Erowarte viert 50 jaar Iporomaschool

“Een mooi schoolgebouw hebben is niet alles, het moet resulteren in goed opgeleid kader voor het dorp”, zegt kapitein Jona Gunther bij de viering van de 50ste jaardag van de Iporomaschool van de Zevende-dags Adventisten te Erowarte. Leerlingen, ouders, leerkrachten, kerkbestuur, Peace Corps vrijwilligers en de Amerikaanse ambassadeur Jay Anania hebben gezamenlijk het feest gevierd. Tijdens het formeel deel is door verschillende sprekers uitvoerig het ontstaan en de toekomst van de school verwoord.

Anita Maatstaf-Davis is de eerste leerkracht geweest van de school. Zij heeft op 1 februari 1963, na een onstuimige boottocht vanuit Albina, voet op de oever van Erowarte gezet en daar zeven jaar lesgegeven. De toen 27-jarige onderwijzeres heeft de basis gelegd voor de halve eeuw oude school. Maatstaf legt uit dat ondanks haar ervaring als leerkracht, het begin heel moeilijk is geweest. Zij heeft met veel aanschouwelijk materiaal moeten werken, “want ik verstond geen Indiaans, zij verstonden geen Nederlands en spraken maar een heel klein beetje Surinaams”. Desondanks heeft zij zeven plezierige jaren beleefd en is trots, “dat geen van de leerlingen crimineel is geworden”.

Progressie
Carla Emanuels is education director van de Surinaamse Zending der Zevende-dags Adventisten en ook oud-schoolleider van de jarige school. Zij vertelt over de ontwikkeling van de school, die is gestart met 32 leerlingen. Anno 2013 zijn dat intussen 55 die merendeels komen uit de dorpen Tapoekoe en Erowarte.

In het begin is onderwijs gegeven in een pinahut. Na enkele jaren is een houten gebouw opgezet, dat tijdens de binnenlandse oorlog is vernield. Uiteindelijk hebben het dorpsbestuur, de vrouwenvereniging en het kerkbestuur samen een project ingediend bij het Community Development Fund Suriname met de stenen school als resultaat. Emanuels ziet ook progressie in de leerprestaties. Steeds meer geslaagden voor mulo en twee oud-leerlingen die onderwijzeres op de school en dorpskapitein zijn geworden.

Succesverhaal
Het succesverhaal van de school is Myra Colom. Als oud-leerling van de school is Colom in eerste instantie gevraagd om als hulpkracht te assisteren in de kleuterklas. Zij heeft daar gepresteerd als een volwaardige kracht en haar is geadviseerd om de opleiding voor de Bosland-akte te volgen. Hierna is Colom aan de onderwijzersakte begonnen en zal dit jaar afstuderen. Emanuels ondersteunt enthousiast het eigen talent en ziet graag dat Colom binnen enkele jaren leider wordt van de school in haar eigen dorp.

Colom is het voorbeeld waar ook, oud-leerling, kapitein Gunther naar verwijst en hij geeft aan dat het zijn doel is om eigen kader te kweken. “Om het dorp te ontwikkelen heb je vaklieden nodig. Mensen die goed kunnen communiceren. Mensen die bijvoorbeeld goed kunnen boekhouden. Mensen die een project kunnen schrijven voor het dorp of een verslag kunnen maken. Want dat alleen maakt dat het dorp een hoger niveau bereikt. De schoolkinderen moeten zodanig worden gestimuleerd, dat ze de school afmaken. Het zijn de jongeren die moeten overnemen. Deze uitdaging moet doordringen tot de ouders, waardoor ze hun kinderen flink gebruik laten maken van het onderwijs. Het is de bedoeling om meer lokalen en onderwijzerswoningen te bouwen, zodat meer leerkrachten worden ingezet en de combinatieklassen kunnen vervallen”, benadrukt Gunther.

Edward Troon