Duur vertier

Gisteren naar de finale van het internationaal futsal toernooi geweest in het NIS. Spannend. Ik ben geen geregelde wedstrijdbezoeker. De sfeer en de drukte in de sporthal waren echter van dien aard, dat ik best wil overwegen om vaker wedstrijden te bezoeken. We konden lekker uit ons dak gaan bij het aanmoedigen van onze favorieten, die helaas niet hebben gewonnen, maar dat is een andere tekst.

Ik kom dus aan bij de hal. Onderweg hebben wij twee flesjes water gekocht. Er is ter plaatse een bar die alles verkoopt waar een schorre keel zich aan kan laven. De ervaring heeft echter geleerd dat drank kopen in de sporthal een dure grap kan zijn. En als je van plan bent luidkeels aan te vuren zal je zeker dorst krijgen. Flessen in mijn tas dus, want ik hoor van mijn vriend dat je geen drank mee mag nemen naar binnen.

’Illegaal’ bezig
Ik word dus in de illegaliteit gedrukt, met mijn flesjes in mijn tas. En ‘illegaal’ bezig als ik ben, word ik betrapt, want er is tassencontrole. Bedremmeld loop ik aan de tafel die beschikbaar is om de clandestien meegenomen verfrissing achter te laten. Ik zie ook zakjes chips en pinda liggen. “U mag het ook naar de wagen brengen”, zegt een donker geklede, met een security embleem bestickerde jongedame mij met een uitgestreken gezicht. Met haar kan ik niet redeneren. Ze voert een opdracht uit en that’s it.

Ik ben te overrompeld om iets anders te doen en laat mijn water achter. Mijn avond is al half verpest. Gelukkig maken binnen de sportieve gevechten van de zaalvoetballers alles goed. Sport vermindert stress. Ook als je gewoon toekijkt en aanvuurt. Schorre keel natuurlijk. Uit principe hebben we niets gekocht. Gelukkig hebben ze mijn pakje kauwgum niet gezien. Een zakje bubblegum en speeksel hielpen ons er doorheen.

Dure grap
Zo. Uitgaan zal duur worden in de vakantie op deze manier. Er is al weinig te doen in de stad. De bankjes voor Kersten aan de Domineestraat zijn ook weggehaald. (Waarom?) Naar de film gaan kost een rib uit het lijf. En bij TBL mag je ook geen eigen snacks binnen brengen. ‘De lekkerste snacks koop je gewoon hier’ zeggen ze. Maar ook de duurdere snacks.

Zoveel hebben we niet te besteden, wanneer de dagelijkse kosten voor onderhoud betaald zijn. Het is moeilijk die buitenlandse prijzen te betalen met een Surinaams salaris. De rek is er echt wel uit. TBL heeft dinsdag een actie. Voor de helft van de normale ticketprijs kan je een film zien. Ik heb drie pogingen gedaan om een film te zien tegen die gereduceerde prijs. Niet gelukt. Uitverkocht. Dit geeft dus een duidelijk signaal. Het gaat om geld. De mensen willen betalen wat ze kunnen. Anders wordt het een probleem voor hun zak.

Allemaal een vakantiejob?
Straks mogen we ook geen thuis klaargemaakt eten naar een recreatieoord buiten de stad meenemen, wanneer ze daar een restaurant hebben en je zo willen dwingen om hun eten te kopen. Hun argument, en dat van de uitbaters van de hal zal wel zijn dat ze daarmee hun geld eigenlijk moeten verdienen. De toegangsprijs zou niet voldoende zijn om kosten te dekken en winst te maken.

Ik weet niet hoe dat kostenplaatje van die uitbaters eruit ziet. Ik weet alleen hoeveel ik op mijn rekening heb. En ik weet dat veel ouders met kinderen die een heleboel vrije tijd tegemoet zien, nu een probleem hebben. Een financieel probleem. Kom me alsjeblieft niet zeggen dat al die kinderen een vakantiebaan moeten zoeken. Sommige kinderen zijn gewoon te jong en zoveel jobs zijn niet ter beschikking. Wanneer jongeren trouwens aangeven waarom ze in de vakantie willen werken, zeggen ze altijd dat het gaat om financieren van het komend schooljaar. Schoolspullen kopen dus.

Hebben zij het recht?
Ik vraag me af wie dit allemaal goedkeurt. Mag een uitbater van wat dan ook een consument zo beperken in zijn bewegingsruimte en plezier? Want zo heb ik het ervaren in NIS. In mijn tasje kijken op zoek naar scherpe voorwerpen etc., daar kan ik me wat bij voorstellen: veiligheid. Maar primair ben ik niet naar NIS gegaan om er snacks te kopen. Ik ben naar een wedstrijd gaan kijken en heb daar een prijs voor betaald. Maar nu ben ik met vele anderen in een situatie gedrukt om meer geld uit te geven dan ik wil of voorzien heb. Het was geen bar- of restaurantbezoek, waar het me logisch lijkt dat je niet met je eigen eten binnenkomt om er te dineren.

Is dit een zaak voor een districtscommissaris die de vergunning uitgeeft? De politie? Stel dat ik mijn drank niet had willen achterlaten, zou de politie mij dan eruit hebben gezet? Toegangsbedrag teruggeven? In ieder geval komt de zaak bij mij over alsof de organisatoren van deze evenementen uit zijn op maximale winst, zonder rekening te houden met de consumenten, in dit geval de sportliefhebbers. Ik heb namen gehoord van een heleboel kapitaalkrachtige sponsoren. Ik wil me niet eens afvragen wat er precies aan sponsoring wordt gegeven en waarvoor dat geld gebruikt wordt.

Ik wil alleen weten waarom ik mijn eigen flesje water niet mee mocht nemen en als degene die besloot dat dit niet mocht, wel het recht daartoe had. Ik wil het ondernemerschap best steunen. Dat doe ik al met mijn dagelijkse consumptie. Let wel: mijn grote bezwaar is niet het ter plekke kopen van drank en snacks, maar de exorbitante prijzen die men daar plakt aan de versnaperingen. Ik vind het misselijk en ondoenlijk dat ik nu haast gedwongen wordt om drank te kopen die enkele malen de prijs in de winkel kost. Geen twintig procent of vijftig procent duurder; gelijk een paar honderd procent!

F.M.Headley