Landen uit regio buigen zich over maritieme standaarden

Dertien landen uit de regio buigen zich over de internationale technische standaarden voor zeevaarders. De Maritieme Autoriteit Suriname (MAS) is gastheer van het seminar dat tot 23 augustus duurt. De standaarden die in het verdrag zijn opgenomen, worden verder besproken door de deelnemers aan het seminar.

“Het STCW-verdrag dateert van 1978 en is een aantal keren geamendeerd. Door de ervaring die men heeft opgedaan, was het gauw duidelijk dat er hierin aanpassingen moesten komen”, vertelt Michel Amafo, directeur van de MAS. Hij geeft aan dat vroeger op een schip kon worden volstaan met een werktuigkundige in de machinekamer. “Nu met de vergevorderde technieken en technologische snufjes aan boord, is er een andere opleiding nodig”, legt Amafo uit.

Minimale eisen bespreken
Binnen de maritieme sector is het STCW één van de meest technische en belangrijkste verdragen. Het doel van het STCW is om internationaal minimum standaarden te bewerkstelligen. Zo zijn er kwaliteitseisen vastgesteld over de opleiding van zeevarenden. Het uitreiken van opleidingscertificaten, en het wachtlopen aan boord van schepen. De deelnemende landen van deze workshop moeten een uniforme uitvoering bevorderen van de aangenomen Manilla wijziging in 2010.

De MAS heeft als bedrijf een plan om te komen tot een open scheepsregister. “Dit is een register waar je buitenlandse schepen ook kan registreren. Dat wil zeggen dat je middelen kan gaan genereren voor het land”, legt de MAS directeur uit. "Maar om dit te realiseren, moet je in staat zijn de bedoelde certificaten af te geven aan de schepen die in Suriname worden geregistreerd. Daar is te merken hoe belangrijk het STCW-verdrag is. “Maar wij als land moeten meerdere verdragen gaan ratificeren. En de wetten moeten worden gemaakt”, zegt Amafo.

Raoul Lith