14 februari 2013: Stop Geweld tegen Vrouwen Nu!

Op 16 december 2012, werd een jonge medisch studente in een van India’s belangrijkste steden, door een bende verkracht, haar lichaam werd vernietigd door de mannen die haar aanvielen en door de roestige ijzeren staaf die zij volgens doktoren gebruikten om haar te penetreren. De staaf verwijderde een deel van haar ingewanden. De resten van de staaf werden uit het lichaam gehaald in een hospitaal ver van huis, waar ze enkele dagen vocht om in leven te blijven.
In het eerste weekend van februari 2013 viel hetzelfde afschuwelijke lot een jonge Zuid-Afrikaanse ten deel.

Als reactie op deze onbegrijpelijke aanvallen op jonge vrouwen, zijn massaal mensen op de been gekomen. Het lijkt zelfs alsof deze afschuwelijke gebeurtenissen nodig waren om een massale bewustwording op gang te brengen.
Overal op de wereld horen we tegenwoordig van acties zoals die eind december waar de vrouwen in Nepal opstonden en, buiten de woning van de premier, protesteerden tegen gender gebaseerd geweld.
Egyptische vrouwen hebben vanaf het begin van de revolutie in Egypte continu seksueel geweld ervaren, maar ze protesteren nu om dit altijd aanwezige seksueel molest en verkrachting een halt toe te roepen.

Oproep tot protest
Volgens Eve Ensler, hoofd van de organisatie 'V-day' en organisator van de 'One Billion Rising' beweging die vrouwen oproept om op 14 februari 2013 massaal een einde van geweld tegen vrouwen te eisen, plannen de vrouwen in Somalië wat waarschijnlijk de eerste massale demonstratie is tegen verkrachting en geweld in dat land.
Dit sneeuwbal effect- wat Ensler noemt 'een katalytisch moment'- is de perfecte gelegenheid voor ons om te overdenken hoe wij denken over verkrachting, onderwerping en degradatie van vrouwen wereldwijd.
Gloria Steinem en Lauren Wolfe hebben aangegeven in hun artikelen dat een rage van 'mannelijkheid' oftewel machismo, de oorzaak is van constante schending en verkrachting van vrouwen overal in de wereld. Dat sommige mannen vrouwen mishandelen wetend dat het ook in hun nadeel is, doch slechts vanwege een verslavende behoefte aan controle of dominantie over de vrouw. Met andere woorden: Verkrachting heeft niets met seks te maken.

Verkrachting heeft alles te maken met geweld, zegt Steinem, het bewijzen van mannelijke superioriteit, vaak middels het plaatsen van vuurwapens en andere objecten in het vrouwelijk lichaam; vijandigheden naar andere mannen uiten middels het binnendringen van de lichamen van ‘hun’ vrouwen inclusief bejaarde vrouwen en baby’s; baarmoeders bezetten met het sperma van de concurrerende groep; vrouwen lichamen bezitten als een middel voor voortplanting; en jongens en mannen verkrachten om hen even inferieur te maken als vrouwen.
Dit soort gedrag wordt overal waargenomen, maar vooral in oorlogsgebieden zoals de Democratische Republiek van Congo, waar Dr. Dennis Mukwege, medisch directeur van Panzi Hospitaal, vertelde dat mannen objecten gebruiken als een middel om vrouwen te merken- om aan te geven dat ze nu de boodschap van geweld meedraagt in haar lichaam. Zij verwordt tot een symbool van terreur bedoelt om de rest van de wereld te waarschuwen dat niemand veilig is. En terwijl verkrachting in oorlogsgebieden zijn eigen specifieke gruwelen kent, is er geen ontkennen mogelijk van de geografische aanwezige verslavende rage van mannelijkheid. De cultuur van verkrachting dringt door in elke omgeving waar we ons bevinden.

Voor vrouwen bestaat er geen ‘tijd van vrede'
Volgens de 'National Intimate Partner and Sexual Violence Survey' geven haast 1 op de 5 vrouwen ondervraagd in Congo aan dat zij zijn verkracht of een ervaring hebben met een poging tot verkrachting.
Dat vrouwen geacht worden te verdragen en te zwijgen wordt universeel begrepen: Een Unicef rapport van 2012 constateerde dat 57% van Indiase jongens en 53% van de meisjes in de leeftijd van 15 tot 19 jaar geloven dat het aftakelen van de echtgenote gerechtvaardigd is. Een recente studie door twee ngo's toonde aan dat 65% van de mannen ondervraagd in de Democratische Republiek van Congo geloven dat ‘ vrouwen partner geweld moeten accepteren om het gezin bij elkaar te houden”.
En net als in India, waar de ontstellende opmerkingen van de voorzitter van de Andhra Pradesh Congress, Botsa Satyanarayana, blijkbaar de schuld gaven aan het slachtoffer van de verkrachting in Delhi- zij koos een vreemde privé bus, zij moest niet uitgaan in het donker- leggen politici, ambtenaren, echtgenoten en anderen overal in de wereld telkenmale de schuld bij de slachtoffers van de verkrachtingen.
Dit zijn meer dan slechts manipulatieve woorden; beschuldigen van slachtoffers heeft consequenties. Vrouwen gaan letterlijk dood aan beschuldigingen van Syrië tot aan Sudan in eermoorden, zelfmoorden en moord omdat zij worden beschuldigd als veroorzaker van de verkrachting.

We moeten de focus van het slachtoffer verwijderen. Volgens India’s premier Manmohan Singh is “de veiligheid en beveiliging van vrouwen van het hoogste belang voor onze overheid”.
Maar dat is slechts een klein deel van het probleem. Maar hoe staat het met het groter deel ervan- wat gebeurt met de veroordeling van mannen die zich schuldig maken aan deze handelingen? Vrouwen rapporteren vaak het seksueel geweld niet. Maar zij rapporteren niet omdat zij weten dat , zeker in India, slechts drie op elke 100 mannen beschuldigd van verkrachting een dag in de gevangenis zullen doorbrengen.
Het is tijd om ons te concentreren op de daders. En het is ook tijd voor mannen en vrouwen om in consistente dialoog te gaan over hoe geweld tegen en verkrachting van vrouwen te stoppen.
Laten wij publiekelijk en privé verklaren dat alle vormen van seksueel geweld onacceptabel zijn.
Laten wij de daders juridisch verantwoordelijk houden en eindelijk de wetten en het justitieel systeem daar waar het de vrouwen niet of niet voldoende beschermt veranderen.
Laten we begrijpen dat verkrachting niet een probleem is dat alleen vrouwen treft: het treft gezinnen, gemeenschappen, totale culturen. Het is niet iets dat onvermijdbaar is, maar het resultaat van een systeem gebaseerd op discriminatie, net als wat slavernij was.
Laat ons 2013 uitroepen tot het jaar ter beëindiging van verkrachting! Als dit een probleem is dat door mannen is gecreëerd, dan is het ook een probleem dat mannen kunnen helpen oplossen. De tijd is nu.

Nog veel te doen
Ook in Suriname worden wij vaker geconfronteerd met geweld tegen vrouwen, te vaak resulterend in de dood van of moord op de vrouw. Zowel nationaal als internationaal blijkt dat hoewel we in Suriname al belangrijke stappen hebben gezet om gelijkheid en gelijkwaardigheid in theorie in overeenstemming te brengen met de praktijk, is het resultaat nog niet wat het wezen moet. Er moet nog veel gebeuren om vrouwen en meisjes overal in Suriname niet alleen het idee te geven dat ze beschermd zijn tegen geweld, maar ook de daadwerkelijke ervaring daarvan. Elke Surinamer zou het belang en de urgentie van uitbanning van geweld tegen vrouwen in de wereld, maar in het bijzonder in Suriname voor de volle 100% moeten ondersteunen. Wetend dat onze ontwikkeling geen gestalte kan krijgen zonder de participatie van 100% van onze bevolking en dat vrouwen daarvan minstens 50% uitmaken is het belangrijk te beseffen dat vrouwen/ meisjes in staat gesteld moeten worden om zich vrijelijk voor te bereiden en uit te rusten met alle vaardigheden en ervaring om op alle niveaus en sectoren gelijke kansen te hebben. Cruciaal voor het succes van vrouwen is de bescherming van hun rechten en de uitbanning van elke vorm van geweld, in het bijzonder seksueel geweld, jegens vrouwen.

Het is de taak van elke overheid en regering om dit proces continu te versterken en te monitoren en sancties in te bouwen om naleving te garanderen en aft e dwingen. Echter ook alle instituten en elke burger, dienen steeds bedacht te zijn op die sociaal-maatschappelijke factoren die aanpassing behoeven teneinde onze volledige samenleving een te maken waar mishandeling van vrouwen als onacceptabel wordt ervaren. Er moeten continue bewustwordingscampagnes binnen alle leeftijdsklassen en op alle niveaus van de samenleving plaatsvinden als integraal onderdeel van een nationale campagne.
Op 14 februari zal ik mijn stem laten horen: Stop geweld tegen alle vrouwen en meisjes NU! Ik hoop dat iedere Surinamer dat samen met mij ook doet.

Vertaald, bewerkt en aangevuld door Angelic Alihusain-del Castilho
Bron: 'End culture of rape in 2013' by Lauren Wolfe; ktxs.com; 01/01/2013