WK 2010: Bloemen voor Mandela of voor de scheids?

Het valt zwaar, deze nederlaag. Dan kun je maar beter met een nulletje of vier naar huis gespeeld worden. Maar nee hoor, Spanje moet zo nodig vier minuten voor het verstrijken van de tweede verlenging het enige doelpunt van de wedstrijd maken. Lekker dan. Goed ingeschoten, daar niet van, maar ging er geen buitenspel aan vooraf? En wat zou er gebeurd zijn tijdens de serie strafschoppen met Stekelenburg in bloedvorm? Waarom werd er trouwens niet gewoon voor een corner voor Oranje gefloten vlak voor die goal van Iniesta?

Ach ja, achteraf kan iedereen zijn gelijk halen. Daarom richt ik mij twee uur na de derde voor Nederland mislukte WK-finale op rij maar liever op een hoogtepunt van geheel andere orde. De binnenkomst van Nelson Mandela tijdens de sluitingsceremonie. Ik zag het pas bij thuiskomst toen Spanje die cup allang in handen had, maar kreeg er alsnog kippenvel van. Ondanks die arrenslee. Bij mijn weten was Nelson meer bokser dan voetballer maar zonder hem was er vanavond nooit een WK-finale in Johannesburg gespeeld. Dat telt pas echt.

Vlak na de wedstrijd brengen bondscoach Bert van Marwijk en middenvelder Rafael van der Vaart het zowaar al op om tegenover de wereldpers eerlijk op te biechten dat vandaag het beste team de finale heeft gewonnen. Chapeau! Zo intensief met voetballen bezig en dan meteen alle teleurstelling in toom weten te houden. Zo ver ben ik nog even niet. OK, Bert voegt er wel aan toe dat de scheids niet bepaald op de hand van Nederland was maar dan nog: Spanje had volgens hem over de hele wedstrijd gezien de beste kansen. En ook Rafael houdt het erop dat Spanje een fantastisch team heeft.

Hartelijk dank Bert en Raffie. Maar ik neem toch even de vrijheid om een paar beslissende wedstrijdmomenten terug te halen. Goed, het was zonder meer een harde wedstrijd waarin Holland meer uitdeelde dan incasseerde, maar ging die Engelse referee niet een beetje te ver? Zowat alle Nederlanders kregen een kaart maar hoe zat het met die overtreding van Pujol op Robben toen hij voor de tweede keer doorbrak? En wat gebeurde er eigenlijk tussen Iniesta en Van Bommel in de tweede helft? Toen hield die scheids de kaarten ineens op zak. Held op sokken.
Aan de andere kant was dat te verwachten want ik las vanochtend in de krant dat zijn vrouw geen flauw benul heeft waarom haar echtgenoot zomaar een WK-finale mag fluiten. Volgens haar is hij thuis namelijk niet eens in staat zijn drie kinderen in bedwang te houden.

En nog iets, vragen met mij talloze Oranjefans zich af: waarom legde Robben die bal na een uurtje spelen niet gewoon achter doelman Casillas? Veel mooier kun je ze toch niet krijgen? Ook schiet mij een hele beste kopkans te binnen van Joris Mathijsen. Plus een mooie cornervariant waarin diezelfde Mathijsen woest over de bal maait.

Nou ja, misschien is het ook maar beter zo. Spanje kan na de huldiging met opgeheven hoofd de eurocrisis te lijf, voor eens en voor altijd een eind maken aan de verdeeldheid tussen Catalanen, Madrilenen en Basken en komende zomer een warm welkom bereiden voor al die Nederlandse strandgasten. Nog een cerveza, senor? Prego, de nada! Later, ooit, na een heleboel nachtjes slapen, blijkt verliezen uiteindelijk toch ook heel heroïsch te zijn.

Eén ding houdt mij wel bezig. Ik heb geen idee hoe ik statistieken, cijfers en feiten moet interpreteren. In ’74 zag ik Oranje van Duitsland verliezen. En in ’78 ging het mis tegen Argentinië. Betekent dit dat Nederland er nu opnieuw 32 jaar over doet om de WK-finale te halen? Of maken we ons op om over vier jaar Brazilië nog een keer aan de zegekar te binden? In eigen huis en in de finale wel te verstaan. Laat ze het maar niet horen in Suriname....

(Diederik Samwel)