Vroeger

Héél vroeger, toen ik nog bij oma woonde,
ver van de kust op ‘t Afrikaanse land,
dát is de wereld waar ‘k vannacht van droomde.
Mijn wereld, en ‘k ben er vreeslijk aan verpand.

Ik was zo klein toen ze me kwamen halen
en samen met mijn vriendjes moest ik mee.
Ze zeiden dat ze oma zouden gaan betalen
en voerden ons ver weg, over een grote zee.

De boot, waarin we vastgeketend lagen,
voer naar het westen, maakt’ een hels kabaal.
En al die tijd op zee was ’t enige wat we zagen
wanhopig volk, eenieder schreeuwend in z’n eigen taal.

Het land waar ik gekocht ben door wat blanke lieden,
heeft donk’re mensen nodig voor het zware werk.
Men praat voortdurend over ‘naastenliefde’,
want ’s zondags zit men vooraan in de kerk!

En ik?

Ik werk me suf, maar krijg geen enkele beloning.
Een zweepslag of een snauw, dat is wat je kunt krijgen.
De dag hangt aan elkaar van straffen en bedreigen.

‘k Verlang steeds meer naar oma en haar kleine woning.

Ietje Bos