij ziet en ervaart vanuit een hele brede interesse. Met deze maandelijkse blog wenst zij bij te dragen aan discussies over onderwerpen binnen onze eigen Surinaamse realiteit.