Column: Genieten door te kijken

Het leven kun je net zo moeilijk of gemakkelijk maken als je zelf wilt. Als je je laat leiden door de stress van alledag – werk, collega’s, klanten, irritaties, familieperikelen, financiële zorgen – dan kun je jezelf het inderdaad moeilijk maken. Soms kun je er ook voor kiezen om te genieten van de kleine dingen in het leven, en dan blijkt de stress best draaglijk te zijn.

Ik verheug me erop als mijn kinderen thuis komen. Mijn zoon studeert in Amsterdam. Als hij weekends naar Den Haag komt, lijkt het net alsof de zon warmer wordt. Hij doet niets bijzonders. Ik haal hem op van het treinstation. We rijden naar huis en keuvelen over van alles en nog wat. Thuis is hij bezig met zijn laptop of kijkt televisie. Niets spannend en toch is het leuk om gewoon naar hem te kijken.
Tien jaar geleden bracht ik hem doordeweeks naar zijn basketbal trainingen en in het weekend naar de wedstrijden. Toen al vond ik het gewoon leuk om hem bezig te zien. Spelen, lachen, gewoon doen wat hij leuk vindt. En dan geniet ik om hem te zien genieten.

Zo ook mijn dochter. Die is al van jongs af gepassioneerd bezig met muziek. Soms werkte ik boven als zij beneden op de piano speelde. En als ze zong, sloot ik wel eens mijn ogen om naar haar stem te luisteren. Gescheiden door een vloer maar verbonden door die natuurlijke band van ouder en kind. Iedere week als ze binnenstapt, vliegt ze in onze armen. Ze is een volwassen vrouw. Ze heeft haar eigen band en een website. Ze is een young professional en werkt als consultant. Maar haar passie is muziek. Eind deze week vertrekt ze naar Amerika voor een muziektour. Maar als ze bij ons, is ze gewoon onze kleine baby, die we in onze armen houden en knuffelen alsof ze nog één jaar is.
En ook bij haar geldt dat we gewoon genieten door naar haar te kijken, hoe ze belt en praat en kletst en de afwas doet en … van alles en nog wat.

Ik heb dat ook bij sommige vrienden. Toen ik vorige maand in Suriname was vroeg een vriend mij om met hem mee te gaan. Hij zou zijn zoon afzetten bij een gitaarleraar. Niets spannends. Ik twijfelde, maar hij bleef aandringen. Daarna zou hij naar Blauwgrond gaan, naar een speciale warung waar hij altijd ging om rijst kip te eten. Dat vond hij verschrikkelijk lekker.
Ik ging mee. Ik had geen trek in die rijst kip en nam bakabana. Ik keek naar hem toen hij aan zijn maaltijd begon. Hij genoot echt. Zijn gezicht was net als van een klein kind dat smult. Het was gewoon een lust om dat te zien. Genieten door te kijken. Daarna zijn we naar Leonsberg gegaan. We deden niets anders dan kijken naar de rivier en het water, terwijl de wind met onze gezichten speelde. Niets spannends. Heel gewoontjes en toch zijn dat de momenten die heel bijzonder aanvoelen. Genieten door te kijken, naar vrienden, naar je kinderen, naar de mensen om wie je geeft.

En je kinderen? Ach, als je wakker wordt, zijn ze altijd in je gedachten en als je gaat slapen, zijn ze in ruste in je hart.

Sandew Hira